Czas e-biznesu

Wszystkie najświeższe informacje o Polsce z Czasu e Biznesu.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a NASA rejestruje obraz nowych gwiazd wyłaniających się z „gwiezdnego żłobka”

Rodzi się gwiazda! Teleskop Hubble’a NASA rejestruje oszałamiający obraz gwiezdnego żłobka, w którym gwiazda formuje się 5000 lat świetlnych od Ziemi.

  • Kosmiczny Teleskop Hubble’a uchwycił obraz nowych gwiazd wyłaniających się z „gwiezdnego żłobka” 50 lat świetlnych od nas
  • Arboretum AFGL 5180 składa się z pyłu i gazu i znajduje się w konstelacji Gemini
  • Zdjęcie zostało zrobione przez szerokokątną kamerę Hubble’a, która rejestruje obrazy w świetle widzialnym i podczerwonym


Teraz, gdy Kosmiczny Teleskop Hubble’a jest ponownie online i działa poprawnie, wykonał kilka niesamowitych zdjęć, w tym nowe gwiazdy wyłaniające się z „gwiezdnego żłobka” w głębokiej przestrzeni.

Zdjęcie z kamery szerokokątnej 3 (WFC3) wykonane przez teleskop Hubble’a uchwyciło „gwiezdny żłobek” w gwiazdozbiorze Bliźniąt, około 5000 lat świetlnych od Ziemi.

Żłobek, znany jako AFGL 5180, składa się z pyłu i gazu i jest jednym z wielu obszarów kosmosu, w których rodzą się gwiazdy.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a uchwycił obraz nowych gwiazd wyłaniających się z „gwiezdnego żłobka” 50 lat świetlnych od nas

Arboretum AFGL 5180 składa się z pyłu i gazu i znajduje się w konstelacji Bliźniąt.  Gemini składa się z dwóch gwiazd: Polluxa (po lewej) i Castor (po prawej).  Pollux znajduje się 33 lata świetlne od Ziemi, a Castor jest oddalony o 51 lat świetlnych

Arboretum AFGL 5180 składa się z pyłu i gazu i znajduje się w konstelacji Bliźniąt. Gemini składa się z dwóch gwiazd: Polluxa (po lewej) i Castor (po prawej). Pollux znajduje się 33 lata świetlne od Ziemi, a Castor jest oddalony o 51 lat świetlnych

Obraz został uchwycony przez WFC3 Hubble’a, który rejestruje obrazy w świetle widzialnym i podczerwonym, umożliwiając wyraźniejszą widoczność młodych gwiazd ukrytych w obszarach takich jak AFGL 5180.

Jak powstają gwiazdy?

Gwiazdy powstają z gęstych obłoków molekularnych – pyłu i gazu – w obszarach przestrzeni międzygwiazdowej, znanych jako gwiezdne żłobki.

Pojedynczy obłok molekularny, zawierający głównie atomy wodoru, może mieć masę tysięcy razy większą niż Słońce.

Przechodzą turbulentny ruch, gdy gaz i pył przemieszczają się w czasie, zakłócając atomy i cząsteczki, powodując, że niektóre obszary zawierają więcej materii niż inne.

Jeśli wystarczająco dużo gazu i pyłu zbierze się w jednym obszarze, zacznie się zapadać pod wpływem własnej grawitacji.

Gdy zaczyna się rozkładać, powoli nagrzewa się i rozszerza na zewnątrz, pochłaniając więcej otaczającego gazu i pyłu.

W tym momencie, gdy obszar ma około 900 miliardów mil szerokości, staje się jądrem przedgwiezdnym i początkiem procesu stawania się gwiazdą.

Następnie, w ciągu następnych 50 000 lat, ta szerokość zmniejszy się o 92 miliardy mil, stając się wewnętrznym jądrem gwiazdy.

Nadmiar materii jest wyrzucany w kierunku biegunów gwiazdy, a wokół gwiazdy tworzy się dysk gazu i pyłu, tworząc protogwiazdę.

Materiał ten jest następnie albo włączany do gwiazdy, albo wyrzucany na szerszy dysk, w wyniku czego powstają planety, księżyce, komety i asteroidy.

„Gwiazdy rodzą się w zapylonych środowiskach i chociaż ten pył tworzy niesamowite obrazy, może uniemożliwić astronomom zobaczenie gwiazd w nim osadzonych” – napisała NASA w czasopiśmie NASA. oświadczenie.

Instrument WFC3 Hubble’a został zaprojektowany do przechwytywania szczegółowych obrazów zarówno w świetle widzialnym, jak i podczerwonym, co oznacza, że ​​młode gwiazdy ukrywające się w rozległych obszarach formowania się gwiazd, takich jak AFGL 5180, można zobaczyć wyraźniej.

Na zdjęciu zaczyna się formować „ogromna” gwiazda, która przechodzi przez chmury ze swoimi wnękami.

READ  Obrazowanie w wysokiej rozdzielczości ujawnia zagadkowe cechy głęboko pod ziemią

NASA dodała, że ​​światło dociera do Ziemi oświetlając zakamarki, podobnie jak „latarnia przebijająca chmury burzowe”.

Konstelacja Bliźniąt składa się z dwóch gwiazd: Polluksa i Kastora.

NASA powiedział na stronie Strona internetowa.

Wręcz przeciwnie, Castor znajduje się 51 lat świetlnych od nas i jest niebieską gwiazdą ciągu głównego, 2,7 razy większą od Słońca.

Castor ma co najmniej dwóch gwiezdnych towarzyszy, podczas gdy Pollux ma co najmniej jedną „ogromną planetę”.

W czerwcu grupa kosmicznych kartografów stworzyła mapy gwiezdnych żłobków, ukazując, jak różnorodne są różne galaktyki w całym wszechświecie.

Przyjrzeli się regionom gwiazdotwórczym w naszej części wszechświata i zmapowali ponad 100 000 żłobków w 90 pobliskich galaktykach, aby zapewnić wgląd w pochodzenie gwiazd.

Gwiazdy składają się z obłoków pyłu i gazu zwanych obłokami molekularnymi lub gwiezdnymi żłobkami.

Każdy gwiezdny żłobek we wszechświecie może w ciągu swojego życia uformować tysiące, a nawet dziesiątki tysięcy nowych gwiazd.

Gwiezdne żłobki żyją do 30 milionów lat, co jest niewielką ilością czasu w skali astronomicznej i nie są zbyt wydajne w przekształcaniu gazu w gwiazdy.

Naukowcy badają atmosferę odległych egzoplanet za pomocą ogromnych satelitów kosmicznych, takich jak Hubble

Odległe gwiazdy i krążące wokół nich planety często mają warunki niepodobne do niczego, co widzimy w naszej atmosferze.

Aby zrozumieć ten nowy świat i jego składniki, naukowcy muszą być w stanie odkryć, z czego zbudowana jest atmosfera.

Często robią to za pomocą teleskopu podobnego do teleskopu Hubble’a NASA.

Te masywne satelity skanują niebo i przypinają je do egzoplanet, które zdaniem NASA mogą być interesujące.

Tutaj czujniki pokładowe wykonują różne formy analizy.

Do najważniejszych i najbardziej użytecznych należy spektroskopia absorpcyjna.

Ta forma analizy mierzy światło emitowane przez atmosferę planety.

Każdy gaz pochłania nieco inną długość fali światła, a kiedy to się dzieje, w całym widmie pojawia się czarna linia.

READ  SpaceX wystrzeli w tym tygodniu należącego do NASA satelitę monitorującego oceany PACE

Linie te odpowiadają bardzo specyficznej cząsteczce, wskazującej na jej obecność na planecie.

Są one często nazywane liniami Fraunhofera na cześć niemieckiego astronoma i fizyka, który jako pierwszy odkrył je w 1814 roku.

Łącząc wszystkie różne długości fal światła, naukowcy mogą określić wszystkie związki chemiczne tworzące atmosferę planety.

Kluczem jest to, że to, czego brakuje, dostarcza wskazówek do tego, co jest.

Bardzo ważne jest, aby odbywały się to za pomocą teleskopów kosmicznych, ponieważ wejdą one w ziemską atmosferę.

Absorpcja substancji chemicznych w naszej atmosferze może odchylać próbkę, dlatego ważne jest, aby zbadać światło, zanim dotrze ono do Ziemi.

Jest to często używane do poszukiwania helu, sodu, a nawet tlenu w egzotycznych atmosferach.

Ten wykres pokazuje, jak światło przechodzące z gwiazdy przez atmosferę egzoplanety tworzy linie Fraunhofera, które wskazują na obecność głównych związków, takich jak sód czy hel.

Ten wykres pokazuje, jak światło przechodzące z gwiazdy przez atmosferę egzoplanety tworzy linie Fraunhofera, które wskazują na obecność głównych związków, takich jak sód czy hel.

Reklamy