Potwierdzenie istnienia starożytnego jeziora na Marsie daje nadzieję, że próbki gleby i skał na pokładzie łazika Perseverance zawierają ślady życia

Jeśli na Marsie istnieje życie, weryfikacja osadów jeziornych u podstawy krateru Jezero w ramach programu Perseverance budzi nadzieję, że w kraterze można znaleźć jego ślady.

W nowym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Postęp naukiZespół kierowany przez Uniwersytet Kalifornijski i Uniwersytet w Oslo wykazał, że w pewnym momencie krater wypełnił się wodą, odkładając warstwy osadu na dnie krateru. Następnie jezioro się skurczyło, a osady niesione przez zasilającą je rzekę utworzyły ogromną deltę. W miarę jak jezioro ulegało rozproszeniu, osady w kraterze uległy erozji, tworząc cechy geologiczne widoczne dziś na powierzchni.

Radar wskazuje, że okresy osadzania się i erozji występowały przez eony zmian środowiskowych, co potwierdza, że ​​wnioski na temat historii geologicznej krateru Jezero oparte na zdjęciach Marsa uzyskanych z kosmosu są dokładne.

David Page powiedział: „Z orbity możemy zobaczyć szereg różnych złóż, ale nie możemy z całą pewnością stwierdzić, czy to, co widzimy, to ich pierwotny stan, czy też jesteśmy świadkami końca długiej historii geologicznej”. Profesor nauk o Ziemi, planetach i kosmosie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles i pierwszy autor tej pracy. „Aby dowiedzieć się, jak powstały te rzeczy, musimy zajrzeć pod powierzchnię”.

Łazik wielkości samochodu i wyposażony w siedem instrumentów naukowych bada krater o szerokości 30 mil, bada jego geologię i atmosferę oraz zbiera próbki od 2021 r. Próbki gleby i skał zebrane przez zespół Perseverance zostaną zwrócone na Ziemię. Przez przyszłą wyprawę i badanie jej w poszukiwaniu dowodów na przeszłe życie.

Między majem a grudniem 2022 r. Perseverance wystrzelił rakietą z dna krateru do delty, rozległego obszaru osadów sprzed 3 miliardów lat, który z orbity przypomina delty rzek na Ziemi.

Gdy łazik zmierzał w stronę delty, Perseverance Obrazowanie radarowe eksperymentu pod powierzchnią MarsaInstrument RIMFAX wystrzelił skierowane w dół fale radarowe w odstępach co 10 centymetrów i zmierzył impulsy, które odbiły się od głębokości około 20 metrów pod powierzchnią. Za pomocą radaru naukowcy mogą zobaczyć podstawę osadu, aby odsłonić górną powierzchnię dna zakopanego dołu.

Lata badań z wykorzystaniem radaru penetrującego ziemię i testowania RIMFAX na Ziemi nauczyły naukowców odczytywać strukturę i skład warstw podpowierzchniowych na podstawie odbić radarowych. Powstały obraz podpowierzchniowy pokazuje warstwy skał, które można zinterpretować jako wcięcia w autostradzie.

„Niektórzy geolodzy twierdzą, że zdolność radaru do zaglądania pod powierzchnię to lekkie oszustwo” – powiedział Page, zastępca głównego badacza w RIMFAX.

Obrazowanie RIMFAX ujawniło dwa odrębne okresy osadzania się osadów umieszczone pomiędzy dwoma okresami erozji. Dno krateru pod deltą nie jest równomiernie płaskie, co sugeruje, że przed osadzeniem się osadów w jeziorze nastąpił okres erozji, podają UCLA i Uniwersytet w Oslo.

Zdjęcia radarowe pokazują, że osady są regularne i poziome, podobnie jak osady osadzane w jeziorach na Ziemi. Już we wcześniejszych badaniach podejrzewano obecność osadów jeziornych, jednak te badania potwierdziły tę obecność.

Drugi okres sedymentacji miał miejsce, gdy wahania poziomu jeziora umożliwiły rzece odłożenie szerokiej delty, która wcześniej sięgała daleko w głąb jeziora, ale teraz uległa erozji w pobliżu ujścia rzeki.

„Zmiany, które widzimy utrwalone w zapisie skalistym, są napędzane zmianami na dużą skalę w środowisku Marsa” – powiedział Page. „To wspaniale, że możemy zobaczyć tak wiele dowodów zmian na tak małym obszarze geograficznym, co pozwala nam rozszerzyć nasze wyniki na cały rozmiar krateru”.