Dynamiczny wpływ Alany Bird na każdym poziomie uczynił ją elitarną postacią w historii koszykówki stanowej – Crescent City Sports

Jimmy Watson, napisany dla LSWA

Alana Bird, której kiedyś wręczono żywą kozę w uznaniu jej waleczności w koszykówce, była sportowcem swojego pokolenia i zdobyła prawie każdą nagrodę, jaką można sobie wyobrazić dla kobiecej koszykarki podczas niesamowitej kariery, która zabrała ją na cały świat.

Czterokrotny mistrz stanu LHSAA w Southwood High School w Shreveport, zdobywca nagrody Johna Woodena w Duke i mistrz WNBA z Los Angeles Sparks, Beard jest symbolem sukcesu na wszystkich poziomach.

Jej osiągnięcia uczyniły ją niekwestionowanym wyborem do wprowadzenia do klasy 2023 Luizjańskiej Sports Hall of Fame. Uroczystość wprowadzenia odbędzie się w dniach 27-29 lipca w Natchitoches, a informacje i bilety będą dostępne na stronie LaSportsHall.com lub pod numerem telefonu 318-238-4255.

Niedługo po tym, jak po raz pierwszy zobaczyła Bearda grającego w liceum, była trenerka Duke’a, Gail Goestenkors, wiedziała, że ​​obserwuje kogoś wyjątkowego.

„Niektórzy gracze ciężko pracują, niektórzy są utalentowani, a niektórzy mają specjalną motywację” – powiedział Justinkors. „Ale Alana była trifectą. Miała motywację, by być najlepszą we wszystkim, co robiła. Miała umysł, serce i duszę koszykarza.”

Bird, która grała w koszykówkę w 27 krajach, ma szczególne miejsce w swojej duszy dla pączka Krispy Kreme, według byłej koleżanki z drużyny Duke, Vicki Crapool-Pugsley.

„Kiedy była w turnieju ACC, rozchorowała się od jedzenia za dużo” – powiedział Krapohl-Pugsley. „Oczywiście pokonała go i grała świetnie. Ale gdybym był jej przeciwnikiem, mógłbym potajemnie zostawić jej tuzin Krispy Kreme przed meczem.”

Bird poprowadził Southwood do rekordu 144-6 z 53 zwycięstwami z rzędu dla byłego trenera Steve’a McDowella. Zdobyła 48 punktów przeciwko Bonnabelle w swoim ostatnim konkursie przygotowawczym w meczu o mistrzostwo stanu LHSAA klasy 5A w Fant-Ewing Coliseum w UL Monroe. Ale jej obrona była niezapomniana dla McDowell.

Bonnabel miała niesamowitego obrońcę, Tameikę Johnson, która podpisała kontrakt z LSU. „Alana dostała dwa ładunki i zebrała 20 zbiórek” – powiedział McDowell. „Alana nie chybiła wiele i ustanowiła rekord strzelecki w meczu o mistrzostwo, ale to obrona i jej konkurencyjność sprawiły, że była świetna”.

Obecna praca Beard to przedsiębiorczość społeczna, której celem jest zmiana kulturowa w sposobie, w jaki kobiety i dziewczęta doświadczają dostępu i możliwości w edukacji, biznesie i sporcie.

W lutym Bird założył 318 Foundation, Inc. , organizacji non-profit 501(c)3, której jest przewodniczącą, mającej na celu inspirowanie pozytywnych wyników dla licealistek w społecznościach o niedostatecznym dostępie.

„(Społeczności) są jak moje rodzinne miasto Shreveport” – powiedział Bird. „Zostaliśmy zakotwiczeni finansowo przez Steve’a Millera i Fundację Andre Agassi, a ostatnio otrzymaliśmy znaczne fundusze od Krisa Englestad i Englestad Family Foundation”.

Bird jest także współzałożycielem i dyrektorem generalnym Transition Play, firmy zajmującej się talentami, która pomaga przygotować zawodniczki do życia po meczu, zapewniając mentoring, coaching kariery i umiejętności, a także łącząc je z możliwościami pracy w firmach partnerskich firmy.

Na arenie krajowej Beard uparcie realizuje swoje marzenie o posiadaniu rozszerzenia franczyzy WNBA. Ale nigdy nie opuszcza dni gry.

„Miałam szczęście robić to, czego wielu sportowców nie ma okazji” – powiedziała. „Nie mogłem się doczekać przejścia do świata biznesu i byłem gotowy na nowe wyzwanie. Odszedłem od gry (2019), wiedząc, że za każdym razem daję z siebie wszystko. ”

Była koleżanka Birda z drużyny Southwood i trenerka koszykówki dziewcząt Haughton, Gina (Thomas) Pullen, powiedziała, że ​​zachowanie Birda i etyka pracy odróżniają ją od przeciętnego gracza.

„Patrząc wstecz jako trener, jest dokładnie taką osobą, jaką chcesz, aby był twoim MVP” – powiedział Bolin. „W dzisiejszych czasach utalentowani ludzie często są egoistami, zbyt uroczymi lub po prostu nieprzystosowawczymi. Ego nie było żadną z tych rzeczy. Zrobiłem to samo dla rozgrywających z college’u, co dla rozgrywających z liceum. To był nasz stop”.

Goestenkors powiedział, że jeden mecz podsumował wielkość Alany Beard. Nastąpiło to w meczu o mistrzostwo na obcej ziemi przeciwko Iowa State. Jeden z Błękitnych Diabłów wyprowadził piłkę w krytycznym momencie meczu. Tornada rozdzieliły się, ale nie uwzględniły spoistości brody.

„Alana wyśledziła zawodnika, wykonała świetną interwencję i uratowała piłkę przed wypadnięciem poza boisko, podając ją koledze z drużyny” – powiedział Justinkors. „Potem pobiegłem na drugi koniec, wziąłem podanie i wykonałem skok. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego – to było coś pięknego.”

Podczas turnieju na początku sezonu na Wyspach Dziewiczych w St. Thomas Błękitne Diabły podróżowały autobusem typu safari na świeżym powietrzu.

„Miejscowy mieszkaniec podszedł do Alany, ponieważ przygotowywaliśmy się do zabawy i zaoferował kozę” – powiedział Crapool-Pugsley. „Uśmiechnąłem się i z szacunkiem skinąłem głową, ale muszę powiedzieć, że była to dla nas zdecydowanie pierwsza wycieczka autokarem do gry”.

Kiedy dotarła do Duke, Baird nie umiała pływać, ale nie powstrzymało jej to, gdy Błękitne Diabły odwiedziły Wielką Rafę Koralową u wybrzeży Australii podczas ich mistrzowskiego rejsu. Reszta jej zespołu postanawia nurkować na rafie.

„Alana nosiła pływaki, płetwy, gogle i każdą pływającą rzecz, jaką można sobie wyobrazić, aby mogła wziąć udział” – powiedział Justenkors. „Nie pozwoliłaby, by strach przed brakiem umiejętności pływania powstrzymał ją przed zrobieniem czegoś niesamowitego”.

Od tego czasu Byrd nie tylko nauczyła się pływać, ale kilka razy wracała do swojego rodzinnego miasta, aby uczyć pływania dzieci w YMCA w północno-zachodniej Luizjanie.

Niedługo po przybyciu do Duke jako student pierwszego roku, Beard zaczyna tęsknić za kuchnią jej mamy. Były myśli o przeniesieniu się do szkoły bliżej domu, ale trenerzy i zawodnicy Duke zebrali się wokół introwertycznej brody.

Alana była bardzo spokojna. Wszystko, co robiłem, to praktyka i nauka. „Większość tych wczesnych dni była we łzach” – powiedział Justenkors. „Jej koledzy z drużyny próbowali ją namówić do zrobienia kilku rzeczy, żeby się dobrze bawić. Zdecydowanie zajęło jej trochę czasu, zanim się przystosowała”.

Ale strojenie tak. Poprowadziła Blue Devils do dwóch finałowych czwórek kobiet NCAA, stając się jednocześnie pierwszą koszykarką NCAA, która zgromadziła ponad 2600 punktów, 500 asyst i 400 przechwytów. Chociaż Duke nigdy nie zdobył tytułu krajowego pod jej przywództwem, Błękitne Diabły zdobyły cztery sezony regularne i mistrzostwa.

„Obserwowałem, jak dorastała z młodej kobiety, która tęskniła za domem i walczyła w nowym środowisku, aby stać się liderem i wzorem do naśladowania dla zespołu” — powiedział Krapohl-Pugsley.

Wszyscy studenci-sportowcy, którzy rywalizowali z Beardem, byli inteligentni i utalentowani na swój sposób, w tym D.J. Powiedziała, że ​​Bird był „po prostu niesamowity” w dniu, w którym pobiegła po ziemi na Cameron Indoor Court, jednej z najbardziej kultowych aren koszykarskich w kraju.

„AB grało z ogromną pasją i umiejętnościami, pozostając pokornym i dążąc do poprawy” – powiedział Paisley. „Od razu wiedziałem, że jest zawodniczką pokolenia, kimś, kogo uważałbyś za szczęściarza grającego, gdybyś żył we właściwych czasach. Co więcej, muszę z nią grać! Dla mnie zawsze będzie najlepszą zawodniczką, jaką kiedykolwiek grałeś na Cameron Indoor Court”.

Była koleżanka z drużyny Southwood, Crystal Jackson, opisała Birda jako „osobę dynamiczną”, ponieważ koszykówka daje jej sposób na ujawnienie światu swojej osobowości.

„A-B jest prawdziwy, troskliwy, zmotywowany, skoncentrowany na rodzinie, zabawny, beztroski i łatwo się z nim dogadać, a to tylko niewielka część tego, kogo znałem przez lata” – powiedział Jackson. „Jest bardzo lojalna i cenię sobie naszą przyjaźń. Kiedy przyszła na pierwszy rok, wpadła w ogień i była zdeterminowana, by każdego dnia stawać się lepszą i w każdy możliwy sposób pomagać swoim kolegom z drużyny i całemu zespołowi jak najlepiej. Bardzo bezinteresowna. Cieszę się wszystkim, co osiągnęła i wszystkim, co jeszcze przed nią do osiągnięcia”.

Oprócz nagrody Wooden Award 2004, Beard został uhonorowany State Farm Wade Trophy wraz z nagrodami Associated Press i Naismith National Player of the Year.

Została wybrana z numerem 2 przez The Washington Mystics w drafcie WNBA 2004 i została gwiazdą podczas drugiego sezonu. Dwukrotnie została wyróżniona nagrodą WNBA Defensive Player of the Year, a podczas turnieju Sparks w 2016 roku Beard wykonała kolejny ostatni skok, dając swojej drużynie prowadzenie 1: 0 w serii mistrzostw z Minnesota Lynx.

Podczas swojego sezonu w WNBA Beard grała w Korei Południowej, Hiszpanii i dwóch różnych sezonach w Izraelu i Polsce. Podczas swojej ostatniej podróży do Polski Byrd doznała poważnej kontuzji oka podczas meczu, który prawie zakończył jej karierę. Przeszła kilkutygodniową hospitalizację w Polsce, ponieważ kontuzja uniemożliwiła jej powrót do Stanów Zjednoczonych. W końcu wyzdrowiała, ale po tym postanowiła zrezygnować z zabaw na zewnątrz.

Bird wahała się, czy wziąć udział w koncercie za granicą, ponieważ jej 22-letnia kariera w tym momencie pierwszego sezonu w Southwood odbiła się straszliwie na jej ciele przed kontuzją.

„Zamierzałem odpocząć i cieszyć się poza sezonem, ale ostatecznie dostałem dobrą ofertę, której po prostu nie mogłem odrzucić” – powiedział Bird. „Skończyłem tam przez osiem dni, a potem było po wszystkim, więc to było potwierdzenie, że skończyłem z resztą mojej kariery grając za granicą”.

Pullen powiedział, że zachowanie Birda w Southwood było przedłużeniem McDowell, LHSAA Hall of Fame.

„To nie była bzdura – bardziej konkurencyjna niż ktokolwiek inny – nic wow (z wyjątkiem wszystkich pierścieni mistrzowskich!!!)”, powiedział Pullen. „Był i zawsze będzie najlepszy”.