I Never Cry Review – Odyseja kochającej ostrej kobiety z Polski do Irlandii, ponownie | Kino

R.Od pierwszych minut trudno zorientować się, że „Nigdy nie płaczę” Piotra Domolevsky’ego zostało zrobione od razu z 17-letnią bohaterką Olgą (Sofia Staffiez). W połowie trzeciego egzaminu na prawo jazdy Olga nagle staje się niezadowolona ze swojego testera, gdy próbuje uniknąć niebezpiecznego zakrętu przed innym kierowcą. Wysiada z samochodu i zatrzymuje drugi samochód, kopiąc przed nim tablicę rejestracyjną. Może wydawać się to bardzo denerwujące i denerwujące, ale Staffiege w swoim debiucie aktorskim przedstawia rodzaj kochającego ducha arcydzieła, co sprawia, że ​​scena gra jak bardzo współczesna parodia.

W miarę rozwoju filmu staje się jasne, że Olga nie jest kimś, kto po prostu postępuje zgodnie z instrukcjami. Po otrzymaniu wiadomości, że jej ojciec, pracownik migrujący w Dublinie, zginął w wypadku przy pracy, wyrusza w osobną Odyseję z Polski do Irlandii, aby odzyskać swoje ciało – a co ważniejsze – swoją część pieniędzy pozostawionych przez mężczyznę. Podczas tej podróży, kiedy Olga dowiaduje się o robakach i kim jest jej ojciec dzięki biurokracji, jej krawędzie miękną. Czuje pełne koło swojego dojrzewania: film może zaczynać się fizycznym wybuchem nienawiści, ale kończy się emocjonalnym załamaniem, udowadniając, że jest szczególnie poruszający.

Oprócz ukrycia znanego krajobrazu rodzinnego konfliktu – Olga wciąż tępi żądania matki – film ukazuje także trudną sytuację pracowników migrujących i kwestionuje integralność współczesnej Europy. Odświeżające jest również widzieć, jak młoda kobieta zachowuje się źle, a jednocześnie jest współczująca, oferta ekranowa jest zwykle przekazywana tylko ich męskim odpowiednikom. To interesujący ziemniak, który jest absurdalny i chrupiący, a także wspaniała wizytówka talentu Staffie.

I Never Cry ukaże się 23 lipca w kinach i na platformach cyfrowych.