Ujawnienie akt 320 000 żołnierzy Pendżabu z I wojny światowej | Pierwsza wojna światowa

Brytyjscy historycy opublikowali nieprzeczytane w krypcie przez 97 lat zapisy 320 000 żołnierzy z Pendżabu, którzy walczyli w I wojnie światowej, aby zaoferować nowy wgląd w wkład indyjskich żołnierzy w wysiłek wojenny aliantów.

Akta zostały znalezione w głębi Muzeum Lahore w Pakistanie Został zdigitalizowany i przesłany do serwisu W sam raz na dzień zawieszenia broni w czwartek.

Chociaż historycy i potomkowie żołnierzy brytyjskich i irlandzkich mogą przeszukiwać publiczne bazy danych z zapisami służby, nadal nie ma takich udogodnień dla rodzin żołnierzy indyjskich.

Niektórzy obywatele Wielkiej Brytanii pochodzenia pendżabskiego zostali już zaproszeni do poszukiwania swoich przodków w bazie danych. Odkrywają, że wioski ich rodzin dostarczały żołnierzy, którzy służyli we Francji, na Bliskim Wschodzie, w Gallipoli, Aden i Afryce Wschodniej, a także w innych częściach Indii Brytyjskich podczas I wojny światowej. Pendżab został podzielony między Indie i Pakistan W 1947 r.

Minister Cieni Tanmanjit Dahsi ujawnił w aktach, że jego dziadek służył w Iraku i został ranny podczas walk, tracąc nogę.

Mamy nadzieję, że zapisy pomogą rozwiać mity wokół wkładu żołnierzy Rzeczypospolitej. W zeszłym roku aktor, który stał się aktywistą Lawrence Fox, przeprosił po tym, jak wcześniej skrytykował historyczną dokładność włączenia postaci Sikhów na froncie zachodnim do filmu z 1917 roku.

Amandeep Madra, prezes Stowarzyszenia Dziedzictwa Punjab w Wielkiej Brytanii, która współpracowała z Uniwersytet w Greenwich Aby zdigitalizować pliki, powiedział: „Pundżab był głównym obszarem rekrutacji do armii indyjskiej podczas pierwszej wojny światowej. Jednak wkład poszczególnych osób w dużej mierze nie został doceniony. W większości przypadków nie znaliśmy nawet ich nazwisk”.

Pendżabowie wszystkich wyznań – w tym hinduiści, muzułmanie i sikhowie – stanowili około jednej trzeciej armii indyjskiej i około jednej szóstej wszystkich sił zamorskich imperium.

Wiktoriańska ideologia rasistowska stworzyła legendę o cechach żołnierzy regionu. W 1879 r. raport Komisji Eden odnotował, że „Punjab jest domem najbardziej militarnej rasy w Indiach i wylęgarnią naszych najlepszych żołnierzy”.

Rząd Pendżabu zebrał akta w 1919 roku, kiedy wojna się skończyła. Składa się z 26 000 stron, z których część jest napisana ręcznie, a część odręcznie. Ale wszyscy dostarczają dane dotyczące służby wojennej poborowych w poszczególnych wioskach, a także informacje o ich pochodzeniu rodzinnym, szeregach i pułkach.

Madra, który jest współautorem pięciu książek o historii Indii, powiedział, że po raz pierwszy skontaktował się z Muzeum Lahore w sprawie akt w 2014 roku, po tym, jak indyjscy historycy wojskowi, którzy wiedzieli o ich istnieniu, ale nigdy nie mieli do nich dostępu, powiedzieli im o nich.

Próbki stron zostały przesłane przez kustosza i uznane za zorganizowane przez wieś. Historia rodzinna każdej osoby z Pendżabu sięga ich wioski. Widziałem, że to pozwoliłoby ludziom poznać swoją przeszłość.

Z dokumentów wynika, że ​​w wielu wsiach odsetek wolontariuszy sięgał 40%.

Desi, minister kolei cienia, powiedział, że jego zmarła babcia często opowiadała mu historie o swoim ojcu, Meehan Singh, który stracił jedną nogę, ale nie wiedział nic więcej o swojej służbie w wojsku i nie było żadnych znanych akt publicznych do zbadania .

Zapisy z Muzeum Lahore pokazują, że Mehan był jednym z 16 000 żołnierzy zwerbowanych do armii indyjskiej z dystryktu Hoshiarpur w północno-wschodnim Pendżabie. Żołnierz służył w Mezopotamii, regionie podzielonym obecnie między Irak, Turcję, Syrię i Kuwejt, i został ranny w bitwie.

„Zawsze się zastanawiałem, co się stało, ale nikt tak naprawdę jeszcze nie wie. Wrócił do domu poważnie ranny i wrócił do pracy jako rolnik.

Te zapisy dostarczają ludziom pisemnego dowodu, że nasi przodkowie tam walczyli za Wielką Brytanię. Chodzi o uznanie zarówno wkładu, jaki wniosła moja rodzina, ale także wkładu i poświęceń, jakie ludzie z całej Rzeczypospolitej wnieśli w wysiłek wojenny”.

Projekt pilotażowy z okazji Dnia Zawieszenia Broni został przesłany przed niedzielnymi obchodami. Do tej pory na stronę umieszczono około 45 000 rekordów z trzech prowincji – Jalandhar i Ludhiana, które obecnie znajdują się w Indiach, oraz Sialkot we współczesnym Pakistanie.

Mamy nadzieję, że pomyślne zakończenie pilotażu zaowocuje wydaniem rekordów dla kolejnych 25 hrabstw, które posiadają około 275 000 rekordów wojskowych.

Dr Gavin Rand z University of Greenwich powiedział: „Osobista i rodzinna historia ochotników z I wojny światowej w Pendżabie jest w dużej mierze nieznana, nawet wielu ich potomkom. Niewielu indyjskich weteranów pozostawiło pisemne zapisy swojej służby i wiele rodzin z Pendżabu „historie są zdominowane przez zamieszki i migracje, które nastąpiły po podziale Pendżabu w 1947 r.”