Każdy film Mela Brooksa został oceniony od najgorszego do najlepszego

„Umarli i kochani” to cholerna rzecz, wystarczająco odpowiednia. Nie było mowy, żeby przeżyła porównanie z Młodym Frankensteinem i żadna z tych stron nie pomogła. Pomimo rzekomej inspiracji do bycia „Bramem Stoker’s Dracula” w 1992 roku, jest on szalenie bliski światowemu klasykowi z 1931. Inspirowany wybór Hammera, by porzucić tylko czerń i biel, sprawia, że ​​jego celowe scenografie wydają się tanie. To był mężczyzna wbijający ostatni gwóźdź do trumny: „Zrobiłem »Frankenstein Jr« i powiedziałem »Chcę kawałek kumpla«” Brooks powiedział Podczas pracy nad filmem.

Daleko od oczekiwań i nadmiernego wstydu, „Dracula: Dead and Loving” łatwo jest podziwiać. Szalony pęd „Men In Tights” przeszedł w łagodny kłus. Na pewno mniej swingu – ale też mniej błędów. Zamiast skomplikowanych gagów, Mel Brooks powierza graczom więcej ciosów, przypadkowo najsilniejszy zespół rezonansowych strzelanek od czasów pierwszej części historii świata.

Nikt inny nie mógł być Draculą Mela, tylko Leslie Nielsen, nawet jeśli nie był to najbardziej żywy występ komika. Nielsen gra Hrabiego jako człowieka wyczerpanego, zmęczonego nieśmiertelnością, który połyka w całości sylaby, jak wszystkie trudne dźwięki w „Kurze”. Peter MacNicol łączy wszystkie swoje niedopowiedzenia z czymś przeciwnym, kradnąc przynajmniej jedną scenę z gwiazdorskiego Harveya Kormana.

Jak dotąd „Dead and Loving It” pozostaje ostatnim filmem wyreżyserowanym przez Mela Brooksa (nie martw się: w wieku 95 lat Brooks miał w drodze nowy film). Nie jest wart tej wagi ani lepszej połowy wagi, ale zasługuje na przyjemną ponowną ocenę.