Roztopiłem mózg, oglądając tego samego dnia Tour of the Ages i Killers of the Flower Moon

Czy wszystkie arcydzieła wyglądają podobnie, jak Tołstoj przypuszczał, że wszystkie szczęśliwe rodziny wyglądają podobnie? Po widzeniu Wycieczka przez wieki I Zabójcy Księżycowego Kwiatu Patrząc wstecz, mogę to z całą pewnością stwierdzić Nie, nie.

Filmowa wersja hitowej, rekordowej trasy koncertowej Taylor Swift i adaptacji Martina Scorsese morderstwa członków ludu Osagów w latach dwudziestych XX wieku są ze sobą nierozerwalnie powiązane. lalka Barbie I Oppenheimera To było tego lata. Obydwa są długie i trwają trzy godziny i 26 minut zabójcy 2 godziny i 49 minut Wieczność. Obydwa miały premierę w połowie października i obecnie zajmują dwa pierwsze miejsca pod względem sprzedaży biletów, a każdy z nich przyniósł miliony dolarów. Słowa użyte w obu bardzo pozytywnych recenzjach są w dużej mierze wymienne: spróbuj dowiedzieć się, jak to się nazywało „niesamowitykontra „Juggernaut”epicki„Lub”zjawisko„. Zabójcy Księżycowego Kwiatu I Wycieczka przez wieki Są świadectwem ich utalentowanych koordynatorów, z których każdy działa na najwyższym poziomie w swojej grze.

Są też skrajnymi przeciwieństwami, w bardzo Barbenheimerowski sposób: jeden to błyskotliwy thriller popowy z watą cukrową, a drugi to powieść, która z pewnością zdobędzie Oscara za szczególnie mroczny, rasistowski moment w historii Ameryki. Kiedy było już jasne, że będą w kinach w tym samym czasie, jak mogłeś? NIE Zastanawiasz się nad potencjałem podwójnej funkcji?

Obejrzałam więc oba filmy jednego dnia: ponad sześć godzin w sali kinowej w rzekomo deszczową sobotę w Nowym Jorku. Zacząłem od Zabójcy Księżycowego Kwiatuz myślą, że łatwiej będzie mi się do tego nakręcić Wieczność Po obejrzeniu tak poważnego filmu, zamiast próbować być poważnym po tańcu do melodii T-Swifta. Z mężem i dużą miską popcornu w ręku siedziałam tam przez trzy i pół godziny.

Co mogę powiedzieć? Już wiecie, że było znakomicie. Choć czas trwania nie minął szybko, było ciekawie. Ani jedna minuta nie została zmarnowana. Lily Gladstone była oszałamiająca, a Leonardo DiCaprio (i jego historycznie dokładne sztuczne zęby) zachowywał się z całą szczerością. Ciągle myślałem o bogatych, specyficznych kulturowo projektach kostiumów, zwłaszcza o kocach Pendleton, które kobiety Osagów noszą przez cały film. (Projektantka mody Jacqueline West zaprojektowała ich ponad 1000.) Opuściłem teatr w oszołomieniu. Jak można się domyślić, jest to film, nad którym trzeba chwilę usiąść i który sprzyja długim rozmowom, analizując każdy szczegół. Szczególnie to zakończenie. To koniec!