Tajemnica, dlaczego od lat 80. XX wieku u wybrzeży USA zginęło ponad 2000 wielorybów szarych, mogła zostać rozwiązana

Ponad 2000 wielorybów szarych zginęło u wybrzeży Pacyfiku, co zbiegło się z trzema niewyjaśnionymi masowymi wymieraniami, a naukowcy są już przekonani, że wiedzą dlaczego.

W 1986 r. liczebność wielorybów szarych w imponujący sposób powróciła znad krawędzi wyginięcia, po wydaniu przez Międzynarodową Komisję Wielorybniczą całkowitego zakazu połowów wielorybów w celach zarobkowych.

Jednak od tego czasu badacze prześledzili serię nowych, bardziej tajemniczych masowych zgonów majestatycznych ssaków morskich – w tym ciągłą falę badań łączących je ze zmianami klimatycznymi.

Przez dziesięciolecia badacze morza spekulowali, że śmierć była naturalną konsekwencją wzrostu populacji wielorybów szarych po wprowadzeniu zakazu, gdy ich rosnąca liczba znalazła nową równowagę w łańcuchu pokarmowym północnego Pacyfiku.

Nowe badania dostarczyły dowodów na to, że niedawne „niezwykłe zdarzenia związane ze śmiertelnością” mogą w rzeczywistości być wynikiem kurczenia się lodu arktycznego, co prowadzi do zmniejszania się podaży ulubionego pożywienia wielorybów: przybrzeżnych skorupiaków, takich jak krewetki i scud.

W rzeczywistości wydaje się, że te tysiące szarych wielorybów umarły z głodu, gdy ich ekosystem zniknął pod nimi.

„Są to ekstremalne wahania populacji, których nie spodziewaliśmy się zaobserwować u tak dużych, długowiecznych gatunków, jak wieloryby szare” – powiedział ekolog morski Joshua Stewart, który kierował dochodzeniem w sprawie niewyjaśnionej śmierci wielorybów.

Stewart i jego zespół skupili się na trzech niezwykłych i zagadkowych masowych wymieraniach, które miały miejsce od czasu, gdy populacja wielorybów szarych zaczęła wracać do normy w połowie lat osiemdziesiątych.

Pierwsza fala miała miejsce w latach 1987–1989, zabijając co najmniej 700 szarych wielorybów.Eschrichtius solidus) W czasach, gdy możliwości naukowców w zakresie śledzenia każdego wieloryba wyrzuconego na brzeg lub jego opuszczenia na brzeg były ograniczone.

Naukowcom udało się lepiej śledzić i znajdować trendy w śmiertelności wielorybów szarych, gromadzone od 1990 r. przez bazę danych amerykańskich ssaków morskich Narodowej Administracji Oceanicznej i Atmosferycznej (NOAA).

Kiedy w latach 1999–2000 doszło do drugiego masowego wymierania wielorybów, dokładniejsza liczba ofiar śmiertelnych wyniosła 651 wielorybów.

Jak wynika z nowego badania opublikowanego w czwartek w czasopiśmie, zgony te powodowały spadek populacji wielorybów szarych za każdym razem o 15–25 procent. Nauki.

Jednak jeszcze bardziej niepokojące dla badaczy jest niedawne i dłuższe masowe wymieranie, które rozpoczęło się w 2019 r. i trwa do 26 września 2023 r.: zginęło 688 wielorybów, a liczba ta wciąż rośnie.

W ciągu sześciu miesięcy 2019 r. znaleziono martwe około 70 wielorybów szarych, co wywołało powszechne zaniepokojenie i przeprowadzenie sekcji zwłok na kalifornijskiej plaży przez ekspertów z Kalifornijskiej Akademii Nauk i wolontariuszy.

„Jesteśmy teraz na niezbadanym terytorium” – stwierdził Stewart, główny autor badania, w notatce prasowej uniwersytetu. „Poprzednie dwa wydarzenia, choć ważne i dramatyczne, trwały tylko kilka lat”.

Dodał: „W ostatnim czasie wskaźnik zgonów spadł i istnieją oznaki, że sytuacja zaczyna się poprawiać, ale liczba ludności w dalszym ciągu spada”.

Zespół Stewarta odkrył, że pierwsze dwa wymierania były ściśle powiązane z sezonowym wzrostem lodu morskiego w Arktyce, uniemożliwiając rozrastającym się wówczas populacjom wielorybów dostęp do sezonowych żerowisk.

Naukowcy odkryli jednak nową przyczynę dłuższego wymierania, które rozpoczęło się w 2019 r.: topnienie lodu morskiego w Arktyce i odcięcie łańcucha pokarmowego, od którego zależą szare wieloryby.

Po pierwsze, kurczący się lód doprowadził do utraty zielonych alg rosnących na jego powierzchni pod powierzchnią morza, co z kolei doprowadziło do powstania mniejszych, mniej zdrowych populacji będących głównym pokarmem wielorybów szarych, czyli przybrzeżnych skorupiaków, takich jak krewetki i scud.

Naukowcom udało się sporządzić mapę czasu zanikania lodu morskiego w Arktyce, zarejestrowanego przez Narodowe Centrum Danych o Śniegu i Lodzie (NSIDC) NOAA, wraz ze spadkiem populacji skorupiaków.

Aby wykazać upadek liczebności skorupiaków, naukowcy zebrali dane i zważyli próbki skorupiaków złowionych na wolności od 1970 r. do chwili obecnej, wykorzystując wagę każdego z tych skorupiaków w przeliczeniu na osobnika jako miarę ogólnego stanu zdrowia gatunku.

„Wszystkie te czynniki zbiegają się, powodując obniżenie jakości i dostępności żywności, od której są zależne” – stwierdził Stewart.

W szczytowym okresie liczebności wielorybów gatunek ten liczył około 25 000 wielorybów szarych, ale naukowcy stwierdzili, że z powodu zgonów i niskiego wskaźnika urodzeń populacja wynosi obecnie 14 500 wielorybów i tonie.

„Drastycznie ocieplony Ocean Arktyczny może nie być w stanie utrzymać 25 000 wielorybów szarych, jak miało to miejsce w niedawnej przeszłości” – mówi Stewart.

Jednak badania morskie dostrzegają promyk nadziei w długiej historii ewolucji i inteligencji szarego wieloryba jako gatunku.

Ssaki morskie przetrwały i przystosowały się przez setki tysięcy lat historii świata, pokonując epoki lodowcowe i inne zakłócenia środowiska, co oznacza, że ​​ryzyko całkowitego wyginięcia jest dość niskie.

„Nie mogę powiedzieć, że istnieje ryzyko wyginięcia wielorybów szarych w wyniku zmiany klimatu” – stwierdził Stewart.

„Musimy jednak krytycznie zastanowić się, jakie zmiany mogą oznaczać w przyszłości”.