Syn pisze niepokojące wspomnienia o zbrodniach swojego ojca jako prawnik Hitlera محامي

Ojciec: Zemsta Niklasa Franka Pettibacka, 14,99 €

TOjciec: zemsta Napisane przez Niklasa Franka. Pierwsze wydanie w Niemczech w 1987 roku. Po angielsku ukazało się w 1991 roku pod tytułem W cieniu Rzeszy. To zaktualizowane wydanie zawiera wprowadzenie autorstwa Philipa Sandsa; Międzynarodowy prawnik zajmujący się prawami człowieka, profesor prawa i scenarzysta filmu dokumentalnego „Co zrobili nasi ojcowie” z 2015 roku, w którym on i Frank pojawili się jako synowie wybitnych nazistów, u boku Horsta von Wachtera.

Wielu przodków piasku zginęło podczas Holokaustu, o czym piszą w książkach Ulica wschodnio-zachodnia, A Ratlin, ten ostatni twierdzi, że [Nazi politician and Austrian Lawyer] Otto von Wächter odegrał ważną rolę w planowaniu systematycznej eliminacji polskich Żydów i polskiej inteligencji na początku lat 40. XX wieku. Sands twierdził, że obowiązki von Wachtera mają charakter administracyjny, niemniej jednak znaczący, najpierw jako wojewoda krakowskiego, a następnie gubernatora galicyjskiego.

Horst von Wachter upierał się, że jego ojciec był bohaterem wojskowym, nieświadomym ludobójstwa. Kontakty z Watykanem pozwoliły Otto von Watcherowi na ucieczkę do Rzymu – gdzie zmarł w podejrzanych okolicznościach w 1949 roku. Gdyby aresztować austriackiego prawnika i członka SS, jest bardzo prawdopodobne, że stanie przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze.

Zostało to stworzone przez cztery mocarstwa alianckie w następstwie II wojny światowej. Używając języka prawa międzynarodowego i praw człowieka, ukarała przywódców Niemiec za zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Ostateczny wyrok procesu przed Pałacem Sprawiedliwości w Norymberdze w październiku 1946 r. spowodował skazanie na szubienicę 12 nazistowskich zbrodniarzy wojennych.

Numerem szóstym z 12 powieszonych był adwokat Adolfa Hitlera, Hans Frank. Niklas Frank miał siedem lat, kiedy jego ojciec został stracony.

Ten niepokojący pamiętnik to osobisty i sentymentalny tytuł napisany bezpośrednio dla ducha Hansa Franka.

Niklas Frank napisał z kłującą nienawiścią: „Tak się cieszę, że umarłeś… miejmy nadzieję, że twoja twarz jest czerwona ze wstydu w piekle”.

Pojawiające się czasem kieszenie czarnego humoru wydają się łatwym mechanizmem radzenia sobie. Jasne jest, że pokuta i pobożność patriarchalna nie są częścią programu autora.

Więź między ojcem a synem wcale nie była silna. Ta odmowa wynikała z plotki, że biologicznym ojcem Niklasa Franka był w rzeczywistości Karl Lasch – władca Galicji przed Ottonem von Wacherem.

Lasch rzekomo zastrzelił się w więzieniu we Wrocławiu w 1942 roku, choć powszechnie uważa się, że został zabity na rozkaz jednego z najpotężniejszych członków partii nazistowskiej, Heinricha Himmlera.

Wydaje się, że niewygodne pytania o rodowód Niklasa Franka pozostawiły emocjonalne blizny. Czasami to tak, jakbyśmy czytali księcia Hamleta przed jego ostatecznym pogrążeniem się w szaleństwie. – Czy pozbyłeś się kompleksu winy ze swoją matką? Autor pyta gorączkowo i retorycznie.

Brigitte Frank jest przedstawiana jako mieszana kobieta, zimna, twarda i twarda. Autor wspomina, jak jego matka przymykała oko na getta, które jej mąż budował w Krakowie podczas okupacji hitlerowskiej. Poza tym żona Hansa Franka miała na głowie ważniejsze sprawy: a mianowicie przystosowanie się do nowej roli Królowej Polski. Można było kupić drogie ubrania. Skradzione nowe artefakty znajdują się na Wawelu

Dawna rezydencja królów polskich stała się domem rodzinnym dla Franków w 1939 roku. W tym roku Hitler mianował Hansa Franka generalnym gubernatorem Generalnego Gubernatorstwa: stała się de facto podzieloną nazistowską kolonią i nigdy nie została włączona do III Rzeszy. Rzesza.

W przededniu II wojny światowej w 1939 r. Polska była domem największej liczby Żydów w Europie: około 3,3 mln. Szacuje się, że do 1943 roku 90 procent zostało zamordowanych. Niektórych rozstrzelano w gettach, większość zagazowano na śmierć w obozach w Bełżcu, Sobiborze, Treblince i Majdanku – wszystkie znajdowały się pod administracyjną jurysdykcją Franka.

W Norymberdze Frank był odpowiedzialny za te zbrodnie. I zlikwidować polską inteligencję i tysiące obywateli polskich.

Frank początkowo próbował obwiniać radykalne i brutalne skrzydło wojskowe partii nazistowskiej: SS. Podkreślił, że obozy śmierci były ich obszarem specjalizacji, a nie jego.

Twierdził również, że jego praca jako generalnego gubernatora skupiała się na działach administracyjnych, takich jak żywność, kultura, finanse i nauka. i zachować sprawiedliwość.

Ale Niklas Frank opowiada tutaj inną historię. Dowody, których dostarcza, pochodzi od samego Hansa Franka. Jego osławione antysemickie przemówienia publiczne, oficjalne dokumenty nazistowskie i osobiste wspomnienia.

ale także z dowodów przedstawionych na procesie norymberskim.

Prawnik dr Alfred Seidl opisał to Frankowi tak prosto i surowo, jak to tylko możliwe. Obrońca zapytał, czy Frank „uczestniczył w eksterminacji Żydów?” Frank odpowiedział: „Tak, i minie tysiąc lat, a ta niemiecka wina nadal nie zostanie wymazana”.