Nagrody Konserwatywne łączą kampanie z wezwaniami do działania i długo oczekiwaną Nagrodą Akademii dla Diane Warren

Nagrody Governors Awards powracają, otrzymując bardzo mieszane wiadomości w sobotę wieczorem w Fairmont Century Plaza.

Z jednej strony trzygodzinna ceremonia wręczyła Honorowe Nagrody Akademii reżyserom Peterowi Weirowi i Ozanowi Balsi oraz autorce tekstów Diane Warren, a także Nagrodę Humanitarną Jane Hersholt dla aktora i działacza na rzecz choroby Parkinsona, Michaela J. Foxa. Ta część nocy była celebracją i lekcją historii, która zaowocowała kilkoma owacjami na stojąco i kilkoma łzami.

Z drugiej strony nagrody nadchodzą w czasie, gdy prawybory do Oscarów rozpoczną się za około trzy tygodnie, a pokusa umieszczenia czołowych pretendentów w pokoju pełnym wyborców Akademii i prasy wystarczyła, by studia wydały w Wielka Piątka. Figury do wypełnienia stołów ciasno upakowane na ogromnej sali balowej.

Było to wydarzenie związane z kampanią, podczas którego wręczano Oscary, lub ceremonia wręczenia Oscarów, która podwoiła się jako wydarzenie na czasie. Gośćmi honorowymi byli Weir, Palcy, Warren i Fox, a uhonorowanymi osobami byli Jeff Bridges, Viola Davis, Cher i Woody Harrelson – ale wtedy sala nie mogła nie skupić się na Cate Blanchett, Jessice Chastain, Damien Chazelle , Jennifer Connelly, Paul Dano, Guillermo Delle Toro, Laura Dern, Colin Farrell, Greta Gerwig, Tom Hanks, Rian Johnson, Zoe Kazan, Jennifer Lawrence, Baz Luhrmann, Carey Mulligan, Gina Prince-Bythewood, Florence Bowie, Eddie Redmayne, Margot Robbiego, Adama Sandlera, Jeremy’ego Stronga, Michelle Williams, Michelle Yeoh i wielu innych.

Mieszane uczucia branży co do gali Governors Awards pokazały się w marcu tego roku, kiedy pandemia spowodowała przeniesienie pokazu na piątek przed rozdaniem Oscarów. W tym momencie wszystkie głosy na Oscary zostały już oddane – i bez powodu, aby się pokazać i prowadzić kampanię, gwiazdy i studia przeważnie w ogóle się nie pojawiały. Na palcach jednej ręki można policzyć nominowanych do Oscara, a obecnymi szefami studia byli Michael Parker z Sony Pictures Classics i… cóż, jestem pewien, że wszyscy inni mieli ważne rzeczy, które musieli zrobić zamiast tego .

Kiedy więc audytorium w Fairmont Century Plaza wypełniło się w sobotę aktorami i twórcami prawie każdego ważnego filmu mającego szansę na nominację do Oscara, trudno było udawać, że potencjalni nominowani lub dyrektorzy, którzy ich wypuszczali, byli tam, by celebrować sztukę Warren, Palcy i Weir lub człowieczeństwo Foxa.

Jednak nagrody Governors Awards zawsze miały sposób na odwrócenie uwagi od niedoszłych nominowanych i skierowanie jej na zdobywców nagród. I to nie jest tak, że wszyscy ci kandydaci prowadzili kampanię publicznie. W pewnym momencie można było spotkać reżysera Babilonu, Damiena Chazelle’a i reżysera „Czasu Armageddonu”, Jamesa Graya, dyskutujących o zasługach polskiego autora Krzysztofa Kieślowskiego, podczas gdy na innym „Ostatnim pokazie filmowym” reżyser Pan Nalin przedstawił gwiazdę „The Fabelmans” Gabrielle LaBelle. z listy uderzających podobieństw między jego filmem, indyjskim kandydatem do Oscara, a filmem Wytwórnia, w którym młody aktor gra nastoletnią wersję Stevena Spielberga.

W innym miejscu Eddie Redmayne i Greta Gerwig rozmawiają o przyjemnościach i wadach życia w Londynie (on mieszka tam, podczas gdy ona spędziła tam dziewięć miesięcy kręcąc „Barbie”), podczas gdy Michelle Williams opowiada o pobycie w mieście ze swoim nowym dzieckiem, niespełna dwuletnim dzieckiem. miesięcy, podczas gdy jej partner In The Fabelmans, Paul Dano i jego żona Zoe Kazan, są tam ze swoim trzytygodniowym dzieckiem. „Były to ich pierwsze randki na zabawach” – powiedziała.

Ceremonię poprowadziła prezes Akademii Janet Yang, a gospodarzem była Mindy Kaling, której krótkie przemówienie prawdopodobnie zakończyło się komentarzem, że Dry White Season, przełomowy film Honorowego Artysty Euzhana Balsiego, był „do niedawna, jak wspominałem sezon nagród. „

Następnie Kaling przekazał postępowanie Woody’emu Harrelsonowi, który śmiał się najbardziej ze swojego długiego przedstawienia Michaela J. Foxa. Przyjaźń między Harrelsonem i Foxem sięga lat 80., kiedy występowali w popularnych serialach komediowych „Cheers” i „Family Ties” (żartowali, że są „popularni w latach 80.”). spora dawka szyderstwa. Ale Harrelson również zrobił się poważny, kiedy mówił o życiu Foxa po tym, jak w wieku 29 lat zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona, nazywając go „osobą, której niezmierzony talent przewyższa jedynie głębia jego odwagi i zaangażowania w sprawę”.

Fox, który przybył na ceremonię na wózku inwalidzkim, wszedł na scenę, aby odebrać Nagrodę Humanitarną Jeana Hersholta i natychmiast kpił z siebie i publiczności, która zgotowała mu pierwszą tego wieczoru owację na stojąco. „Whoa”, powiedział, gdy jego prawa ręka zadrżała na platformie. – Przyprawiasz mnie o dreszcze.

Fox nazwał Hersholta „całkowicie nieoczekiwanym zaszczytem”, a następnie wspomniał o nauczycielu historii, który zniechęcił go do zostania aktorem. „Powiedział:„ Fox, nie będziesz zawsze miły ”- powiedział. „Powiedziałem:„ Może tylko wystarczająco długo ”. Okazuje się, że mieliśmy rację”.

Cher pojawiła się w minispódniczce i jaskraworóżowej kurtce, aby wręczyć honorowego Oscara Diane Warren, pierwszej autorce tekstów, która otrzymała ten zaszczyt. Bezużyteczność Warrena na rozdaniu Oscarów przeszła do legendy: była nominowana 13 razy, w tym siedem razy w ciągu ostatnich ośmiu lat, ale nigdy nie wygrała, chociaż niewiele osób cieszyło się z biegania tak bardzo jak ona.

„Każdą piosenkę, którą piszesz, dzwonisz do mnie i mówisz:„ To najwspanialsza piosenka, jaką kiedykolwiek napisałem ”- powiedziała Cher w filmie o karierze Warrena – a kiedy wideo się skończyło, piosenkarka podzieliła się ostatnim wspomnieniem o Warrenie „pójdzie za mną na spotkanie Al-Anon, żeby zagrać piosenkę”. Roześmiała się i została nagrodzona Honorową Nagrodą Akademii. „Cieszę się, że mogę ci to wręczyć. Czekałem zbyt długo”.

Warren wyszła na scenę, by powitać ją kolejną owacją na stojąco, spojrzała na rozdanie Oscarów i zwróciła się do swojej zmarłej matki. „Matka?” Powiedziała. „W końcu znalazłem faceta. Wiem, że chcesz, żeby był miłym żydowskim chłopcem, ale trudno powiedzieć.” Potem się uśmiechnąłem. „Czekałem 34 lata, aby to powiedzieć: chcę podziękować Akademii”.

Płodna autorka tekstów przedziera się przez łzy, gdy mówi o swoich rodzicach – jej ojciec zachęcał do pisania piosenek, ale jej matka nie – a na koniec odwołuje się do słów, których nigdy nie wyobrażałam sobie, że powiem, ale zawsze miałam nadzieję: „Chciałabym podziękować Akademii”.

Jeff Bridges kontynuował zwięzłe, chaotyczne wprowadzenie australijskiego reżysera Petera Weira, z którym pracował nad „Fearless” w 2006 roku. Weir był zagmatwany we własnym przemówieniu, które zawierało anegdotę o Robin Williamsie improwizującym „brakujący rozdział” z Biblię, a także znalazł reżysera, który demonstrował, że słynie z wycinania kwestii ze swoich filmów, ponieważ nie lubił emocjonalnego podtekstu australijskich aktorów teatralnych.

Następnie zwrócił uwagę na fakt, że rozdanie Oscarów zostało przegłosowane przez Radę Gubernatorów Akademii. „Rada Gubernatorów – to dźwięk, który bardzo lubię” – powiedział. „Ma trochę średniowiecznego wydźwięku”.

Z wyboru Weir nie nakręciła filmu od 12 lat, ale niedawny zwycięzca, reżyser Martina, Euzhan Palcy, nie zrobił tego od 30 lat, od czasu musicalu „Siméon” z 1992 roku. wyreżyserować duży film, z dramatem apartheidu „A Dry White Season” w 1989 roku.

„Jako czarnoskóra artystka czuję, że zawsze staję w obronie mojej kobiecości i czerni” – powiedziała Viola Davis, prezentując Palcy. „Powiedziałem, że tego nie zrobię. Poczekam na pracę, która jest mnie warta.”

Balsi, której inne filmy to przełomowy film z 1983 roku zatytułowany „Sugar Cane Alley”, opowiada podobną historię we własnych notatkach. „Odchylam się do tyłu, aby naprawdę móc wstać i stać prosto” – powiedziała. „Jestem zmęczony mówieniem, że jestem obcokrajowcem. Jestem zmęczony mówieniem, że byłem pierwszym z wielu pierwszych, ale odmówiono mi możliwości wykonywania mojej pracy. „

Później wróciła do tematu z większą siłą. „Dlaczego milczysz? Jestem zmęczony słuchaniem tych słów”, Black jest nieopłacalny. Kobieta nie kwalifikuje się. Lwy i samice nie są opłacalne w bankach”.

Zatrzymała się i wskazała na Davisa. „Chłopcy, spójrzcie na moją siostrę!” Davis wychował ją pierwszy. „czarny on jest Bankowalne. kobiecy on jest Bankowalne. czarny i kobiecy on jest Bankowalne.” Zakończyła wołaniem o zmianę: „Aparat. Wydaje się. A…Praca. „

Następnie tłumy zgromadziły się wokół czterech uhonorowanych, podczas gdy reżyser „Szklanej cebuli” Rian Johnson przemawiał z tyłu sali, mówiąc o tym, jak niesamowite było to wydarzenie. Z przodu Diane Warren pozowała do zdjęć z długą kolejką fanów, w tym kompozytorów Justina Horowitza i Cartera Burwella.

Patrząc na trzymanego w dłoni Oscara – na którym, w przeciwieństwie do konkursowych Oscarów wręczanych podczas rozdania Oscarów, faktycznie było wygrawerowane jej imię – potrząsnęła głową. „czy to jest prawdziwe?” zapytała. „Mam już swoje ulubione imię!”