Odkrycie dziwnych, nigdy wcześniej nie widzianych kryształów węgla w największym meteorycie, który spadł na Ziemię w XXI wieku

wyjątkowy i mały węgiel kryształy Przybierają różne nietypowe kształty i mają „unikalne właściwości morfologiczne”, które znaleziono w pyle z eksplodującej skały kosmicznej. Rosja Prawie dekadę temu.

Wybuchowa skała kosmiczna – znana jako superbolid – spadła 15 lutego 2013 r. na południowym Uralu i jest jak dotąd największym meteorytem, ​​który eksplodował na Ziemi w XXI wieku.

Pocisk eksplodował 23 kilometry nad miastem Czelabińsk – około 1440 kilometrów na wschód od Moskwy – wywołując ogromne zaniepokojenie opinii publicznej. 1000 osób zostało rannych 3000 budynków zostało uszkodzonych.

Eksperci kosmiczni nazwali wydarzenie Ogromna pobudka zagrożeń stwarzanych przez asteroidy i inne kosmiczne skały dla planety.

Ale wydarzenie wzbudziło również ogromne zainteresowanie naukowe, ponieważ przyniosło ze sobą unikalne materiały z kosmosu, których nie można odtworzyć nawet w zaawansowanych laboratoriach.

Rozpuszczaniu się superbolidu w atmosferze po wejściu na planetę towarzyszyło tworzenie się kolumny pyłu i gazu na wysokościach 80-27 km, która następnie osiadła na Ziemi, co zostało wykryte przez liczne satelity.

Nowe badanie opublikowane niedawno w czasopismo EPJ Plus.

Zauważył, że kryształy przybierają różne nietypowe kształty, takie jak zamknięte, półkuliste muszle i sześciokątne pręty.

„Skupiliśmy się na unikalnych cechach morfologicznych kryształów węgla z pyłu meteorytu” – powiedzieli naukowcy, w tym naukowcy z Uniwersytetu Południowego Uralu w Rosji.

Dodali: „Pierwszy kryształ węgla został znaleziony podczas badania pyłu za pomocą mikroskopu optycznego, ponieważ jego interfejsy znajdowały się w płaszczyźnie ogniskowej”.

Naukowcy znaleźli również wiele podobnych mikroskopijnych fragmentów w pyle meteorytowym.

Dalsze testy z wykorzystaniem innych metod analizy chemicznej i promieni rentgenowskich ujawniły, że kryształy węgla składają się z warstw o ​​dziwnie ukształtowanych grafitowych kształtach otaczających centralną nanoklastrę w ich rdzeniu.

Naukowcy podejrzewają, że najbardziej prawdopodobnymi kandydatami na te nanoklastry są Buckminsterfulleren (C60), przypominająca klatkę kula zbudowana z 60 atomów węgla, lub poliheksacykloktadekan (C18H12), cząsteczka składająca się z węgla i wodoru.

Mikrostruktury prawdopodobnie powstały w wyniku wielokrotnego dodawania warstw grafenu do zamkniętych rdzeni węglowych, spowodowanych ekstremalnymi warunkami ciśnienia i temperatury podczas rozbicia meteorytu.

W przyszłych badaniach naukowcy mają nadzieję wyśledzić i przeanalizować inne próbki pyłu meteorytowego, aby zrozumieć, czy te dziwne kryształy powstają na ogół w wyniku pękania meteorytów, czy też są unikalne dla superbolidu z Czelabińska.