Pasterze w Queensland odkrywają 100-metrowe szczątki plezjozaura przypominające kamień z Rosetty | dinozaury

Grupa pasterzy z odległych terenów Queensland Łowcy skamielin w czasie przestoju odkryli szczątki stworzenia liczącego 100 milionów lat i porównali paleontologów do kamienia z Rosetty pod względem potencjału odkrycia tak wielu nowych gatunków prehistorycznych gigantów morskich.

Jedna z „skalnych piskląt” – jak nazywają siebie paleontolodzy-amatorzy – odsłoniła skamieniałe szczątki plezjozaura o długiej szyi, lepiej znanego jako Elasmozaur, podczas przeszukiwania stacji hodowli bydła w West Queensland w sierpniu.

Po raz pierwszy w Australii znaleziono czaszkę elasmozaura przyczepioną do jego ciała.

Informacje, które dostarcza, mogą pozwolić paleontologom rozszyfrować inne skamieniałości znalezione w muzeach, tak jak Kamień z Rosetty, ze swoimi trzema tekstami, pozwolił lingwistom rozszyfrować starożytne egipskie hieroglify.

Trio natknęło się już na innego plezjozaura wśród innych ważnych znalezisk skamieniałości w tygodniach poprzedzających moment, w którym Cassandra Prince zobaczyła głowę spoglądającą z suchego lądu.

„Myślę:„ Nie, wiesz, to nie jest prawdziwe ”- powiedział Prince. „A potem znowu patrzę w dół i myślę: Do diabła, myślę, że to patrzy na mnie czaszka”.

Według dr Espena Knutsena, starszego kustosza paleontologii w Queensland Museum, taka skamielina, która do tej pory była utrzymywana w tajemnicy, jest rzadkością na całym świecie.

Prince był w stałym kontakcie z Knutsenem w czasie jej odkrycia, wysyłając mu zdjęcia jej i siostry Cynthii oraz inne odkrycia kuzynki Sally. Mimo to paleontolog od razu wiedział, że ta osoba jest wyjątkowa.

Muzeum ma już czaszkę elasmozaura ze swojej kolekcji wraz z kilkoma zwłokami. Ale czaszka przyczepiona do przedmiotu okazała się nieuchwytna.

Ma to w dużej mierze związek z charakterystyczną anatomią elasmozaura. Gad morski prawdopodobnie dorastał do około ośmiu metrów długości i miał małe głowy na bardzo długich szyjach.

„Wiele z nich to szyja” – powiedział Knutsen. Co najmniej połowa, jeśli nie dwie trzecie całej długości ciała [of an elasmosaur] To głównie szyja”.

Kiedy Elasmusaurus umiera, jego rozkładające się ciało pęcznieje gazem, który powoduje, że unosi się na powierzchnię, gdzie unosi się na łasce pływów. Miernik długości szczeliny między ciałem a głową oznacza, że ​​te części ciała rzadko zapadają się w to samo miejsce po rozproszeniu gazu.

Jego czaszka, szyja i przednia połowa ciała są zachowane razem – ale brakuje tylnej części ciała.

Knutsen zasugerował, że elasmozaur mógł zostać „przegryziony na pół” przez ówczesnego drapieżnika szczytowego: 10-metrowego, 11-tonowego kronozaura. Powiedział, że taka dziura spowodowałaby, że reszta tuszy elasmozaura natychmiast opadła na dno ówczesnego morza śródlądowego o głębokości 50 metrów.

Jest to wstępna teoria, którą zespół paleontologów Knutsena będzie drażnił się w nadchodzących latach, mając nadzieję rozwikłać historię tego nieletniego osobnika o wymiarach pięć na siedem metrów, którego nazwali Małym Księciem, na cześć osoby, która znalazła to.

Ale prace prawdopodobnie rzucą również światło na wiele innych prehistorycznych bestii, które roiły się od środkowego Queensland w okresie kredy, kiedy jałowe obecnie łąki stanowiły część superkontynentu Gondwany i były zanurzone pod rozległym morzem śródlądowym, po którym wędrowały dinozaury. .

Chociaż na podstawie szczątków znalezionych już w Australii można obecnie rozszyfrować tylko jeden gatunek, Knutsen jest przekonany, że wiele różnych gatunków elasmozaurów dzieliło to prehistoryczne morze.

Czaszka jest kluczem do odróżnienia tych gatunków. Jedyna czaszka, jaką kiedykolwiek znaleziono w Queensland – przed odkryciem Małego Księcia – została nie tylko oderwana od jej ciała, ale także zmiażdżona przez ciężar ziemi, która ją pokrywała.

Jednak czaszka i ciało znalezione przez Prince’a zachowały się w trzech wymiarach, co pozwala na pełniejszy wgląd w anatomię i sposób życia Elasmozaura.

Naukowcy zastanawiali się, czy prehistoryczne gady mogły używać swoich zębów do filtrowania skorupiaków i małży z dna oceanu oraz swoich dużych płetw do powolnego poruszania się po szlakach migracyjnych, tak jak robią to dzisiaj wieloryby.

Knutsen ma nadzieję, że Mały Książę rzuci światło na te pytania, jednocześnie umożliwiając paleontologom opisanie kilku rodzajów rozbieżnych szczątków znalezionych już w muzeum.

„Będziemy w stanie odkryć całą tę klasyfikację, która do tej pory nam umykała” – powiedział Knutsen.