Nekrolog Johna Lathama | Nauka

Jak burze powstają w chmurach, wciąż nie jest w pełni zrozumiałe. Ale John Latham, który zmarł w wieku 83 lat, wiele zrobił, aby wyjaśnić fizyczne procesy elektryfikacji chmur, wyładowań atmosferycznych i opadów atmosferycznych – jak woda spada z chmur o różnych kształtach. Później zasugerował sposób, w jaki chmury mogłyby odgrywać kluczową rolę, jeśli tymczasowo ograniczałyby efekt cieplarniany.

Badania zainicjowane przez Johna (BJ) Masona w 1958 r. W tak zwanym Imperial College London skupiły się na roli kryształków lodu w elektryfikacji chmur. Jego laboratoryjne badania burz obejmowały koncepcję różnicy temperatur między powierzchniami kryształów – miękkiego gradu – a powierzchniami kryształów lodu. On i Mason opracowali teorię gradientu termicznego i dokonali numerycznych prognoz dotyczących mechanizmu. Jak wszystkie teorie elektryfikacji burzy, okazała się kontrowersyjna.

Po otrzymaniu wykładu w 1961 roku w Umist, obecnie części Uniwersytetu w Manchesterze, John zbudował szereg chłodni w celu zbadania elektryfikacji burz.

On i jego koledzy opracowali hipotezę „kto rośnie szybciej”, badając, czy cząstka, która rośnie szybciej niż para w pewnych warunkach podczas zderzenia lodowych cząstek, staje się naładowana dodatnio, a druga ujemnie, prowadząc do rozwoju pól elektrycznych, które mogą prowadzić do błyskawicy. rozładunek. Ten wniosek, poparty później większą liczbą danych, do dziś pozostaje podstawą modeli elektryczności.

Być może jego największy wkład miał miejsce w 1979 roku, w odniesieniu do wzrostu kropelek i mikrofizyki ciepłych chmur – takich, które zawierają raczej parę wodną i kropelki kondensatu, a nie lód. Jednym z głównych problemów związanych z fizyką chmur było wyjaśnienie powstawania deszczu w ciepłych chmurach w obserwowanym czasie około 20 minut. Żaden z ówczesnych modeli nie był w stanie tego wyjaśnić.

John zaproponował nową hipotezę dotyczącą tego procesu, którą nazwał „mieszaniem heterogenicznym”. W tym obliczeniu oddzielne kropelki suchego powietrza przemieszczają się wzdłuż chmur, a pobliskie kropelki są całkowicie odparowywane, podczas gdy inne odległe punkty pozostają nienaruszone. Zmniejszenie całkowitego stężenia kropelek ogranicza rywalizację o dostępną parę wodną i umożliwia większym kropelkom szybszy wzrost i wywołanie deszczu w obserwowanym czasie.

W 1988 roku John Umist wyjechał do Narodowe Centrum Badań Atmosferycznych W Boulder w Kolorado.

Dwa lata po przybyciu na miejsce zajął się problemem globalnego ocieplenia, sugerując, że jasność chmur morskich (MCB) może być tymczasowo wykorzystywana do ponownego odbijania napływającego promieniowania słonecznego. Osiągniesz to, wykorzystując to, co jest znane jako Efekt TwomeyAby uzyskać taką samą ilość wody w stanie ciekłym, duża liczba małych kropelek odbija więcej napływającego promieniowania słonecznego niż mniejsza liczba większych kropel. Zaproponował, aby to radiacyjne chłodzenie uzyskać za pomocą mgły solnej o określonej wielkości, generowanej przez statki o napędzie wiatrowym, a od 2008 r. Było to publikowane. Nauka wspomagająca.

Badacze w Centrum Reform KlimatuCambridge i inne kraje pracują obecnie nad prototypami, aby przetestować ten pomysł. Amerykańskie firmy pomogły w sponsorowaniu prac, a równoległe badania prowadzono na University of Washington w Seattle.

Jako pisarz John opublikował sześć zbiorów poezji, w tym All-Clear (1990), Sailor Boy (2006) i Z notatników profesora Murasaki na temat wpływu wyładowań atmosferycznych na organizm ludzki (2017). Ostatni poemat tytułowy zdobył w 2006 roku drugą nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim w Wielkiej Brytanii. Wyprodukował także krótkie powieści i sztuki dla BBC Radio 4 oraz surrealistyczną powieść Ditch-Crawl (2006).

Pomimo zainteresowania analizowaniem zjawisk naturalnych aż do poziomu molekularnego, John nigdy nie stracił poczucia zdziwienia, jakie wywarło to na nas wyobraźni, jak w przypadku wiersza o podwójnych przegubach (z grupy Murasaki):

Jestem teraz z powrotem w Górach Skalistych,

Trzeszczący ogień płynie

Scudding wysyła cienie ognia

Nagie okrągłe ściany kabiny,

I świeci wysoko, na zewnątrz i to widać

Płatki śniegu tańczą jak szalone w zapomnieniu.

W późniejszych latach, mieszkając w tej chacie w Gold Hill, niedaleko Boulder, napisał wiersz Words of Dusk (From Crossing over, 2017), Kiedy uświadamiam sobie początek demencji: „Nie boję się tego, niewiele, jeszcze nie, / Ale czuję, jak nadchodzi, świt ciemności, / Kępki stanu tystratus, który przygasił słońce. ” W 2018 roku wrócił do swojego rodzinnego miasta Frodsham w Cheshire.

Jego ojciec, Jack (William John), był elektrykiem i razem z matką, Ruth (z domu Barrow), prowadził sklep we wsi. Z liceum w Helsby John udał się do Imperial, gdzie ukończył doktorat.

W Umist uzyskał stopień doktora habilitowanego (1968), zanim został profesorem, a ja znam go tam jako stypendystę od 1985 roku. Prowadził warsztaty z fizyki pioruna na uniwersytetach na całym świecie, a jego praca została doceniona przez Królewską Towarzystwa Meteorologicznego i był przewodniczącym Międzynarodowej Komisji ds. Elektroforezy Powietrza (1975-1983). Pomysł, że jego praca może pomóc w walce z globalnym ociepleniem, sprawił, że pracował w NCAR tak długo, jak mógł, i nadal współpracowaliśmy przy projektach badawczych.

W 1961 roku John poślubił Anne Bromley, również z Frodsham, i mieli czworo dzieci. Rozstali się polubownie w 1992 roku. Zmarł przez dwóch synów, Roba i Mike’a, i przeżył jego dwóch synów, David i Rebecca, siedmioro wnuków: Samuel, Shane, Jessica, Natasha, Molly, James, Evie i jego wnuki, Tamara .