zobacz | Jidysz ma chwilę

Warto zauważyć, że jidysz był oczerniany zarówno przez pogan, jak i Żydów. Antysemici uważali go za język wulgarny, zaś elita rabiniczna uważała za niegodny poważnej dyskusji talmudycznej. Jak to się mówi, szczere uderzenie w twarz jest lepsze niż nieszczery pocałunek. Lubię myśleć, że animozja pomogła językowi stać się mądrym, przejrzystym i improwizacyjnym.

Język jidysz narodził się co najmniej tysiąc lat temu. Najwcześniejsze dostępne nam dokumenty historyczne pochodzą z XII wieku z regionu Nadrenii w zachodnich Niemczech jako forma komunikacji symbolicznej – zwanej luchen aszkenazyjskim, językiem aszkenazyjskim – łączącym język wysokoniemiecki i hebrajski. Istnieje teoria naukowa, która zakłada, że ​​mieszanina ta była w rzeczywistości językiem wysokoniemieckim i aramejskim, używanym przez Żydów z Bliskiego Wschodu. W każdym razie jidysz był językiem kobiet, dzieci i analfabetów.

Do czasu, gdy włoski poeta Dante Alighieri skomponował Boską Komedię.„,” Termin ten, jak go wyśmiewano, zyskał siłę polityczną, gospodarczą i kulturową, dając Żydom Europy Wschodniej poczucie więzi. Chociaż prawdą jest, że Szekspir nie wyobrażał sobie Shylocka jako mówiącego w jidysz, jest prawdopodobne, że żydowscy kupcy tacy jak on przynajmniej słyszeli o języku ojczystym De Mamie Lochen.

W okresie Oświecenia sekularyści, zwani Maskilim, przedstawiali jidysz jako język pokręcony, niezdolny do „cywilizowanego” myślenia. Ich zdaniem, aby być pełnoprawnym obywatelem Europy, trzeba znać języki Goethego, Locke’a i Woltera. Z drugiej strony w języku jidysz rozkwitł chasydyzm, ruch religijny początkowo skierowany przeciwko establishmentowi rabinicznemu.

Fascynujące historie jego założyciela, Baal Szem Towa i jego potomków, w tym jego prawnuka rabina Nachmana z Bracławia, publikowane były głównie w języku jidysz. Rabina Nachmanna uważa się za prekursora światopoglądu Franza Kafki na temat losu kształtowanego przez tajemniczy, tajemniczy i prawdopodobnie boski impuls. Odpowiednio Kafka studiował ten język i w 1912 r. wygłosił przemówienie w języku jidysz.