Gatunek kenijskich filmów sportowych jest pełen potencjału, ale brakuje mu inwestycji

Karim (59 l.) jest prezesem Fundacji Safinaz, która organizuje KISFF. Od 23 lat Fundacja wydaje także magazyn sportowy Miesięcznik Sportowy.

Karim chce także, aby ludzie pamiętali o nim, ponieważ odegrał kluczową rolę w zachowaniu bogatego dziedzictwa sportowego kraju.

„To wydarzenie, na którym prezentowane są widzom sportowe filmy dokumentalne, filmy, a nawet kreskówki. Rozszerzyliśmy je o panele dyskusyjne poruszające różne aktualne tematy z zakresu sportu i kreatywności.

Dodaje: „Postrzegam to jako szansę dla naszego sportu i branży kreatywnej, aby zobaczyć, jak nasi sportowi bohaterowie są dokumentowani w książkach, dokumentach i filmach, ponieważ są oni, jak je nazywam, niedocenionymi bohaterami tego kraju.

Czyniąc to, tworzymy także dziedzictwo i dziedzictwo dla naszego kraju. Tego typu filmy i dokumenty sportowe będą inspiracją dla kolejnych pokoleń.

KISFF jest uznawany przez Międzynarodową Federację Kina i Telewizji Sportowej.

Podobnie jak edycje 2021 i 2022, tegoroczny KISFF odbył się w domu śmietanki arystokratów w Lavington w Nairobi i był transmitowany na żywo na różnych platformach mediów społecznościowych KISFF: Facebooku, YouTube, X i Instagramie.

Jako krykiecista i tenisista Karim nosił barwy drużyny narodowej przez 23 lata.

Reprezentował Kenię na trzech Pucharach Świata Międzynarodowej Rady Krykieta (ICC). 1996 (wicekapitan), 1999 (kapitan), 2003 oraz brał udział w Pucharze Davisa w 1988.

Podążając śladami swojego zmarłego ojca Youssefa w obu dziedzinach, Karim mówi, że jako zawodnik marzył o udokumentowaniu bogatego dziedzictwa sportowego swojej rodziny w książce po przejściu na emeryturę.

Były zawodnik twierdzi, że książki o kilku rywalizujących ze sobą kenijskich krykieta, reklamy telewizyjne i ich obserwacje na gigantycznych billboardach w strategicznych lokalizacjach na zagranicznych lotniskach zawsze motywowały go do podjęcia tej ścieżki.

Powiedział: „Ponieważ Karim ma dobre wyniki w sporcie, powiedziałem, że kiedy przejdę na emeryturę, napiszę swoje wspomnienia w książce”.

Syn Karima, Irfan, należy do niezawodnych zawodników reprezentacji Kenii.

Jednak spotkanie z indyjskim reżyserem Amitem Tyagi w 2011 roku otworzyło Karimowi oczy na świat filmów sportowych.

Zachwycony bogatym dziedzictwem sportowym rodziny Karimów, Tyagi zasugerował byłemu reprezentantowi Kenii, aby nakręcili o nim film dokumentalny. Wyśmiał jednak tę sugestię, twierdząc, że filmy dokumentalne ograniczają się do ikon sportu, takich jak zmarły Edson Arantes do Nascimento „Pele” i Diego Maradona.

W 2013 roku na festiwalu filmowym w New Delhi w Indiach miał swoją premierę dwugodzinny dokument zatytułowany „Karimowie – dynastia sportowa”, w którym wśród obecnych VIP-ów znaleźli się Karim i jego żona Nazneen. Napisany i wyreżyserowany przez Tyagi.

Karim był pod wrażeniem wielu ekscytujących filmów dokumentalnych i sportowych z całego świata, które zostały pokazane na festiwalu w New Delhi, i obiecał, że zorganizuje podobne wydarzenie w swoim rodzinnym kraju.

Początkowo planował zorganizowanie KISFF jako jednorazowe wydarzenie, jednak po dobrym przyjęciu pierwszej edycji w 2018 roku zdecydował się uczynić z niej wydarzenie coroczne.

„Stało się tak, że gdy zasialiśmy ziarno w ziemię, powstał las. W pierwszym roku otrzymaliśmy 1200 filmów ze 103 krajów” – mówi mężczyzna, który ma na sobie wiele ról, w tym bycie innym arbitrem i certyfikowanym IIA mediator: „I każdego roku liczba zgłoszeń zawsze wzrastała.” Wielka Brytania.

Pracuje także w kenijskim sądownictwie w ramach programu mediacji sądowej.

Nawet gdy pandemia Covid-19 zakłóciła większość wydarzeń w 2020 roku, Karim zrobił wszystko, co w jego mocy, aby festiwal mógł się odbyć, choć wirtualnie.

W każdej edycji KISFF występuje ambasador marki, ikona lokalnego sportu. Ambasadorem marki tegorocznego festiwalu, na który zaprezentowano 1422 filmy ze 110 krajów, był Ferdinand Omanyala, najszybszy człowiek Afryki. Jednak podczas czterodniowego festiwalu zaprezentowano jedynie 40 filmów.

Dyskusje panelowe podczas tegorocznej imprezy obejmowały różne tematy, od rozwoju mediacji i arbitrażu sportowego w Kenii, rozwoju międzynarodowego i znaczenia Olimpiad Specjalnych, kobiet w sporcie i dopingu.

W zeszłym roku festiwal obejrzało 350 000 osób.

Dokument „We Dare to Dream” (Wielka Brytania) o uchodźcach, którzy uczestniczyli w Igrzyskach Olimpijskich w Tokio 2020, zdobył dwie nagrody; Najlepszy film dokumentalny i najlepsze zdjęcia tegorocznego festiwalu. Reżyserem jest Waad Al-Khatib.

Going for Gold, historia odnoszącego największe sukcesy polskiego tyczkarza, Władysława Kozakiewicza, w reżyserii Ksawjeriego Szczepanka, od dawna zdobywa nagrodę dla najlepszego filmu dokumentalnego.
Karim ubolewa, że ​​pomimo ciągłego rozwoju festiwalu oferta kenijskich filmów dokumentalnych o sporcie jest bardzo uboga.

W tym roku żaden z lokalnych filmów dokumentalnych nie dostał się do finału.

„Nie widziałem produkcji w Kenii, ponieważ uważam, że sportowcy są nadal niedoceniani, a warunki ekonomiczne są bardzo trudne”.

Czy próbował wciągnąć w tę inicjatywę rząd?

Kiedy piszemy do Ministerstwa Sportu, nawet na nasze listy nie odpowiadają. To wielka wstyd” – ubolewał były zawodnik Nairobi Jhaveri Sports Club i Mombasa Sports Club, który był członkiem zarządu Kenya Film Commission (KFC) w latach 2019–2022.

Karim twierdzi, że podczas pobytu w Kentucky nalegał na utworzenie kategorii filmów sportowych i chociaż przeznaczono na ten cel pewne pieniądze, nie widział jeszcze rezultatów.

Zdeterminowany, aby zmienić niepokojący trend, zaczął gromadzić zasoby, aby Fundacja Sanivaz mogła rozpocząć kręcenie filmów dokumentalnych o sporcie w kraju.

Ma już kilka pomysłów – „Rozkwit i upadek krykieta w Kenii”, „Wzlot i upadek rugby w Kenii” oraz „Historia sukcesu Umanyali”.

„Czy jest lepsze forum, kiedy można połączyć branżę kreatywną i sport. Natychmiast utworzysz miejsca pracy. Kiedy masz do nakręcenia film dokumentalny, ile kamer, dźwięku, scenariusza i sterowników będzie zatrudnionych. „

Legenda krykieta twierdzi, że jego ostatecznym celem w ramach tej inicjatywy jest „dopilnowanie, aby tworzenie filmów dokumentalnych i filmów o naszych bohaterach i organizacjach sportowych, włączając historie chwały i kontrowersyjne kwestie, stało się czymś normalnym”.

Ale niepokoi go nie tylko martwy przemysł filmów sportowych w Kenii. On również głęboko ubolewa nad upadkiem krykieta w Kenii.

„Nie jesteśmy nigdzie. Udajemy, że się ruszamy. Krykiet kenijski jest martwy i pogrzebany” – zapewnia Karim, twierdząc, że poprzedni reżim popełnił błąd, włączając do Komitetu Normalizacji Krykieta w Kenii osoby, które nie miały pojęcia o grze.

Skrytykował nową konstytucję krykieta Kenii przygotowaną w 2021 r. przez Komisję Normalizacyjną pod przewodnictwem Lady Justice (w stanie spoczynku) Joyce Alloch za umożliwienie wszystkim 47 hrabstwom zabierania głosu w głosowaniu, mimo że krykiet jest aktywny tylko w Nairobi i Mombasie. .

Zdaniem biznesmena, aby Kenia odzyskała utraconą chwałę w krykieta, należy stworzyć silną strukturę rozwojową i konkurencyjną ligę krajową.

Jest wdzięczny za oba sporty, które uprawiał. Dzięki stypendium tenisowemu uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie administracji biznesowej i ubezpieczeń na Uniwersytecie Howarda w Waszyngtonie, a krykiet doprowadził go do Pucharu Świata.

Jako najlepszy moment w swojej karierze aktora uznał swój najlepszy występ w meczu przeciwko Kenii i Australii podczas Mistrzostw Świata w 2023 roku.

Występ Karima przeciwko Australii został opublikowany na platformie ICC i uzyskał oszałamiającą liczbę 34 milionów wyświetleń.

Kenia stworzyła historię, stając się pierwszym krajem niepodlegającym testom, który dotarł do półfinału.
Najlepszym momentem w tenisie Karima był występ w reprezentacji Kenii w Pucharze Davisa przeciwko Egiptowi w 1988 roku.

W planach jest premiera potencjalnie wysokobudżetowego, pełnometrażowego filmu sportowego o nim w 2026 roku.

Byłby to doskonały sposób na uczczenie 100. rocznicy migracji jego dziadka Ahmeda Karima do Kenii.