Pierwsza uśpiona czarna dziura znaleziona poza Drogą Mleczną | przestrzeń

Uśpiona czarna dziura o masie dziewięciu mas Słońca została po raz pierwszy odkryta poza Drogą Mleczną, co naukowcy nazwali „bardzo ekscytującym odkryciem”.

Choć nie jest to pierwszy pretendent, badacz z Uniwersytetu w Sheffield mówi, że ta czarna dziura jest „pierwszą jednoznacznie odkrytą poza naszą galaktyką”.

Naukowcy szukali układów podwójnych czarnych dziur przez ponad dwa lata, zanim znaleźli coś, co stało się znane jako VFTS243.

Paul Crowther, profesor astrofizyki na uniwersytecie, opisał to jako „bardzo ekscytujące odkrycie”, które nastąpiło po „sugestii wielu potencjalnych kandydatów na czarne dziury”.

Czarne dziury o masie gwiazdowej powstają, gdy masywne gwiazdy dobiegają końca swojego życia i zapadają się pod wpływem własnej grawitacji. W układzie dwóch gwiazd krążących wokół siebie proces ten pozostawia na orbicie czarną dziurę ze świecącą gwiazdą towarzyszącą.

Nowo odkryta śpiąca czarna dziura ma masę co najmniej 9 razy większą od masy Słońca Ziemi i krąży wokół gorącej niebieskiej gwiazdy, która waży 25 razy więcej niż Słońce.

Został zauważony w sąsiedniej galaktyce przez zespół międzynarodowych naukowców. Ich badania – opublikowane w Nature Astronomy – wskazują, że gwiazda, która dała początek VFTS243, zniknęła bez żadnych oznak powiązanej z nią eksplozji supernowej.

W ramach międzynarodowego zespołu badawczego Crowther współpracował z Tomerem Shenarem z Instytutu Fizyki i Astronomii, który rozpoczął studia na KU Leuven w Belgii, a obecnie jest stypendystą Marie Curie na Uniwersytecie w Amsterdamie w Holandii.

Potwierdzając możliwość tego, co nazwał „scenariuszem bezpośredniego zawalenia”, to znaczy zapadnięcia się bez wybuchu, Schnarer uważa, że ​​ma to „ogromne implikacje dla powstania łączenia się czarnych dziur we wszechświecie”.

Czarna dziura jest uważana za uśpioną, jeśli nie emituje wysokiego poziomu promieniowania rentgenowskiego, w taki sposób zwykle wykrywane są te czarne dziury. Obojętne czarne dziury są trudne do wykrycia, ponieważ nie wchodzą w interakcje ze swoim otoczeniem.

VFTS 243 został odnaleziony dzięki sześcioletnim obserwacjom z Mgławicy Tarantula przez spektrometr wieloelementowy Large Fibre Array na Bardzo Dużym Teleskopie Europejskiego Obserwatorium Południowego.