Indyjskie ikony sportu, które straciliśmy w 2021 r.

Milka Singh

Jedna z największych ikon niezależnego sportu w Indiach, sprinterka Milka Singh, zmarła 19 czerwca po miesięcznej walce z COVID-19, podczas której na tę samą chorobę stracił żonę, byłego kapitana reprezentacji narodowej, Nirmala Kaura. Padma Shri, który za swoje osiągnięcia był nazywany „latającym sikhiem”, miał 91 lat. Ten legendarny sportowiec był czterokrotnym złotym medalistą Igrzysk Azjatyckich i mistrzem Igrzysk Wspólnoty Narodów w 1958 r., ale jego najlepszy występ i tak zajął czwarte miejsce w finale na 400 m Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w 1960 r. Jego czas 45,6 s we włoskiej stolicy pozostał rekordem kraju 38. lata przed rozbiciem przez Paramjita Singha w 1998 roku. Reprezentował także Indie na Igrzyskach Olimpijskich 1956 i 1964 oraz wygrał Padma Shri w 1959 roku.

Weteran, komentator i były profesor Uniwersytetu w Delhi, Novi Kapadia, uważany za punkt odniesienia w indyjskim futbolu, zmarł w Delhi 18 listopada po długotrwałej chorobie. Miał 67 lat. Nisko mówiący Kapadia, który brał udział w dziewięciu Mistrzostwach Świata FIFA, był podłączony do respiratora. Wszechstronna Kapadia od dziesięcioleci zajmuje się komentowaniem i nie dotyczy tylko piłki nożnej. Był częścią Igrzysk Olimpijskich, Igrzysk Azjatyckich, Igrzysk Wspólnoty Narodów i wielu innych wydarzeń sportowych. Kapadia, który założył Ashoka FC i grał aktywną piłkę nożną w lidze krajowej, był wysoko ceniony przez graczy, urzędników, urzędników i wszystkich innych związanych z indyjską piłką nożną i nie tylko. Był poszukiwany ze względu na swoją wiedzę i doświadczenie w tym sporcie i został opisany w swojej przełomowej książce „Boso w butach, wiele żyć indyjskiego futbolu”.

Znany trener lekkoatletyki Om Nambiar, który sponsorował jedną z największych indyjskich gwiazd lekkiej atletyki PT Usha, zmarł 19 sierpnia na chorobę związaną z wiekiem. Miał 89 lat. Jeden z pierwszych tegorocznych laureatów nagrody Dronacharya i Padma Shri został przyjęty do szpitala około tydzień temu, po czym został odesłany do domu. Były człowiek Sił Powietrznych, Nambiar, podczas swojej kadencji jako sławny trener, zamienił kilka młodych talentów w międzynarodowych sportowców, w tym legendarnego Usha, który o jedną setną sekundy stracił brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles w 1984 roku. Oprócz Oshy, wśród międzynarodowych medalistów, których trenował, są Shayne Wilson (czterokrotny olimpijczyk i złoty medalista Mistrzostw Azji 1985 na 800 m) oraz Vandana Rao.

Nando Natkar

Nandu Natekar, jedna z supergwiazd w historii indyjskiego badmintona, zmarł w Pune 28 lipca z powodu długotrwałej choroby. Miał 88 lat. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych Natekar był powszechnie znany w Indiach dzięki jego wyczynom na polu na całym świecie. Był pierwszym indyjskim kierowcą wahadłowca, który wygrał zagraniczne mistrzostwa – Taj Selangor International w Kuala Lumpur w 1956 roku, a Natikar był jednym z pierwszych laureatów Arjuna w 1961 roku, kiedy wręczono nagrody. Jego międzynarodowe osiągnięcia obejmowały dotarcie do ćwierćfinału All England Championship w 1954 roku i reprezentowanie Indii na Igrzyskach Wspólnoty Narodów na Jamajce w 1966 roku.

Złoty medalista Igrzysk Azjatyckich Engangum Dinko Singh zmarł 10 czerwca po długiej chorobie. Miał 47 lat.Dengko toczył długą walkę z rakiem wątroby i otrzymał leczenie w 2017 r. W zeszłym roku uzyskał również pozytywny wynik testu na Covid-19, ale wyzdrowiał. Dengko zdobył złoto w 1998 roku na 13. Igrzyskach Azjatyckich, a Bangkok zakończył 16-letnią suszę medalową Indii na Igrzyskach Azjatyckich. Był także pierwszym złotym medalistą Igrzysk Azjatyckich w Manipur. Dingko rozpoczął karierę bokserską pod okiem L. Ibomchy Singha w 1990 roku w SAI, Khuman Lampak Sports Complex, Imphal. Wielki przełom dla utalentowanego boksera nastąpił w 1991 roku po tym, jak wygrał Krajowe Mistrzostwa Boksu Sub Juniors w Ambala w Haryanie i osiągnął wiele kamieni milowych. W 1995 wstąpił do indyjskiej marynarki wojennej. Za wybitny wkład bokser Manipuri został nagrodzony nagrodą Arjuna w 1998 roku, a w 2013 roku otrzymał Padma Shri, czwartą najwyższą nagrodę cywilną w Indiach.

Mistrz Świata w Indiach z 1983 roku, Yashpal Sharma, podziwiany za bycie odważnym zabójcą klasy średniej u szczytu swojej władzy, zmarł 13 lipca po ciężkim zawale serca. W swojej międzynarodowej karierze Yashpal rozegrał 37 testów, zdobył 1606 punktów i 42 ODI, w których osiągnął 883. Był znany ze swojej śmiałej postawy i tego, że jego dwusuwowe pół wieku w półfinale przeciwko Anglii w kampanii 1983 roku Old Trafford na zawsze zapisze się w publicznej pamięci. Był także selekcjonerem krajowym na początku 2000 roku i był członkiem komitetu, który dał MS Dhoni jego pierwsze powołanie w Indiach w 2004 roku. Yashpal był również częścią komisji selekcyjnej, która wybrała zwycięską drużynę Mistrzostw Świata 2011 pod kierownictwem Dhoni. Tak więc, od bycia częścią zwycięzcy Pucharu Świata po wybranie osoby, która również zdobyła tytuł, Yashpal widział to wszystko.

SS mądry

Źródła rodzinne podają, że Syed Shahid Hakeem, były indyjski piłkarz i ostatni członek reprezentacji narodowej, który grał na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 roku, zmarł 22 sierpnia w szpitalu w Gulbarga. Hakim Saab, jak go nazywano, w chwili śmierci miał 82 lata. Niedawno przeszedł udar i został przewieziony do szpitala w Gulbarga. W swoim związku obejmującym ponad pięć dekad z indyjską piłką nożną, zdobywca nagrody Dronacharya, Hakeem, był także asystentem trenera zmarłego PK Banerjee podczas Igrzysk Azjatyckich w Delhi w 1982 roku, a także niezależnie kierował reprezentacją narodową podczas turnieju w Merdeka. W kraju jego najlepszy czas jako trenera przyszedł, kiedy poprowadził Mahindra & Mahindra (obecnie Mahindra United) do tytułu Durand Cup w 1988 roku, pokonując imponującą drużynę East Bengal. Trenował także Salgaocar, a jego ostatnim poważnym zadaniem trenerskim był zespół Bengal Mumbai FC w latach 2004-05. Był międzynarodowym sędzią FIFA, który prowadził mecze Pucharu Klubu Azji, a także otrzymał prestiżową nagrodę Dhyan Chand Award. Były dowódca eskadry indyjskich sił powietrznych, Hakeem, był również dyrektorem regionalnym indyjskiego Urzędu Sportu, a jego ostatnim zadaniem był kierownik projektu odpowiedzialny za eksplorację przed Mistrzostwami Świata FIFA U-17 w 2017 roku.

Vasudev, lepiej znany jako Vasu, Parangabe – były krykiecista klasy A, który kierował wieloma znakomitościami gry – zmarł w wieku 82 lat. Kariera Barangabe jako krykieta ograniczała się do 29 meczów z Bombajem w latach 1956-1970. Jednak to jego niezwykła przenikliwość w krykieta, umiejętność mentorowania krykieta i niesamowita umiejętność motywowania zarówno młodych mężczyzn, jak i weteranów, podniosły go do statusu jeden z największych mentorów gry, w indyjskim krykiecie. Dobrze było, że jego syn Jatin – były hitler Indii i seter narodowy – wydał w zeszłym roku książkę o swoim ojcu, której jest współautorem z Anandem Vasu „Drona do krykieta – z miłości do Vasoo Paranjape”. Od Sunila Gavaskara po Rohita Sharmę, od Dilipa Vengskarkara po Rahula Dravida, od Sachin Tendulkara po Ramesha Powara i od Anila Kumble’a po WV Ramana, setki międzynarodowych krykieciarzy korzystało z porad Parangabe na różnych etapach swojej kariery. Był głównym trenerem indyjskiej drużyny do lat 19 na inauguracyjne Mistrzostwa Świata FIFA w piłce nożnej w 1988 roku, a w drużynie znaleźli się tacy jak M. Oprócz bycia mentorem, Parangabe był romantykiem krykieta i chętnie angażował się w dyskusję na temat krykieta z krykieciarzami i ekspertami, dopóki jego zdrowie nie pogorszyło się w ciągu ostatnich kilku lat.

Keszaw Chandra Dutt

Dwukrotny złoty medalista olimpijski w hokeju na lodzie Keshav Dutt zmarł 7 lipca z powodu chorób związanych z wiekiem. W wieku 95 lat Dutt był częścią złotego wieku hokeja w hokeju. Wspaniały obrońca, był częścią historycznego osiągnięcia Indii na Igrzyskach Olimpijskich w 1948 roku, kiedy pokonali Wielką Brytanię 4:0 na stadionie Wembley w Londynie, aby zdobyć pierwsze złoto po odzyskaniu niepodległości. Przed Igrzyskami Olimpijskimi w 1948 r. Dutt podróżował po Afryce Wschodniej pod wodzą czarodzieja hokeja, majora Dian Chanda w 1947 r. Jako integralna część indyjskiej drużyny, Dutt prowadził również drużynę hokejową Mohun Bagan w latach 1951-53 i ponownie w latach 1957-58. Jako zawodnik Mohun Bagan sześć razy wygrał Hockey League i trzy razy Beighton Cup w ciągu 10 lat. W 2019 roku otrzymał nagrodę Mohun Bagan Ratna, stając się pierwszym niepiłkarzem, który otrzymał to wyróżnienie.

Człowiek Cor

Niegdyś twarz ruchu Fit India, znany na całym świecie weteran sprinterki Man Kaur, 31 lipca, w wieku 105 lat, odebrał ostatnie tchnienie. Zmarła na raka wątroby w tutejszym szpitalu. Man Kaur, który brał udział w lekkiej atletyce w wieku 93 lat, otrzymał od Szefa Nari Shakti Puraskar w wieku 103 lat. W 2016 roku została uznana za najszybszą setkę w rywalizacji na American Masters Games. W 2019 roku wygrała cztery konkurencje — pchnięcie kulą, sprint na 60 metrów, sprint na 200 metrów i rzut oszczepem — w swojej grupie wiekowej na Mistrzostwach Świata weteranów w lekkiej atletyce w Polsce. Zdobyła ponad 25 medali w Lekkoatletycznych Mistrzostwach Weteranów. Znana powszechnie jako Bebe Mann Kaur, przebywała głównie w Kanadzie i przez kilka miesięcy każdego roku w domu syna w Chandigarh. Po tym, jak w 2016 roku wygrała maraton w Patiala, organizatorzy zaproponowali jej pobyt w hotelu Neemrana, odświeżonej wersji słynnego Rajendry Kothi z Patiala Kings. Zostałem w pokoju Mahraniego.