zobacz | Czego nauczyłem się na Ukrainie

Dowiedziałem się, że każdy członek personelu ambasady USA w Kijowie, na czele z naszą dzielną ambasador Brigitte Brink, zgłosił się na ochotnika do tej służby. Zostali oddzieleni od rodzin i całymi miesiącami mieszkali w pokojach hotelowych. Mają za zadanie nadzorować jedną z największych amerykańskich akcji pomocowych od czasu planu Marshalla, zapewnić, że dziesiątki tysięcy pojedynczych sztuk amerykańskiego sprzętu wojskowego w rękach ukraińskich są odpowiednio rozliczane, odtworzyć ambasadę zniszczoną w przededniu rosyjskiej inwazji i monitorować rosyjskie zbrodnie wojenne – z których około 95 000 zostało jak dotąd udokumentowanych przez ukraińską prokuraturę.

Dowiedziałem się, jak to jest siedzieć w salach konferencyjnych i chodzić po korytarzach, które wkrótce zostaną zmiecione w proch przez rosyjskie pociski. We wtorek dołączyłem do grupy dyplomatycznej kierowanej przez administratora USAID Samanthę Power podczas wizyty w porcie w Odessie. Bauer spotkał się najpierw z ukraińskimi urzędnikami, aby omówić opcje logistyczne dla ich eksportu po wycofaniu się Putina z paktu zbożowego, a następnie z rolnikami, aby omówić takie kwestie, jak rozminowanie ich pól i wyeliminowanie ryzyka finansowego. Okazały budynek Zarządu Portu, w którym odbywały się spotkania, obiekt czysto cywilny, został zbombardowany dzień po naszym wyjeździe.

Dowiedziałem się, że Ukraińcy nie są zainteresowani przekształcaniem swojej wiktymizacji w tożsamość. Wiele lat temu w Belgradzie widziałem, jak serbski rząd konserwował ruiny swojego dawnego Ministerstwa Obrony, które zostało zbombardowane przez NATO podczas wojny w Kosowie w 1999 roku, zgodnie z jego żałosnym postrzeganiem tej wojny. Z kolei w Buczy, na przedmieściach Kijowa, które doświadczyło jednych z najgorszych okrucieństw podczas krótkiej rosyjskiej okupacji na początku wojny, obserwowałem budynki mieszkalne podziurawione kulami, które stały się nowoczesnymi przestrzeniami coworkingowymi. Jak powiedział Powerowi Anatolij Fiodoruk, burmistrz Buca: „Pamięć pozostanie we wspomnieniach, ale mieszkańcy chcą odbudować bez przypomnienia”.

Dowiedziałem się, że Ukraińcy raczej nie zamienią swojego suwerennego terytorium na zachodnie gwarancje bezpieczeństwa, nie mówiąc już o zawieszeniu broni z Moskwą. Pierwszego spróbowali w latach 90. z Memorandum Budapeszteńskim, zgodnie z którym przekazali Rosji arsenał nuklearny znajdujący się na ich terytorium za bezzębne gwarancje ich integralności terytorialnej. Tego ostatniego próbowali równie bezzębnymi Porozumieniami Mińskimi po pierwszej rosyjskiej inwazji w 2014 roku. Celem polityki Zachodu powinno być zapewnienie Ukrainie potrzebnych jej środków militarnych ZwycięstwaZamiast naciskać na Ukrainę, by zrzekła się swoich praw do suwerenności i bezpieczeństwa w celu złagodzenia naszych obaw związanych z rosyjską eskalacją.

Dowiedziałem się, że mimo całej pomocy, jakiej udzieliliśmy Ukrainie, my jesteśmy rzeczywistymi beneficjentami relacji i oni są prawdziwymi beneficjentami. Ben Wallace, zwykle rozważny brytyjski sekretarz obrony, zasugerował po szczycie NATO w tym miesiącu, aby Ukraińcy okazywali swoim dostawcom broni więcej wdzięczności. To przywraca związek. Państwa NATO płacą za swoje długoterminowe bezpieczeństwo pieniędzmi, które są tanie, i amunicją, którą można wymienić. Ukraińcy liczą utracone życia i kończyny.