Kraje Unii Europejskiej osiągnęły wielki sukces w sprawie przepisów imigracyjnych, dokonując pierwszego przełomu od lat

Jest to pierwszy przełom tego rodzaju po latach gorzkich i dzielących debat, w których stolice walczyły ze sobą.

Umowa toruje drogę do wprowadzenia nowych zasad zbiorowego zarządzania przyjmowaniem i przesiedlaniem osób ubiegających się o azyl. W ubiegłym roku Unia Europejska otrzymała ponad 962 000 wniosków o azyl, najwięcej od 2016 roku.

Zasady zostały poddane pod głosowanie podczas poprzedzającego je spotkania ministrów spraw wewnętrznych w Luksemburgu Atmosfera optymizmu które wydają się zwiększać szanse na pozytywny wynik.

Rozmowy okazały się jednak żmudne i wyczerpujące: ministrowie i ich zastępcy prawie cały dzień spędzili na targowaniu się o najdrobniejsze szczegóły i przepisywaniu pojednawczych tekstów.

Szwecja, kraj sprawujący rotacyjną prezydencję w Radzie Unii Europejskiej, wezwała państwa członkowskie do pozostania na miejscu i kontynuowania negocjacji do czasu osiągnięcia szerokiego konsensusu.

Ostatecznie nowe przepisy zostały przyjęte większą większością głosów niż oczekiwano, a jedynie Węgry i Polska wyraziły sprzeciw wobec ostatecznego projektu.

Włochy, kraj postrzegany jako dokonujący transakcji ze względu na swoje położenie geograficzne, zdecydowały się zagłosować na nie, zdobywając bardzo potrzebną większość kwalifikowaną.

„To historyczny krok i wielki sukces, że w końcu możemy zjednoczyć tak wiele państw członkowskich wokół wspólnego stanowiska” – powiedziała na zakończenie spotkania Maria Malmer Steinergaard, szwedzka minister ds. imigracji.

„Po raz kolejny pokazaliśmy, że (poprzez) współpracę wspólnota europejska może osiągnąć wielkie rzeczy w dziedzinie migracji”.

Malmer Steinergaard opisał porozumienie, które musi jeszcze przejść przez cały cykl legislacyjny, jako „dobrą równowagę” między zasadami solidarności – kodem dla przesiedleń – a odpowiedzialnością – większym obciążeniem dla państw pierwszej linii, które muszą przetworzyć większość wnioski o azyl.

„Szczerze mówiąc, naprawdę nie wierzyłam, że będę tu siedzieć i to mówić, ale oto jesteśmy” – powiedziała.

W imieniu ministra Ylva Johansson, europejska komisarz do spraw wewnętrznych, mówiła o „naprawdę ważnym dniu”, który przywrócił „zaufanie i współpracę” między 27 państwami członkowskimi.

„To był maraton” – powiedziała, wspominając, jak obejmując urząd w 2019 r., temat imigracji uznano za „mniej lub bardziej toksyczny”.

Dodała: „Kiedy sobie ufamy, jesteśmy tak silni i tak wiele możemy osiągnąć”.

Zasady zatwierdzone w czwartek wynikają z nowego paktu o migracji i azylu, szeroko zakrojonej propozycji przedstawionej przez Komisję Europejską we wrześniu 2020 r.

Najbardziej innowacyjnym elementem umowy jest system „obowiązkowej solidarności”, który dałby państwom członkowskim dwie główne opcje w czasach napięć migracyjnych.

• Przyjmowanie pewnej liczby przesiedlonych osób ubiegających się o azyl.
• Zapłać za powrót odrzuconych kandydatów do ich kraju pochodzenia.

Ten mechanizm solidarności, wraz z nowymi przepisami dotyczącymi środków granicznych, to dwa akty prawne przegłosowane w czwartek.

Malmer Stenergard potwierdził, że jednorazowa płatność za każdego odrzuconego kandydata zostanie wstępnie ustalona na 20 000 euro, które następnie zostaną przekazane do wspólnego funduszu UE, który jeszcze nie został określony.

Porozumienie polityczne umożliwia Radzie Unii Europejskiej rozpoczęcie negocjacji z Parlamentem Europejskim, który zajął już nieco rozbieżne stanowisko w tej sprawie. Celem jest dokończenie prac legislacyjnych przed przyszłorocznymi wyborami do Parlamentu Europejskiego.

„Nie boję się triad” – powiedział Johansson, odnosząc się do dyskusji międzyinstytucjonalnych, które są przed nami.

Zapytany o potencjalne nieprzestrzeganie przepisów przez kraje sprzeciwiające się reformie, Johansson powiedział, że Komisja Europejska będzie działać jako „strażnik traktatów”, aby zapewnić pełne wdrożenie prawodawstwa po jego wejściu w życie.

Ostatecznym celem reformy jest zniesienie doraźnego stylu zarządzania kryzysowego, który obowiązywał od czasu kryzysu migracyjnego w 2015 r. i który okazał się żałośnie nieadekwatny do stawienia czoła wyzwaniom wykraczającym poza granice państw.

Ten artykuł został zaktualizowany, aby zawierał więcej szczegółów na temat umowy.