Recenzja: Druga część filmu dokumentalnego Hersheya Fieldera „The Rally” jest zarówno łamiąca serce, jak i poruszająca

Wydany w czwartek przez Anti-Defamation League Nowa ankieta które wykazało, że antysemityzm wśród Amerykanów dramatycznie wzrósł w ciągu ostatnich trzech lat, przy czym 85 procent twierdzi, że wierzy w co najmniej jeden antyżydowski trop lub teorię spiskową, w porównaniu z 61 procentami w 2019 r. I w przeciwieństwie do sondaży ADL z lat ubiegłych ankietowanych wyrażało podobny poziom antysemityzmu jak osoby starsze.

Te liczby zdruzgotałyby Evę Lipitzky, ocalałą z Holokaustu, która spędziła ostatnie 40 ze swoich 97 lat, wygłaszając przemówienia o Holokauście na zgromadzeniach szkół średnich w całych Stanach Zjednoczonych. Lipitzky – która zmarła w 2021 roku w swoim domu na Florydzie – przeżyła nazistowski obóz zagłady Auschwitz w Polsce, ale jej rodzina została zamordowana podczas ludobójstwa europejskich Żydów w Niemczech. Lipitzky miał nadzieję, że ucząc młodych ludzi prawdy o Holokauście, historia nigdy się nie powtórzy.

Historia życia Lipetskiego została niedawno przetłumaczona na język filmowy przez aktora, pianistę i dramatopisarza Hersheya Feldera, który również stracił w Holokauście swoją dalszą polską rodzinę. Felder planował wystawić swój scenariusz „The Assembly” jako sztukę z muzyką w San Diego Repertory Theatre w 2020 roku. Jednak pandemia zamknęła kina, a przedstawiciel San Diego zbankrutował zeszłego lata.

Hershey Felder, scenarzysta i reżyser „Zgromadzenia” w krematorium obozu zagłady Auschwitz pod Krakowem.

(Dzięki uprzejmości Diny Meader)

Zamiast tego Felder przetransportowała oryginalną obsadę sztuki do Polski zeszłej jesieni i sfilmowała ich doświadczenia, gdy podążali śladami Lipitzky, z jej domu rodzinnego w Łodzi, w Polsce, do getta, gdzie jej ojciec umarł z głodu, i do Auschwitz, gdzie jest . Matka została zabita. Lipetski, wówczas 21-letni, został wyzwolony przez żołnierzy rosyjskich w 1945 roku.

„The Assembly” Feldera ukazało się w dwóch częściach w listopadzie i grudniu. W filmie występuje ośmiu niedawnych absolwentów San Diego School for the Creative and Performing Arts, a także wykładowcy i muzycy z Ameryki i Włoch, gdzie obecnie mieszka Felder.

W pierwszym filmie uczniowie odwiedzają getta i cmentarze żydowskie w Polsce. Mówili także o własnych doświadczeniach związanych z „innością” i ostracyzmem, z różnych powodów, od żydowskiego lub czarnego pochodzenia po seksualność, tożsamość płciową czy niepełnosprawność rozwojową. Ponieważ wszyscy byli studenci są artystami teatru muzycznego, są przedstawiani podczas wykonywania piosenek z Felderem przy fortepianie.

Olive Benito i Romeo Boccarella podczas audiowycieczki po Muzeum Pamięci Auschwitz-Birkenau w Polsce w filmie „Zgromadzenie”. Są byłymi studentami San Diego School of Creative and Performing Arts.

(Dzięki uprzejmości Diny Meader)

W drugim godzinnym filmie kamery towarzyszyły uczniom podczas wycieczki z przewodnikiem po miejscu pamięci i muzeum Auschwitz-Birkenau pod Krakowem w Polsce. Jedynymi przygotowanymi momentami filmu są pozbawiony sentymentów, ale porażająco szczegółowy opis morderczej skuteczności nazistów w eksterminacji ponad miliona Żydów, a także tysięcy Cyganów, rosyjskich żołnierzy, gejów i niepełnosprawnych.

Felder, który wyprodukował i wyreżyserował film, pozwolił kamerze zatrzymać się na twarzach uczniów, gdy sapali, drżeli z przerażenia i płakali, gdy słuchali opisów schwytania więźniów, oddzielenia ich od rodzin i rozebrania do naga. Ich policzki ściskano szczękami w komorach gazowych, gdzie ich śmierć była przerażająca i boleśnie powolna. W jednym z przejmujących momentów filmu Felder prowadzi grupę w lirycznej hebrajskiej modlitwie śpiewanej przez żydowskich więźniów maszerujących na śmierć w obozach.

Ale najbardziej otwierające oczy momenty w „The Assembly”, część 2, to sceny końcowe, w których uczniowie przyznają, jak mało wiedzieli o Holokauście przed swoją trasą. Być może filmy Feldera mogą stać się narzędziami dydaktycznymi w klasach licealnych, więc Lipitzky’ego słowa mogą żyć dalej. „Nigdy więcej” bez niego.

Aby obejrzeć obie części filmów Fieldera, odwiedź stronę herheyfelder.net.