Igrzyska Paraolimpijskie w Tokio należy oglądać ze 100-dniowym wyprzedzeniem

Po rocznym opóźnieniu ponad 4000 sportowców ma wziąć udział w Igrzyskach Paraolimpijskich w Tokio, które rozpoczną się 100 dni później, 24 sierpnia.

Ale przez czas trwania igrzysk, które potrwają do 5 września, w centrum akcji znajdą się zawodnicy w 22 dyscyplinach sportowych.

BBC Sport przygląda się niektórym brytyjskim i zagranicznym sportowcom, którzy mają nadzieję zaistnieć na dużej scenie.

Kate O’Brien (Kanada) – kolarstwo

Igrzyska paraolimpijskie nie były częścią życia O’Briena aż do lata 2017 roku.

W 2013 roku reprezentowała swój kraj na mistrzostwach świata w bobslejach kolegialnych, ale kontuzja wykluczyła ją z Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Soczi. Potem nastąpiła pomyślna zmiana na kolarstwo, gdy zajęła szóste miejsce w sprincie na Mistrzostwach Świata 2016 i zadebiutowała na igrzyskach olimpijskich w Rio.

Ale podczas sesji treningowej w następnym roku pękła jej opona i uderzyła w motocykl, którym podróżowała. Miała złamaną kość i była w śpiączce z ciężkim uszkodzeniem mózgu.

Powiedziano jej, że nigdy więcej nie będzie chodzić, jeździć na rowerze ani mówić poprawnie. Pod koniec swoich olimpijskich marzeń, początkowo niechętnie wkroczyła do świata kolarstwa, a jej sportowa podróż trwa nadal, mimo że w 2018 roku zdiagnozowano u niej padaczkę.

Na mistrzostwach świata w torach wyścigowych 2020 w Kanadzie – swojej pierwszej dużej kolarskiej imprezie – O’Brien zdobyła złoty medal na 500 mw klasie C4, pokonując mistrzynię paraolimpijską Wielkiej Brytanii Cadenę Cox w nowym rekordowym czasie.

Covid-19 mogła opóźnić swój debiut paraolimpijski, ale 32-latek ma nadzieję nadrobić stracony czas w Tokio.

Thomas Young (Wielka Brytania) Paraolimpijska Lekkoatletyka

Chociaż sport, aw szczególności lekkoatletyka, zawsze był częścią życia Younga, dopiero on odkrył, że zakwalifikował się do paraolimpijskiej lekkiej atletyki, gdy miał 17 lat.

U 20-latka z Croydon zdiagnozowano dwunastoletnią neurofibromatozę – chorobę genetyczną, która powoduje, że guzy, zwykle nienowotworowe, rosną wzdłuż nerwów, aw przypadku Younga wpływają na jego równowagę i koordynację.

Miał duży wpływ na swój debiut w Wielkiej Brytanii na Paraolimpijskich Mistrzostwach Europy w Lekkoatletyce 2018 w Berlinie, gdzie zdobył złoto w biegach T38 na 100 i 200 m – coś, co opisał jako „niesamowite uczucie”.

Teraz w Loughborough, będąc częścią utalentowanej grupy sprinterskiej pod kierownictwem Joe McDonnella, Young, zagorzały fan Fulham, zdobył srebro na Mistrzostwach Świata 2019, pokonując go najwęższym marginesem chińskiego Dening Chu.

Jego sezon 2021 rozpoczął się ładnie zwycięstwami w Jesolo, Włoszech, Coventry i Nuneton. Na początku czerwca dołączy do europejskiej drużyny GB w Polsce, ponieważ ma nadzieję na utrzymanie tytułu, zanim plany Tokio się zintensyfikują.

Birgit Skarstein (Norwegia) – Para wioślarska

Skarstein przygotowuje się do najbardziej pracowitych 12 miesięcy swojej sportowej kariery.

Najpierw wystartuje w zawodach wioślarskich w Tokio, gdzie jest aktualną mistrzynią świata w pojedynczych łodziach wioślarskich kobiet, a w marcu następnego roku ma nadzieję wystartować w narciarstwie biegowym na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie.

Sławę zyskała zeszłej jesieni, kiedy jako pierwsza tancerka na wózku pojawiła się w programie tanecznym Skal vi Danse – norweskiej wersji Strictly Come Dancing – gdzie wraz ze swoim partnerem Philipem Rabe rzucili wyzwanie sobie i stereotypom, a jednocześnie mieli do czynienia z krytyką swojego udziału w pokaz.

Byli pierwszą parą, która osiągnęła doskonały wynik w serialu i trwała przez osiem tygodni, podczas gdy widzowie cieszyli się Rumbą, Basso Double i Tango.

Scarstin została sparaliżowana od pasa w dół w 2010 roku, kiedy miała 16 lat, kiedy podczas leczenia urazu nogi, który spowodował uszkodzenie zewnątrzoponowe rdzenia kręgowego.

Przygotowywał się do gry ze złotem na mistrzostwach Europy w kwietniu, a kolejne złoto jeszcze w tym roku może być lepsze niż Glitter Ball.

Elliott Stewart (Wielka Brytania) Judo

Stewart z dumą mówi, że „urodził się w judo”. Urodził się w lutym 1988, a później tego samego roku jego ojciec Denise zdobył brązowy medal w kategorii GP w kategorii 95 kg na igrzyskach olimpijskich w Seulu.

Zarówno Elliott, jak i jego brat Max, który jest o sześć lat młodszy od niego, przez całe życie rywalizowali w tym sporcie, ale kiedy Elliott trenował, by zostać nauczycielem, zdał sobie sprawę, że ma trudności z przeczytaniem tego, co było na ekranach prezentacji. W tym samym roku zdiagnozowano u niego stożek rogówki, co oznacza, że ​​jego wzrok jest zawsze zamazany.

W 2017 roku jego ojciec zasugerował, aby rozważył dołączenie Elliotta do zespołu paraolimpijskiego GB dla osób niedowidzących, a później w tym samym roku wziął udział w swoim pierwszym wydarzeniu. W 2019 roku zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Europy i kolejny brązowy medal w IBSA International Judo Qualifiers w Stanach Zjednoczonych.

Teraz Stewart, który obecnie zajmuje piąte miejsce na świecie w kategorii -90kg, ma zadebiutować w Paraolimpiadach, podczas gdy Max, który bierze udział w programie brytyjskich igrzysk olimpijskich w tej samej kategorii wagowej, również walczy o Tokio.

Trening zwinności z młodą rodziną był wyzwaniem, ale Stewart uważa, że ​​jego koncentracja i determinacja mogą się opłacić w Japonii.

Anastasia Pagonis (USA) – Para Swimming

Gwiazda pływania, nadzieja paraolimpijska i wpływowa w mediach społecznościowych – Pagonis, lepiej znana jako Tas, ma wiele akordów na swój łuk.

17-latka z Long Island zawsze była pasjonatem pływania, ale zaczęła tracić wzrok, gdy miała jedenaście lat. W wieku 14 lat całkowicie straciła wzrok na skutek ataku układu odpornościowego na siatkówkę i choroby genetycznej.

Miało to druzgocący wpływ na życie nastolatki i doprowadziło do depresji, lęku i problemów ze zdrowiem psychicznym, co spowodowało, że spędzała czas poza basenem.

Wróciła do sportu i musiała nauczyć się zupełnie nowego zestawu umiejętności, pracując ze swoim trenerem Markiem Danenem. Ich wysiłki opłaciły się i ustanowiły rekordy USA w klasie S11 (dla pływaków bez wzroku), mogą zapewnić sobie miejsce w paraolimpiadach podczas czerwcowych prób w USA.

Poza basenem Pagonis jest aktywna w mediach społecznościowych i chce zmienić sposób, w jaki „widzą” osoby niedowidzące, w tym pokazać, jak osoby niewidome nakładają makijaż i podzielić się swoją miłością do mody.

Nathan McQueen (Wielka Brytania) – Para-łucznictwo

Dumny Scot MacQueen wie, co to znaczy być oddanym sportowi i jak skupić się na osiągnięciu celu. Zanim miał poważny wypadek motocyklowy w wieku 17 lat, który uniemożliwił mu chodzenie, grał w rugby w Glasgow Warriors Under 21s.

Jego skupienie i miłość do sportu nie zmieniły się po wypadku w 2009 roku. Próbował swoich sił w koszykówce na wózkach, a następnie w podnoszeniu ciężarów, w których brał udział na arenie międzynarodowej, ale kontuzja barku uniemożliwiła mu grę w koszykówkę na wózku inwalidzkim.

To jego żona Tara sprawiła, że ​​złapał łuk i strzały w 2014 roku, a jej zachęta i wsparcie są od tego czasu integralną częścią jego sportowych przygód.

W swoim debiucie na Igrzyskach w Rio zajął dziewiąte miejsce w połączonej imprezie i siódme miejsce w turnieju singlowym na Mistrzostwach Świata 2019 dla Wielkiej Brytanii, miejsce w udziale gier. MacQueen otrzymał nagrodę Po potwierdzeniu w zespole W zeszłym miesiącu.

Odroczenie gier pomogło 29-latkowi, obecnie czwartemu na świecie, wprowadzić pewne poprawki w jego strojach i sprzęcie od dłuższego czasu dla Tokio.

Jego celem jest wysłanie syna do szkoły ze złotym medalem na szyi, aby mógł powiedzieć kolegom z klasy, że jego ojciec jest mistrzem paraolimpijskim.

Michael Roger (Australia) Paraolimpijska Lekkoatletyka

Roger z Canberry ma nadzieję, że po raz czwarty będzie miał szczęście w Tokio.

Urodzony z braku prawego przedramienia, dorastał grając w australijskie zasady piłki nożnej, koszykówki, krykieta i tenisa stołowego. Zaczął biegać w liceum, gdzie był gwiazdą w drużynie cross country.

Po debiucie na Igrzyskach Paraolimpijskich w Pekinie, gdzie zajął ósme miejsce na 1500 metrów i 11 na 5000 metrów, londyńskie Igrzyska Paraolimpijskie zamieniły się w koszmar, gdy w noc poprzedzającą 800-metrowy finał doznał wewnętrznego krwawienia. Mimo że dotarł do linii startu, nie udało mu się ukończyć wyścigu i obawiał się, że jego sport się skończy.

Ścieżka odkupienia rozpoczęła się w Rio, kiedy zdobył brązowy medal na 1500 metrów T46, zanim opuścił Mistrzostwa Świata w Londynie w 2017 roku z powodu kontuzji.

Przekształcenie 32-latka w maratony doprowadziło do jeszcze większego sukcesu, zdobywając tytuł mistrza świata w 2019 roku na ulicach Londynu. Ustanowił swój czwarty z rzędu rekord świata na T46 Marathon w zeszłym miesiącu podczas Tokyo Australian Qualifiers Marathon w Sydney – pobijając swój poprzedni rekord o 40 sekund po czterech miesiącach kontuzji.

Megan Shackleton (Wielka Brytania) – tenis stołowy

Rio 2016 przyszło za wcześnie na Shackleton z Yorkshire, ale mając na swoim koncie więcej doświadczenia, ma nadzieję, że odbije piętno w Tokio.

22-latka dołączyła do GB w 2013 roku, debiutując na arenie międzynarodowej pod koniec tego samego roku. Pływaczka i tenisistka, w wieku 9 lat doznała złamania kręgosłupa w wypadku maszynowym, który spowodował, że zaczęła poruszać się na wózku inwalidzkim.

Próbowała pływać i koszykówki na wózkach inwalidzkich w ramach swojej rehabilitacji, ale spotkanie na placu zabaw na podium, gdy miała 12 lat, zaczęło ją na torze do tenisa stołowego.

Od tego czasu rozwijała swoje umiejętności wraz z resztą zespołu GB z siedzibą w Sheffield, zdobywając brązowe medale europejskie w zawodach drużynowych z Sue Gilroy zarówno w 2015, jak i 2019 roku i osiągając ostatnie osiem singli na Mistrzostwach 2018.

Przygotowania Shackleton do meczu w Tokio były utrudnione przez brak mistrzostw, ale może odnieść się do wiedzy swoich kolegów z drużyny, w tym Gilroya, który sama ma nadzieję wziąć udział w jej szóstej olimpiadzie, ścigając paraolimpijską chwałę.