Hołd dla wytrwałej i szanowanej dziennikarki biznesowej Alice Uhura (54)

Kiedy dzieliłem redakcję z Ailish O’Hora, która zmarła wczoraj w bardzo młodym wieku po krótkiej chorobie, nigdy nie było nudno.

n wiecznie dociekliwy umysł nie ustępuje miejsca długiemu milczeniu. Jej ogromna ciekawość świata i ludzi, którzy ją w nią zmienili, oznaczała, że ​​ma wiele opinii do podzielenia się. To uczyniło ją nie tylko popularną i lubianą koleżanką, ale także szanowaną i szanowaną dziennikarką.

Ten nos do wywęszenia dobrej historii nie jest tak powszechny wśród dziennikarzy, jak mogłoby się wydawać czytelnikom. Ale Ailish to miała. Znała najlepsze zakątki, które często kryły się w cieniu, i nie bała się ich szukać.

Richard Curran, były Irlandzka niezależna Redaktor biznesowy i prezenter RTÉ’s Pracawskazując, że nie wzięła tej historii za dobrą monetę.

Miała wielki instynkt dziennikarski i zawsze kwestionowała przedstawioną w opowiadaniu wersję wydarzeń. Alice zawsze chciała wiedzieć, co „naprawdę się dzieje”, powiedział.

Ta wytrwałość wynikała z dobrej pozycji i odzwierciedlała jej najbardziej ujmującą cechę: szczerą, nieprzemyślaną szczerość. W przypadku Ailish nie było zbyt wielu kosmetycznych bzdur ani leniwych kompromisów.

Newsroomom potrzebna jest ścisła rzetelność dziennikarska. Taki, do którego przywiozła ze sobą całe mnóstwo Irlandzka niezależna.

Jej wyczucie czasu było idealne. Alesch był redaktorem wiadomości w dziale biznesowym gazety, kiedy celtycki tygrys spadł mu na twarz. Prasa finansowa, zawsze integralna część każdej poważnej, choć trzeźwej gazety, zostanie teraz pochłonięta jak strony sportowe w ostatni weekend w całej Irlandii.

Maeve Dineen, ówczesna redaktorka działu biznesowego, wspomina: „Wiedziałeś, że Alice czeka na dobrą historię, kiedy wstała od swojego biurka i przeszła przez biurko do spokojniejszego miejsca, gdzie mogła zadać trudniejsze pytania.

„Tak naprawdę nie chodziło o liczby i zawsze za liczbami stali ludzie, a jeszcze lepiej ludzie, którzy spowodowali, że liczby się załamały”.

Urodzona w lutym 1968 roku Alish dorastała w swoim ukochanym Kiltimagh w hrabstwie Mayo, uczęszczając do St Aidan’s National School, a później do St Louis Community School.

Zamiłowaniu do słowa pisanego towarzyszyła żądza podróży. Żywo interesowała się Europą Środkową i była szczególnie zafascynowana niejako Polską i Czechosłowacją, dokonując trudnego przejścia od rządów sowieckich do rodzącej się autonomii.

Na początku lat 90. mieszkała w Warszawie i tamte doświadczenia oraz zawarte przyjaźnie były dla niej ważne przez całe życie. Mieszkając w stolicy Polski, zdobyła bezcenne doświadczenie dziennikarskie w V.I Warszawski Dziennik Gospodarczy. Długo potem pracowała dla Irlandzka niezależna poza Brukselą.

Urodzony w Kiltimagh James Morrissey odegrał kluczową rolę w sprowadzeniu Ailish do Anglii Niedzielny post biznesowy. Od tego momentu jej kariera rozkwitła, a ona stała się integralnym i cenionym głosem w… Irlandzka niezależna Newsroom, drukowane i cyfrowe.

Alice nigdy nie wydawała się siedzieć spokojnie, rzadko była cicha i starała się być zabawna i złośliwa.

Niedźwiedzią przysługą dla Ailish byłoby sugerowanie, że jej zainteresowania i umiejętności są zarezerwowane dla świata wielkich finansów lub czasami nędznych dziedzin niskiego biznesu.

Była podekscytowana pogonią Arthura za graczami Mayo w poszukiwaniu Świętego Graala. To był kij, którym regularnie ją oszukiwałem. Czasami dobrze to znosi; Chociaż nie na stałe.

Jej zainteresowanie sztuką było głębokie i szerokie. Była oczytana i miała takie oddanie dla Coldplay, że nie znosiła kłótni.

Po jej wczorajszym odejściu redaktor naczelny Mediahuis Ireland, Cormac Burke, powiedział: „Ailish była szanowaną koleżanką, która rozwijała się dzięki szumowi i energii w newsroomie. Jej pracę definiowała ciekawość – musiała wiedzieć, co się dzieje na, i musiała poinformować czytelników.”

Do czasu Covid pracowała jako poszukiwana i płodna freelancerka i wróciła do swojego zachodniego domu. Jesienią poważnie zachorowała i wczoraj spokojnie odeszła.

Smutek jej kolegów przez 30 lat jest niczym w porównaniu z żalem jej rodziny. jej pogrążeni w żałobie rodzice, Vinnie i Ann, oraz pięcioro młodszego rodzeństwa, a także siostrzeńcy i siostrzenice, których kochała.

W tej chwili ich strata musi wydawać się nie do pokonania.