Infinite Warfare powinno być tak samo rewolucyjne jak Call of Duty 4 • Eurogamer.net

W kampanii Infinite Warfare jest wczesna misja, w której atakujesz Księżyc. Większość strzelców uważa, że ​​Szturm na Księżycu jest wystarczająco dobrą przesłanką do 30-minutowego wirtualnego trzaskania głową. Ale w Operacji Port Armor atak na Księżyc to dopiero początek. Po ewakuacji księżycowej bramy żołnierzy SDF (co możesz zrobić, wysadzając okna portu kosmicznego, wsysając wrogów w kosmos), wsiadasz do pojazdu myśliwskiego Jackal i wskakujesz na księżycową orbitę, by rozegrać długą bitwę z myśliwcami SDF, którzy wystrzeliwują z pobliskiego destrukcyjnego.

Ale na tym zadanie się nie kończy. Gdy wrogie myśliwce są na dole (lub wspinają się w górę – w końcu to przestrzeń), możesz zejść z szakala, aby przypuścić atak w stanie zerowej grawitacji na sam niszczyciel, unosząc się wzdłuż jego kadłuba, zanim wybijesz dziurę w moście i zabierze resztę załogi w środku. Wszystko to odbywa się w jednej płynnej sekwencji, od opuszczenia przedziału samochodowego na statku Retribution do wyciągnięcia ostatnich żołnierzy SDF ze śluzy niszczyciela.

Operacja Port Armor to prawdopodobnie najlepsza pojedyncza misja Call of Duty od czasów All Ghillied Up w Modern Warfare i jeden z wielu powodów, dla których Infinite Warfare jest moją ulubioną grą Call of Duty ostatniej dekady. Call of Duty przez lata walczyło o wyrwanie się z cienia historycznej gry FPS z 2007 roku, czego rezultatem było od szaleństwa Black Ops po niedolę duchów. W Infinite Warfare, Infinity Ward zaprezentowało odważną i pomysłową przygodę science-fiction, stworzoną w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie widziała seria, a dzięki zaskakująco negatywnej reakcji na te innowacje, od tamtej pory jej nie widzieliśmy.

Ustawiona w 2187 roku gra Infinite Warfare oferuje graczom niesamowitą wizję przyszłości. Ludzkość dotarła poza Ziemię, ale nie do Słońca, skolonizowała Marsa i ustanowiła podobne do granic placówki na odległych księżycach, takich jak Europa i Tytan. Rozprzestrzenianie się ludzkości doprowadziło do pojawienia się nowych frakcji politycznych i napięć poza ziemską atmosferą, których kulminacją było utworzenie Sił Obrony Osadnictwa lub Syryjskich Sił Demokratycznych.

Kampania zaczyna się, gdy te napięcia przeradzają się w wojnę. Po tym, jak Armia Ziemi udaremnia misję zwiadowczą w ośrodku badawczym w Europie, dowódca SDF Salin Koch przeprowadza zakrojony na szeroką skalę atak na marynarkę wojenną Parada w Genewie. Twoja postać, kapitan Reyes, znajduje się na ziemi w momencie ataku i musi walczyć przez zbombardowane miasto, aby odzyskać kontrolę nad jego systemami obronnymi.

Pod względem scenerii i liniowości Black Sky to znana akcja Call of Duty. Ale nawet na tym wczesnym etapie Infinite Warfare stara się odróżnić od poprzednich gier z serii. Black Sky jest znacznie dłuższa niż przeciętna misja Call of Duty, dzięki czemu Infinity Ward może zbudować Genewę jako przestrzeń i dać ci czas na zrozumienie wizji gry na przyszłość. Poziom wprowadza również szereg nowych narzędzi i mechanik, takich jak drony, które przyczepiają się do wrogów, zanim eksplodują, oraz urządzenia hakerskie, które pozwalają kontrolować wrogie boty i używać ich do atakowania wrogów od tyłu.

Wydaje się nieco bardziej kapryśny i pełen przygód, ale to tylko smakosze tego, co ma nadejść. Po raz pierwszy od prawie dziesięciu lat Infinite Warfare wprowadza do Call of Duty zupełnie nowe systemy walki. Pojedynki kosmiczne pozwalają walczyć z wrogimi statkami kosmicznymi w swoim szakalu, wysadzając myśliwce i niszczyciele pociskami i ciężkimi armatami, podczas gdy walka w stanie nieważkości sprawia, że ​​unosisz się przez pola asteroid i wzdłuż zewnętrznych powierzchni statków kosmicznych, używając dopalaczy odrzutowych i haka do nawigacji wokół środowisk, badania Resztki odpadów do wykorzystania jako osłona w niebezpiecznie odsłoniętej przestrzeni. Co najważniejsze, nie są to sztuczki, które zdominowały gry następujące po Modern Warfare. Są głównymi elementami wieloaspektowych misji kampanii.

A czym są te misje? Szersza paleta Układu Słonecznego pozwala szaleć wyobraźni Oddziału Nieskończoności. Po operacji Port Armor Reyes i jego załoga udają się na Tytana, aby sabotować stację benzynową SDF. Tutaj prześlizgują się przez żółto zabarwione rowki największych księżyców Saturna, gdy metanowy deszcz spływa po ich hełmach, a nad horyzontem wyłania się ogromna planeta otoczona pierścieniami. Oto moja ulubiona misja, operacja poszukiwawczo-ratunkowa na asteroidzie krążącej na kursie kolizyjnym ze Słońcem. Tutaj musisz przesuwać się między osłonami, aby uniknąć poparzenia przez temperaturę powierzchni 900 stopni, podczas gdy badasz, dlaczego kopalnia asteroidów ciemnieje. Eksploracja kosmosu jest naprawdę poza horrorem i wrogością, a to jest zanim zaczniesz być atakowany przez armie szalonych robotów.

Call of Duty zawsze była serią globalną, więc możliwość wykroczenia poza glob pasuje idealnie. Jednak pomimo ogromnych skoków geograficznych, Infinite Warfare jest prawdopodobnie najbardziej spójną z kampanii Call of Duty. W przeciwieństwie do wszystkich innych gier z serii, Infinite Warfare symuluje tkankę łączną między poziomami. Większość misji poprzedza fazę przygotowawczą, w której udajesz się do Zbrojowni Odwetu, aby wybrać swój sprzęt, a następnie zjeżdżasz windą do przedziału cumowniczego, aby wejść na pokład swojego statku. Podobnie lądujesz z powrotem na klipie, zanim udasz się na most na następną odprawę. Infinite Warfare opowiada o podróżach międzyplanetarnych, z dramatycznymi „pokręconymi” sekwencjami przypominającymi załogę Enterprise bujającą się w Star Trek. Wszystko to pomaga sprzedać ci wyobraźnię, aby przedstawienie przyszłej Infinite Warfare było spójne i wiarygodne.

Całe doświadczenie jest bardziej ambitne niż jakakolwiek gra Call of Duty przed lub po Modern Warfare. Nie oznacza to, że jest doskonały. Nie przeszkadza mi historia Infinite Warfare. Ma postacie, które można lubić, w tym tępy sierżant David Harwood i komediowy morderca o imieniu Ethan. Ale jest podważany przez słabego wroga. Kiedy po raz pierwszy w to zagrałem, myślałem, że problemem jest słaba gra Kita Haringtona jako Salena Kotcha. Ale sprawa jest szersza. Motywy i przekonania SDF są cieńsze niż atmosfera Marsa. W przeciwieństwie do Expanse, Infinite Warfare nie jest zainteresowany badaniem polityki stojącej za wojną science fiction.

Ale największym problemem z Infinite Warfare i tym, co naprawdę odróżnia ją od Call of Duty 4, jest to, że jej pomysły i innowacje nie przenoszą się na tryb wieloosobowy. Podczas gdy kampania zawiera statki kosmiczne, walkę Zero-G i wiele wspaniałych lokalizacji, tryb dla wielu graczy zasadniczo dodaje bieganie po ścianach i podwójne skoki do istniejącej formy Call of Duty. Jest zaskakująco konserwatywny, a niechęć Infinity Ward do przekraczania granic jest jedną z największych straconych okazji w serii.

Gdyby Infinite Warfare powtórzyło swoje ambicje w grze wieloosobowej, niewątpliwie byłoby dziś bardziej doceniane, a Call of Duty wyglądałoby jak zupełnie inna seria, wkraczając w nowe przestrzenie, a nie odnawiając stare chwały. Nie zrozumcie mnie źle, II wojna światowa z 2017 roku i Modern Warfare z 2019 roku były dobrymi grami, podczas gdy ta ostatnia służyła jako trampolina dla Warzone, zdecydowanie najbardziej ekscytującej rzeczy, jaką Call of Duty zrobiło od wieków. Ale same gry wyrosły z nostalgii, ograniczonej tym, co mogły zaoferować, co było nowe.

Mam nadzieję, że Totem Nieskończoności przywróci w pewnym momencie Nieskończoną Wojnę i da Szakalowi drugą szansę. Ale nawet jeśli nie, myślę, że reputacja gry będzie się poprawiać z czasem. Radości z trybu wieloosobowego w Call of Duty są ulotne i trwają tylko do rozpoczęcia kolejnej odsłony serii. To pojedynczy gracz, który żyje dalej, a kampania Infinite Warfare jest jedną z najlepszych kampanii Call of Duty.