Jak mega agent łączy siły z innymi modelami, aby zbadać młodych artystów pod kątem stabilności

Kiedy w maju otwarto Frieze New York Gallery, Gagosian Gallery, która ma więcej placówek niż jakakolwiek inna galeria w historii świata, znalazła się na rozdrożu.

Jeff Koons, najdroższy żyjący na aukcji artysta, niedawno odszedł do Pace, swojej chwały hak do procy (2007-9), nadmuchiwany serial „Popeye” przedstawiający zaplątanego rekina i homara zwisającego z krokwi jego nowego stoiska w galerii.

Tuż za rogiem David Zwirner, główny antagonista Larry Gagosian (dwaj znani kupcy nie siedzieli przy jednym drinku przez trzy dekady, w których się znają) jest porcją nowych prac od Dany Schutz, najnowszej gwiazdy, która dołączyła Stajnia Zwirnera. Było to stoisko o najwyższym konsensusie podczas pokazu.

A Ewan Wirth, najmłodszy z mega-galeryjnych potentatów, miał ogromne prace Cindy Sherman i Gary’ego Simmonsa – obaj przenieśli się z Metro Pictures, które będzie zamykane tej jesieni – a także Henry Taylor i George Kondo, zaciekle poszukiwani -po malarzach, którzy dołączyli do galerii na początku 2020 roku.

Pierwsze stoisko Gagosian od 15 miesięcy było trochę inne. Choć rzeźby starej artystki galeryjnej Rachel Feinstein zaśmiecały podłogę, ściany stoiska przekazano młodej polskiej artystce Ewie Joszkiewicz, która do 2020 roku nie miała w USA wystawy indywidualnej.

Co więcej, Gagosian’s Basel Gallery otworzyła na początku czerwca galerię nowych prac Louise Bonnet, która miała kilka pokazów, zanim we wrześniu ubiegłego roku wylądowała na wystawie indywidualnej w Gagosian’s Park i 75 witrynach sklepowych. Dzieło Bonneta pojawiło się na aukcji tylko raz, w marcu, sprzedając się w Sotheby’s za 81 900 dolarów.

Ruchy wyznaczają przełom w ogromnej galerii, która od dawna wypełnia swoje przestrzenie nazwiskami rodzin. Nie ma jeszcze oficjalnego planu sukcesji dla tego, kto poprowadzi program po tym, jak jego nazwisko utkwi w kapeluszu – jeśli coś takiego wydarzy się w rzeczywistości – ale wydaje się, że w programach jest plan sukcesji.

Juszkiewicz i Bonnet zostali sprowadzeni do Gagosian owczarni pod koniec 2019 roku, kiedy Bill Powers – kupiec, kurator, pisarz i wieloletni właściciel Half Gallery – sponsorował wystawę dla galerii.

Być może po raz pierwszy szeroko rozpowszechniony ruch zyskał tak duży rozgłos: nowi malarze, często kobiety, tworzący odważnie wymyślone obrazy figuratywne z akcentami przerażającego surrealizmu. Oprócz Juszkiewicza i Bonneta w spektaklu wystąpiły Jenny Casey, Chloe Wise, Tanya Merrill i Geneve Weggs.

„Dałem oba [Bonnet’s and Juszkiewicz’s] Współpracowałem z Larrym w 2019 roku, kiedy sponsorowałem Home Horror w wieku 75 lat i Park”, odnosząc się do tytułu serialu. „Myślę, że docenił to, że obaj byli starszymi artystami i [he] To była głęboka reakcja na pracę”.

Kilku artystów z Gagosian Gallery wystąpiło wcześnie w Half Gallery — Powers zaciekle poszukiwał najlepszych programów MSZ i szkół artystycznych dla talentów. A kiedy znalazł artystę, którego szczególnie lubił, pokazał go panującemu królowi świata sztuki.

Wiedział też, że skoro obaj malarze mieli tak duży kontakt z amerykańskimi kolekcjonerami, Larry nie wykonałby tego skoku bez pewnej wagi instytucjonalnej. Zorganizował więc kilka wstępnych skierowań.

„Zrobiłem pierwszą indywidualną wystawę Louise w Nowym Jorku w Half Gallery w 2017 roku, która zaowocowała świetną recenzją Petera Schgeldahla. [in the New Yorker]Moce kontynuowane. „Ewa, poznałam Cię na początku [curator and writer] Alison Gingras. Myślę, że te milczące skinienia głowy ze strony innych znanych postaci ze świata sztuki dały Gagosianowi więcej komfortu w przyjmowaniu obu pod względem reprezentacji.

Artyści współpracują z gagoską reżyserką Freją Harrell, która w oświadczeniu stwierdziła, że ​​„to czysty przypadek”, że galeria zaczęła w tym samym czasie współpracować z malarzami, na których panował stosunkowo surrealizm.

Sposób, w jaki rozwijamy relacje z artystami Jest znacznie bardziej indywidualny i zróżnicowany W zależności od konkretnego przypadku” – powiedział Harrell w e-mailu.Wystawa zbiorowa w 2019 roku zwróciła uwagę na ogromne zapotrzebowanie na prace obu artystów, zarówno obecnych, jak i nowych kolekcjonerów w galerii, i czuliśmy, że dobrze wpisują się w nasz program. W tym sensie było to bardzo organiczne.”

Widok instalacji „Louise Bonnet: Vagabond”, obecnie wystawianej w Galerii Nino Mier w Los Angeles. Zdjęcie dzięki uprzejmości Galerii Nino Mer.

Bonnet występował również solo w Nino Mier, przestrzeni Los Angeles, która została założona w 2015 roku, a teraz ma swoje placówki w Brukseli, Kolonii i Marfie.

Mir odegrał również kluczową rolę w popychaniu ruchu neosurrealistycznego do przodu. Oprócz tego, że dał Bonnetowi wczesny pokaz (obecnie kolejny pokaz obrazów Bonneta w Galerii Meir’s LA), miał indywidualne wystawy Casey, Rebecci Ness, Madeleine Beaughn i Nikki Maloof, z których wszyscy malują zniekształcone lub wciąż żywe antropomorficzny. Obrazy stały się czymś w rodzaju ruchu.

I to właśnie ten ruch, pielęgnowany przez dealerów takich jak Mier i Powers, Gagosian zamierza teraz sprzedawać swoim światowej klasy klientom. Jak dotąd to działa. „Mamy znacznie większe zapotrzebowanie na prace obu artystów, niż możemy w tym momencie zaspokoić” – powiedział Harrell.

Ten pośpiech pojawia się w czasie, gdy klasyczni gagoscy malarze mennicy doświadczyli gwałtownego spadku cen na rynku wtórnym. Akwarela Johna Korna na papierze została niedawno sprzedana w Sotheby’s London za mniej niż 20 000 dolarów, znacznie poniżej niskiego szacunku. W 2008 roku podobna praca Currina na papierze została sprzedana na aukcji za 231 000 dolarów.

Tymczasem bez tytułu Rudolf Stingel z 2011 roku sprzedał się za 1,3 miliona dolarów w Phillips London w październiku ubiegłego roku. Porównaj to z nieco większym dziełem artysty z 2012 roku 7,9 miliona dolarów w tym samym domu aukcyjnym zaledwie dwa lata temu.

Czego każdy bogaty i sławny pragnie bardziej niż czegokolwiek innego? stosowność– powiedział krupier, prosząc, by nie podawać nazwiska. „Masz Warhola Marilyna? Fajnie, wiemy, że jesteś bogaty. Ale jeśli masz, powiedzmy, Christinę Quarles, to… naszego czasu. „

A jeśli klient Gagosian ma już dość starych przedmiotów, nowa uprawa może wznowić się na podobnym poziomie. Pewne źródło porównało to do algorytmu Netflixa lub Spotify: Jeśli lubisz Glenna Browna, prawdopodobnie pokochasz Ewę Juszkiewicz? Jeśli podobała Ci się Carol Durham, może pokochasz Louise Bonet?

Larry Gagosian w 2017 roku w Bazylei w Szwajcarii. Zdjęcie: Harold Cunningham/Getty Images.

Nie wszyscy są fanami tej nowej szkoły rysunku. Dean Kesick, jeden z czołowych krytyków w grupie wiekowej tych malarzy, Napisałem poczytny artykuł dla widz W styczniu doniósł o pojawieniu się „złego malarstwa figuratywnego” (skróconego przez Juszkiewicza) i nadał łączącemu tych artystów stylowi nieatrakcyjny przydomek „fotografii zombie”.

Kisik po przedstawieniu klasycznej sztuki współczesnej „Moje dziecko potrafi to zrobić” napisał, że prace te rażą widza jeszcze bardziej: „Wydaje się, że nie zostały narysowane przez dzieci; wydają się być poczęte przez dzieci, aby zadowolić inne dzieci ”.

Ewy Joszkiewicz, Bez tytułu (według Elizabeth Vigée Le Brun) (2020) © Ewa Juszkiewicz. Zdjęcie dzięki uprzejmości Gagosian.

To nie pierwszy raz, kiedy Gagosian wybrał mały ruch zaaranżowany przez innych dilerów: słynny kupiec ukradł Currina Andrei Rosen, kiedy Currin był podstawą konceptualnego podejścia galerii do malarstwa, a Joe Bradley zabrał Joe Bradleya z Kanady jako celebrowano zmiennokształtny styl artysty.

Bradley niedawno wyjechał do Pitzl, co wielu uważa za znak, że czas Gagosiana na szczycie może się kończyć. Ale gdyby do zespołu dołączyli inni, podobni malarze, to może wystarczyć do utrzymania imperium. Być może stoisko Frieze nie było najsłynniejszą częścią pokazu. Ale udało jej się.

„Pięć obrazów, które otrzymaliśmy od Ewy do Frieze, zostało wyprzedanych przed otwarciem galerii” – powiedział Harrell. Louise Basel Show Poprzednio skończyć się.”

Podążać Wiadomości Artnet na Facebooku:


Chcesz wyprzedzić świat sztuki? Zapisz się do naszego biuletynu, aby otrzymywać najświeższe informacje, wywiady redakcyjne i najważniejsze rzeczy, które popychają rozmowę do przodu.