Recenzja „Raportu z Auschwitz”: wstrząsający dramat o II wojnie światowej

The Times zobowiązuje się do recenzowania filmów kinowych w okresie covid-19 pandemia. Ponieważ chodzenie do kina niesie ze sobą ryzyko w tym czasie, przypominamy czytelnikom o przestrzeganiu zasad BHP zidentyfikowane przez Centers for Disease Control and Prevention I lokalni urzędnicy ds. zdrowia.

Wciągający dramat historyczny „Raport z Oświęcimia”, zgłoszenie Słowacji do międzynarodowego filmu „Oscar” w 2020 roku, opowiada kolejną opowieść o odwadze i odwadze z czasów Holokaustu z szokującymi i głęboko poruszającymi konsekwencjami.

Reżyser Peter Bibjak, który napisał pełen napięcia i impulsywny scenariusz filmu z Josefem Pasticą i Thomasem Bombeck, obrazowo odtwarza kilka tygodni kwietnia 1944 roku, w których słowaccy żydowscy więźniowie Alfred Wetzler (Noel Czoczor) i Walter Rosenberg (Peter Ondrijica) knują i wykonują śmierć. przeciwstawiając się ucieczce z obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau.

Celem bohaterskiego duetu było nie tylko wyrwanie się ze szponów bezwzględnych oficerów obozu, ale także publiczne ujawnienie przerażających, niezgłaszanych i niewiarygodnych okrucieństw, jakie miały miejsce w ramach master planu III Rzeszy.

Pierwsze dwa filmy śledzą Wetzlera i Rosenberga, gdy znikają z pola widzenia i ukrywają się przez wiele dni w wykopie z drewna, czekając na najlepszą szansę na opuszczenie obozu.

Tymczasem coraz bardziej rozczarowani i sfrustrowani dowódcy poddali zdesperowanych baraków Weitzlera i Rosenberga makabrycznym nadużyciom, próbując wydobyć od nich informacje o zaginionych więźniach. Te momenty są trudne do oglądania, ale smutno powiedzieć, że widzieliśmy w filmie wiele gorszych przykładów brutalnego zachowania nazistów – i jego przerażających skutków.

Tempo filmu przyspiesza nieco, ale nie mniej, gdy Wetzler i Rosenberg wychodzą z Auschwitz i są niezwykle żywi, gdy przedzierają się przez góry i lasy w kierunku granicy polsko-słowackiej, wspomagani przez członków ruchu oporu, których spotkanie na torze.

Występy są genialne i żywe, a szkocki aktor John Hannah („Sliding Doors”) pojawia się pod koniec jako przedstawiciel Czerwonego Krzyża, którego muszą przekonać Wetzler i Rosenberg (który zmienił nazwisko na Rudolf Vrba po ucieczce z Auschwitz), używając szczegółowych notatek, które zachowali, dla systematycznych okrucieństw mających miejsce w hitlerowskich obozach zagłady.

Publikacja z czerwca 1944 r. części Raportu Vrba-Wetzlera, 33-stronicowego raportu, relacji z pierwszej ręki o życiu i śmierci w Auschwitz i Birkenau (który stał się częścią większego dokumentu znanego jako Protokoły Auschwitz), przypisuje się uratowanie ponad 100 000 węgierskich Żydów przed deportacją do Auschwitz. To wszystko składa się na niesamowitą i istotną historię.

Szczególną sławę zdobyła innowacyjna kamera Martina Ziarana, czasami zakręcona, a nawet do góry nogami, co daje poczucie, że jesteś w i tak już dręczącym nerwy filmie. Jest magistrem sztuki operatorskiej.