Saga Wiedźmin – Czas pogardy dla Andrzeja Sapkowskiego

Pracę rozpoczął autor Andrzej Sapkowski Wiedźmin Akcja sagi toczy się w 1986 roku, kiedy to pisze opowiadanie o zawodowym łowcy potworów imieniem Geralt z Rivii. Sapkowski kontynuował to dwoma książkami opowiadań – ostatnie życzenie I Miecz losu – przed przeprowadzką doMagik Saga”, seria powieści, która zabiera Geralta, Yennefer, Ciri i inne postacie na wielką przygodę.

czas pogardy To druga książka w Magik długa historia. Jest to również książka, którą wkrótce zobaczymy w telewizji jako sezon 3 Magik na Netflixie. Nowe odcinki od 29 czerwca. Zanim wpadniesz, przeczytaj z nami książkę rozdział po rozdziale!

Czy jest to godny dodatek do sagi Sapkowskiego i do twojej biblioteki? Dowiedz się, ale uważaj spoilery mniej.

Rozdział pierwszy

Zaczynamy czas pogardy Z Aplegattem, królewskim posłańcem, którego praca jest praktycznie bezużyteczna, ponieważ królowie i królowe mogą teraz wysyłać do siebie wiadomości z pomocą czarodziejów. Jednak Aplegatt wraca do biznesu teraz, gdy wisi wojna, a ci czarodzieje nie cieszą się już zaufaniem władców.

To uroczy sposób na rozpoczęcie tego, co słyszałem, że jest najlepsze Andrzeja Sapkowskiego Wiedźmin powieści. Zawsze lubię, gdy autor wypełnia marginesy wymyślonych przez siebie światów i uwielbiam, jak Sapkowski zagłębia się w szczegóły tego, jak rzeczy faktycznie funkcjonowałyby w czasach półśredniowiecza, gdyby istniały czarownice. Co On był Jaki byłby pożytek z przenośnych posłańców, gdyby czarownice mogły po prostu machać rękami, wypowiadać zaklęcia i przekazywać słowa bez zamieszania? I jak by się to zmieniło, gdyby czarodzieje wypadli z łask swoich politycznych szefów? Sapkowski ma dobre oko do szczegółów.

Chociaż to oko może czasem zatrzymać się na pewnych rzeczach. Po spędzeniu trochę czasu z Aplegattem spotykamy Geralta próbującego złapać mężczyzn polujących na Ciri, która jest obecnie poszukiwana przez dużą liczbę osób z wielu powodów, z których większość nie jest jeszcze jasna. Wiele szczegółów poznajemy w biurach Codringhera i Fenna, którzy oferują swoje usługi jako prawnicy, śledczy i badacze każdemu, kto ma złoto do zapłacenia. Sapkowski lubi opisywać swoim klientom wyniki, które uzyskują; To bardzo średniowieczny noir, Philip Marlowe przechodzi w renesans.

To także, w tej konkretnej scenie, gigantyczne wysypisko wystawowe. Geralt, Codringher i Fenn wydają ok bardzo Od czasu do czasu rozmawiają o tym, kto ściga Ciri, dlaczego, jak, jak jest źle, co wiedzą, czego nie wiedzą itp. Informacje są ważne, ale uwydatniają problem, który miałem z ostatnią książką: wszyscy są w środku Magik Jakiś rodzaj wszechświata… mówi to samo? Wszyscy są bardzo analityczni, wszyscy są bardzo gadatliwi i wszyscy używają dużo nowoczesnego języka, który tak naprawdę nigdy nie pasuje do tego miejsca. Częściowo może to być tłumaczenie – wiem, że te książki były oryginalnie napisane po polsku – ale zawsze mnie to trochę irytuje, zwłaszcza w tych długich fragmentach dialogów.

Stamtąd otrzymujemy prostą scenę akcji, w której Geralt tropi zbirów, którzy tropią Ciri (zabijając ich), a kończy się powrotem pracowitego Aplegatta z udanej dostawy tylko po to, by zostać zestrzelonym przez oddział elfickich partyzantów, zwanych Wiewiórki zapowiadają nadchodzące konflikty. Rozdział jest bardzo długi – około 50 stron – i ma z nim wspaniałą spójność; Nawet w swoich powieściach wydaje się, że Sapkowski nadal pisze opowiadania.

Więc jeden rozdział do czas pogardyNadal lubię to tak samo, jak poprzednie dwie książki, ale mam też te same problemy. Zobaczmy, dokąd zmierza Geralt i jego towarzysze…