Archeolodzy odkryli starożytny, nieznany wcześniej język

Badania archeologiczne na Bliskim Wschodzie ujawniają, jak dawno zapomniana starożytna cywilizacja wykorzystywała nieodkrytą wcześniej językoznawstwo do promowania wielokulturowości i stabilności politycznej.

Pionierskie odkrycia rzucają także nowe światło na funkcjonowanie wczesnych imperiów.

Wykopaliska prowadzone w Turcji – w ruinach starożytnej stolicy imperium hetyckiego – dostarczają fascynujących dowodów na to, że cesarska służba cywilna składała się z całych departamentów zajmujących się w całości lub częściowo badaniami religii poddanych narodów.

Dowody sugerują, że w drugim tysiącleciu p.n.e. przywódcy hetyccy poprosili urzędników państwowych o spisanie ich rytuałów religijnych i innych tradycji w lokalnych językach (ale pismem hetyckim) – aby te tradycje mogły zostać zachowane. Został zachowany i zintegrowany z bardzo kompleksowym, wielokulturowym systemem religijnym imperium.

Do tej pory współcześni eksperci od języków starożytnych odkryli, że hetyccy urzędnicy państwowi zachowali i zapisali dokumenty religijne dla co najmniej pięciu przedmiotowych grup etnicznych.

Najświeższy przykład odkryto zaledwie dwa miesiące temu. Okazało się, że był napisany w nieznanym wcześniej języku bliskowschodnim, który zaginął aż na 3000 lat.

W ciągu ostatnich dziesięcioleci w ruinach starożytnej stolicy Hetytów – Hattusa (obecnie znanej jako Boğazköy), około 160 km na wschód od współczesnej stolicy Turcji, Ankary, odkryto około 30 000 kompletnych i fragmentarycznych dokumentów na glinianych tabliczkach.

Zdecydowana większość z nich została napisana w głównym języku imperium – hetyckim. Jednak skrybowie rządu hetyckiego napisali około 5% z nich, w całości lub w części, w językach mniejszości etnicznych imperium – ludów takich jak Luwianie (z południowo-wschodniej Anatolii), Balijczycy (z części północno-zachodniej Anatolii) i Hattianie (z części północno-zachodniej Anatolii) Środkowa Anatolia). Anatolia) i Huryci (z Syrii i północnej Mezopotamii).

Niedawno odkryty język mniejszości zarejestrowany przez skrybów rządowych (a wcześniej nieznany współczesnym uczonym) nazywa się klasycznym – ponieważ wydaje się, że był używany przez podporządkowaną sobie ludność w regionie zwanym Kalasma, na północno-zachodnim krańcu imperium.

Odkrycie to wskazuje, że nawet najbardziej mało znane języki imperium zostały zapisane, zbadane i zachowane w formie pisanej. To z kolei rodzi możliwość odkrycia innych, nieznanych wcześniej, małych języków bliskowschodnich, zapisanych na cesarskich glinianych tabliczkach hetyckich, w określonej serii starożytnych tekstów, które archeolodzy obecnie wykopują w Boğazköy.

Urzędnicy służby cywilnej imperium napisali wszystkie swoje rękopisy w hetyckiej wersji istniejącego wcześniej mezopotamskiego pisma (najstarszego systemu pisma na świecie), zwanego pismem klinowym, składającego się z linii w kształcie klina ułożonych w grupy reprezentujące sylaby.

W czasach starożytnych region Bliskiego Wschodu, czyli obecnie Turcja, był szczególnie bogaty w języki.

Różnorodność językowa często zależy od topografii. Im bardziej odizolowane są systemy gór i dolin, tym większe prawdopodobieństwo, że języki ewoluują i przetrwają.

Obecnie znanych jest tylko pięć języków mniejszościowych z imperium hetyckiego z epoki brązu, ale w rzeczywistości, biorąc pod uwagę górzysty teren, mogło być co najmniej 30 języków.

W rzeczywistości region Kaukazu sąsiadował ze starożytnym imperium hetyckim, które do dziś obejmuje około 40 języków.

Język hetycki jest najstarszym udokumentowanym językiem indoeuropejskim na świecie.

Najstarsze inskrypcje pochodzą z XVI wieku p.n.e. Jako język indoeuropejski jest spokrewniony z większością współczesnych języków europejskich (w tym z angielskim), a także z wieloma językami azjatyckimi (w tym z irańskim i kilkoma językami indyjskimi). W rzeczywistości, pomimo 3000-letniej różnicy, język starohetycki i współczesny angielski mają dziesiątki wspólnych słów.

Woda Na przykład było to hetyckie słowo oznaczające „wodę”. Dotar Była to główna część hetyckiego słowa oznaczającego „córkę”. To było „wino”. wiyanachwila Karta Było „serce/serce” i nowa Ich słowo oznaczało „nowy”.

Wykopaliska starożytnych tekstów w Boğazköy pozwolą ekspertom w dziedzinie lingwistyki lepiej zrozumieć rozwój starożytnych języków indoeuropejskich w epoce brązu, z którym język angielski jest daleko spokrewniony.

Obecnymi wykopaliskami kieruje profesor Andreas Schachner z Niemieckiego Instytutu Archeologicznego w Stambule, natomiast teksty znalezione na glinianych tabliczkach badają starożytni lingwiści z uniwersytetów w Würzburgu i Stambule.

„Historia Bliskiego Wschodu w epoce brązu jest poznana tylko częściowo, a odkrycie dodatkowych dokumentów z glinianych tabliczek pomaga naukowcom znacznie poszerzyć naszą wiedzę” – powiedział ekspert od pisma klinowego Daniel Schwimmer, profesor na Uniwersytecie w Würzburgu, który kieruje badania nowo odkrytych tekstów.

Wykopaliska w Boğazköy pozwalają obecnie odkryć od 30 do 40 nowych tabliczek klinowych lub ich fragmentów rocznie. Miasto Bogazköy (starożytna Hattusa) jest szczególnie interesujące, ponieważ było centrum imperium hetyckiego (ok. 1650–1200 p.n.e.) i było stolicą jednego z pierwszych na świecie pół tuzina naprawdę dużych państw imperialnych. Była zatem siedzibą jednej z pierwszych na świecie wiodących instytucji służby cywilnej w dziedzinie produkcji dokumentów.

Imperium hetyckie rozciągało się od Morza Egejskiego na zachodzie po tereny dzisiejszego północnego Iraku na wschodzie i od Morza Czarnego na północy po Liban na południu.

Cywilizacja radykalnie zmieniła historię ludzkości – gdyż jej innowacje technologiczne (zwłaszcza wykorzystanie żelaza, rozwój zaawansowanych ultralekkich rydwanów i utworzenie dużej służby cywilnej) umożliwiły poszerzenie zakresu wojny i rządu oraz utworzenie kiedykolwiek większe rządy. Imperia.

Trwające badania archeologiczne w Boğazköy rzucają niezwykłe nowe światło na funkcjonowanie cywilizacji hetyckiej, a tym samym na to, jak pomogła ona zmienić historię ludzkości.