Nowa przestrzeń dla owocnej kreatywności

W dawnym klubie nocnym przy dworcu kolejowym Waverley w Edynburgu znajduje się kopiec ziemi usiany drobinami liści złota i miedzi, otoczony pasmami metalowych nici zwisających z sufitu. Prace instalacyjne artystki Carli Black wypełniają Warehouse, nową przestrzeń galerii na Fruit Market, jednym z najbardziej wpływowych miejsc sztuki współczesnej w Szkocji. wystawa – Posągi (2001-2021): Szczegóły retrospektywne Obejmuje całą przestrzeń galerii, prezentując prace Blacka z ostatnich dwóch dekad.

Targ Fruitmarket, który został zamknięty od sierpnia 2019 r. z powodu inwestycji o wartości 4,3 mln GBP, został teraz zamknięty i obejmuje dawny skład owoców i warzyw znajdujący się obok jego obecnej lokalizacji przy Market Street. Dyrektor targu Fruitmarket Fiona Bradley identyfikuje dawny ślad budynku podczas wycieczki z gwizdkiem, szczegółowo opisując skalę przebudowy i historię obiektu.

Rozbudowa budynków obok dworca kolejowego została zbudowana jako magazyny w latach 1893-1931. Oryginalna galeria Fruitmarket została otwarta w 1974 roku z imponującym programem pokazów poświęconych artystom takim jak Frank Stella i Tamara Krikorian. Klub nocny Electric Circus zajmował w ostatnich latach sąsiednią przestrzeń. Kiedy właściciel klubu zaproponował dzierżawę, Bradley skorzystał z okazji.

„Na górze był nietknięty i miał niesamowity fizyczny rezonans; na suficie wciąż były podnośniki do owoców i warzyw” – mówi Bradley. Zbudowano trzy różne parkiety taneczne, jeden na drugim, z których wszystkie zostały wyeliminowane pod plan architektoniczny zaprojektowany przez Reiach and Hall Architects w Edynburgu: „To była bardziej abstrakcja niż transformacja”, dodaje, zauważając najbardziej uderzającą interwencję architektoniczną, żebrowaną ścianę od strony ulicy wykonaną z legarów i desek podłogowych pochodzących ze starego klubu .

Ponowne uruchomienie programu nieuchronnie zatrzymało się, gdy pandemia się rozprzestrzeniła, ale rozwój był kontynuowany we właściwym kierunku, finansowany przez szereg instytucji prywatnych i publicznych. Agencja rządowa Creative Scotland przekazała 1,5 miliona funtów, podczas gdy lokalni filantropowie i międzynarodowe postaci sztuki, takie jak artyści Ewan i Manuela Wirth oraz artysta Martin Creed, wsparli projekt ekspansji, odzwierciedlając wpływ Bradleya.

Bradley jest wyraźnie zrelaksowany i podekscytowany. Istniejące galerie zostały odnowione, a nowa pracownia dydaktyczna i główna dostępna klatka schodowa dopełniają remontu. Tymczasem magazyn ma „ogromny potencjał”, mówi Bradley, dodając, że po interwencji Blacka Jill Bradley i Daniel Silver utworzą nowe zlecenia dla powierzchni.

Utwór Blacka Relinquishing Shadow (2021), ze swoją grą światła i ciemności, doskonale harmonizuje z industrialnym, stalowym i ceglanym magazynem. Połyskujący papier i nitka są atrakcyjne, co skłania odwiedzających do zagłębienia się w przestrzeń i wybrania wzorów zeskrobanych w ziemi po ziemi. Ściany pokryte wystającymi masami papieru toaletowego pokrytymi cieniem do powiek to zupełnie inny świat. Smugi wazeliny na przeciwległym oknie to subtelny brudny dotyk.

Black po raz pierwszy uzyskał dostęp do repozytorium na początku maja, tworząc utwór w ciągu dwóch tygodni. Bradley jest przekonana, że ​​jest właściwą artystką, aby ochrzcić nową przestrzeń i wprowadzić na rynek owoców „wymuszony moment surowej kreatywności”. – Praca artysty w ten eksperymentalny sposób improwizacji to czysta przyjemność – mówi.

Wśród historycznych prac wystawionych w istniejących galeriach znajduje się praca wykonana z leku na niestrawność Gaviscon, który został zmieszany i uformowany w płaskorzeźbę, która leży schludnie na podłodze galerii, utwardzona i przypomina kawałek drzewa lub pas. Z mózgu („lepiej”). Inne kluczowe elementy wyświetlane w dolnej galerii to „Poleć” (2013) Wykonane z bawełnianego polaru i różowych poszewek na poduszki z polistyrenu, „Nie uzależniaj” (2006).

W towarzyszącym jej artykule katalogowym Bradley pisze, że wiele z materiałów, z których korzysta Black: kosmetyków, leków dostępnych bez recepty, środków czyszczących i opakowań, a także farby, papieru i gipsu powszechnie spotykanych w sztuce. Ale czarne wąsy sugerując, że jej prace w przeszłości nazywano „kobiecymi”.

„To śmieszne. Moja praca jest naprawdę duża i ciężka, jest mnóstwo materiału, rozmiar jest ogromny; jest niesamowita wytrzymałość. Powiedziałbym, że siłę i wytrzymałość można postrzegać zamiast tego jako kobiecą”, mówi z ożywioną twarzą spotkania. do twarzy. Ważone warstwy ziemi na zdobionych podłogach XV-wiecznego Palazzo Pisani przychodzą na myśl podczas Biennale w Wenecji w 2011 roku, kiedy lwy reprezentowały Szkocję.

Twierdzi, że każdy inaczej myśli o sztuce, co skłania do przemyślanej analizy różnych kontekstów w celu wyjaśnienia jej twórczości. Jeśli moja praca ma podstawy teoretyczne, to jest psychoanalityczna. Jeśli myślimy o sztuce psychologicznie, jako o cywilizacji [behavioural] myślimy raczej poprzez psychoanalizę Kleinowską niż analizę freudowską”, odnosząc się do systemu wydobywania znaczenia przez nieżyjącą już austriacką psychoanalityczkę Melanie Klein poprzez fizyczną eksplorację świata.

Zebrane w tym badaniu spiętrzone, ciasne, pływające rzeźby są śladami procesu ich powstawania. Na górnej wystawie na rynku owoców Black przeprojektował dzieło „Interpunkcja jest tak powszechna: nikt nie chce zbyt wiele przyznać” (2008/2021), szeroki różowy dywan z tynku proszkowego i powłoki proszkowej. „To czysta i całkowicie ulotna chemia”, mówi Bradley, wskazując nitkę owiniętą wokół sufitu. , dodając, że proszek To może wpaść w szczeliny i pozostać tam na zawsze, odzwierciedlając, jak ulotna może być praca Blacka, ale wciąż nieusuwalna.

Pod koniec lat 90. Black studiowała rzeźbę w Glasgow School of Art, gdzie również ukończyła studia podyplomowe. Na wystawie w Intermedia Gallery w Glasgow w 2001 roku stworzyła niekonwencjonalne kształty za pomocą proszku do prania i kremu, rozwijając swoją praktykę poprzez „działania z materiałami”. „Udało mi się odejść i po prostu zobaczyć różne rzeczy” – mówi. „Bez tytułu (2000, Alka-Seltzer w deszczu)”, praca, która zostanie pokazana na Fruitmarket, to ukłon w stronę żywej sztuki (praca rozpływa się w musowaniu paneli i rozpływa się w szkockim deszczu).

Chociaż BlackBerry jest jednoznaczne co do brokera, dla którego działa. „Jestem absolutnie nieugięta, jeśli chodzi o tworzenie rzeźby”, powiedziała w zeszłym roku w przemówieniu w Des Moines Center for the Arts w stanie Iowa, na swojej pierwszej wystawie muzealnej w Stanach Zjednoczonych. „Czuję, że praca jest w konflikcie z innymi mediami, jest bardzo bliska performansowi, a także malarstwu i instalacji, ale zawsze skłania się do stwierdzenia, że ​​jest niezależną rzeźbą”.

Pokazanie Stanów Zjednoczonych było zdecydowanie kamieniem milowym, a ona lubiła wystawiać swoje prace obok obrazów i rzeźb zaczerpniętych z kolekcji przez amerykańskich artystów wagi ciężkiej. „Zwolnili mnie. Zapytałam na przykład: 'Czy mogę wykonać tę pracę przez Evę Hess?’ To był dziwny rodzaj nieba”, wspomina.

Po Covidie rozmowy ożywają – czy rynek dzieł sztuki zostanie poprawiony i zresetowany? Black mówi, że presja komercyjna może stłumić produkcję artystyczną (można argumentować, że faworyzowanie w jakiejś formie utrzyma się). „Trzeba żyć i zmusić wszystkich do zawarcia paktu, ale ten surowy moment twórczy w galeriach sztuki staje się coraz trudniejszy, co jest problematyczne” – mówi.

Wierzy, że sztuka daje nam „pozwolenie na bycie wolnymi”. Jak powiedziała w Des Moines: „Sztuka jest trochę odgrodzoną cywilizacją, w której mamy pozwolenie, by zachowywać się jak zwierzęta, którymi jesteśmy”.

do 24 października Fruitmarket.co.uk