Tematem filmu jest kontrowersyjny mieszkaniec Konyot | wiadomości lokalne

CONNEAUT — film rozgrywający się w okolicznych kinach, opowiadający historię jednego z najbardziej kontrowersyjnych mieszkańców Connyut.

W „American Traitor: The Trial of Axis Sally” występuje Mildred Gellars, sfrustrowana aktorka, której audycje radiowe w imieniu nazistowskich Niemiec uczyniły z niej jedną z najbardziej znanych melodii II wojny światowej. W filmie, wyreżyserowanym przez Michaela Polisha, występują Meadow Williams jako Gillars i Al Pacino jako jej obrońca, James J. Laughlin.

Film koncentruje się na procesie Gellars o kilka zarzutów zdrady, ale według recenzentów jej historia jest opowiedziana w serii retrospekcji.

Gellars urodził się w 1900 roku w Portland w stanie Maine i mieszkał zaledwie kilka lat w Connyot. Według doniesień prasowych jej rodzina — ojczym dr R.B. Gellars i matka, Mary May, przeprowadzili się do miasta, gdy miała 16 lat — mieszkali w domu przy Grant Street.

Gilars ukończył Connaught High School w 1917 lub 1918 (narracje różnią się) i krótko uczęszczał na Ohio Wesleyan University.

Ugryziona przez aktorskiego bakcyla Gelars opuściła szkołę i wyjechała do Nowego Jorku, gdzie znalazła pracę na scenie i w wodewilu. W końcu przeniosła się do Niemiec, po profesorze college’u w Nowym Jorku, w którym była zakochana. Profesor ostatecznie został dyrektorem naczelnym niemieckiego radia i pomógł wylądować Gellar za mikrofonem w 1940 roku, jak donosi jej nekrolog w New York Times.

Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​wojny, Gellar był głosem za serią audycji radiowych i programów radiowych mających na celu zniszczenie morale żołnierzy. Gellar wielokrotnie powtarzał słuchaczom, że spotkali ich śmierć lub straszliwe obrażenia w bitwie i wskazywali, że żony i dziewczyny w domu nie są lojalne.

Gellar przeprowadził wywiady z jeńcami wojennymi i nagrał komentarze, które zostaną zmodyfikowane, aby dać fałszywy i przygnębiający opis wojny i daremności walk, zgodnie z doniesieniami prasowymi. Żołnierze alianccy zaczęli nazywać spikera „Axle Sally”.

Kiedy wojna się skończyła, amerykańscy urzędnicy zadbali o wyśledzenie Gellara i aresztowanie go. Po kilku miesiącach śledztwa znaleziono ją mieszkającą w piwnicach zbombardowanych budynków w Berlinie, zgodnie z jej nekrologiem w New York Times.

W 1948 r. Gilers został przewieziony do Waszyngtonu, aby stanąć przed sądem pod wieloma zarzutami zdrady stanu. Postępowanie w sądzie federalnym rozpoczęło się w 1949 roku i znalazło się na pierwszej stronie Conneaut News-Herald.

Prokuratura odegrała kilka audycji Gellar dla ławy przysięgłych składającej się z siedmiu kobiet i pięciu mężczyzn oraz wezwała kilku świadków, którzy zeznawali jej rolę w nazistowskiej machinie propagandowej.

Sama Gilars spędziła pięć dni na zeznaniach, wielokrotnie zaprzeczając, że dobrowolnie działała przeciwko aliantom. Gellars twierdził, że naziści oszukali ją i fizycznie grozili jej, jeśli nie będzie współpracowała, zgodnie z doniesieniami prasowymi.

Gellars zaprzeczyła, jakoby aktywnie działała na rzecz zdrady swojej ojczyzny, mówiąc zamiast tego, że przyjęła tę rolę tylko dlatego, że lubiła profesora, który pomagałby Niemcom w audycjach.

Gellar zeznała również, że wierzy, że słuchacze nie traktują jej komentarzy poważnie, zgodnie z doniesieniami prasowymi.

Korespondenci piszą, że rząd przedstawił Gellara jako „instrument woli nazistów”, podczas gdy obrońca Laughlin przedstawił swojego klienta jako jedynie „ubogą w biedę aktorkę, zepchniętą przez biedę do niemieckiego przemysłu radiowego”.

Prawie siedem tygodni później sprawa została przekazana ławie przysięgłych, zgodnie z banerem opublikowanym w numerze News-Herald z 9 marca. Po prawie 14 godzinach obrad ława przysięgłych uznała Gellar za winną tylko jednego z ośmiu aktów zdrady: jej udziału w audycji radiowej „Vision of America”, która miała „przestraszyć” amerykańskie siły czekające na inwazję D-Day. W serialu Gellar grał matkę żołnierza, który utonął podczas inwazji.

Jurorzy stwierdzili, że inne audycje, w których postawiono zarzuty, w tym audycje muzyczne i wywiady z jeńcami wojennymi, według doniesień prasowych nie stanowiły zdrady stanu.

Przyrodnią siostrą Gilara, Edną May Herrick (Nieminen), była Edna May Herrick (Nieminen), która uczestniczyła w wielu przesłuchaniach i była opisywana w niektórych doniesieniach prasowych jako mieszkanka Konyaot. Dziennikarze powiedzieli, że Herrick, który wierzył, że Gellar był niewinny, płakał, gdy odczytano werdykt.

„Nie sądzę, że są [the jurors] Będzie dziś dużo spać. – Tylko dlatego, że wydano na nią werdykt, nie udowodni jej winy.

Dziennikarze powiedzieli, że Gellar był „czujny, ale blady”, kiedy odczytywano werdykt, i „wyszedł energicznie z uniesionym podbródkiem” z sali sądowej.

— Nie sądzę, żeby Ethel Barrymore mogła lepiej oceniać — powiedział Herrick.

Gellar został skazany na 10-30 lat więzienia i ukarany grzywną w wysokości 10 000 dolarów. Mogła zostać skazana na śmierć, ale według doniesień prasowych żaden Amerykanin nie został stracony za zdradę stanu w czasie pokoju.

Została siódmą osobą skazaną za zdradę stanu w czasie II wojny światowej. Według doniesień prasowych czterech z siedmiu zostało skazanych za podobne przestępstwa związane z propagandą, a co najmniej dwóch zostało skazanych na dożywocie.

Gellars została przeniesiona do federalnego więzienia w Alderson w Zachodniej Wirginii, gdzie przyjęła wiarę katolicką. Została zwolniona warunkowo w 1961 roku w wieku 60 lat i – po krótkiej wizycie ze swoją przyrodnią siostrą w hrabstwie Ashtabula – przeniosła się do Columbus, gdzie według doniesień prasowych uczyła młodych uczniów w katolickiej szkole.

Zmarła na raka okrężnicy 25 czerwca 1988 roku i została pochowana w Columbus. Axis Sally, którego Gellar podobno nienawidził, miała 87 lat.