Igrzyska Olimpijskie w South Canterbury 2021 – Tom Walsh dąży do „złotego” rzutu na igrzyskach olimpijskich w Tokio

Strzelający kij Toma Walsha jest gotowy, by powstrzymać jego poszukiwania złota swoim drugim strzałem na igrzyskach olimpijskich.

29-latek – jeden z sześciu sportowców związanych z South Canterbury, którzy wystartują na Igrzyska w Tokio – jest jednym z najlepszych pretendentów do chwały w Nowej Zelandii w ostatnim turnieju Covid-19, który rozpoczął się 23 lipca, po tym, jak zadeklarował się na etapie olimpijskim zdobywcą brązu. w Rio de Janeiro w 2016 roku.

Walsh zdobył także złoty medal na Igrzyskach Wspólnoty Narodów w 2018 r. i srebrny medal na Igrzyskach Wspólnoty Narodów w 2014 r. w Glasgow, a także tytuły mistrzów świata w hali i na świeżym powietrzu.

Walsh, którego przygoda zaczęła się od strzału w czasach studenckich w Timaru, łączy treningi w Atenach w stanie Georgia, w Stanach Zjednoczonych z zawodami tam i w Europie pod okiem wyczynowego trenera rzutów lekkoatletycznych z Nowej Zelandii, Dale’a Stephensona.

Czytaj więcej:
* Pedały Holly Edmundston wróciły do ​​olimpijskiej chwały
* Canterbury South Olympia 2021: Sam Lynn używa swojej różdżki ofensywnej w poszukiwaniu magii olimpijskiej
* Igrzyska Olimpijskie w South Canterbury 2021 – Lauren Bruce tłoczy swój bilet do Tokio
* Igrzyska Olimpijskie w South Canterbury 2021 – Emma Dyke wędruje po złoto na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio

„Nie mogę się doczekać igrzysk” – powiedział Walsh. Herold Timaru.

„Czuję się bardzo szczęśliwy, że mogę reprezentować Nową Zelandię na igrzyskach olimpijskich. To jeden z powodów, dla których uprawiamy sport, reprezentowanie Nowej Zelandii na największych etapach, takich jak Igrzyska Olimpijskie”.

Walsh, który jako nastolatek interesował się krykietem i rugby, zmienił swoje skupienie w wieku dziewiętnastu lat, gdy określił swój potencjał do pchnięcia kulą.

„Jak każdy chłopak od kiwi, dorastałem chcąc grać w krykieta dla Black Caps lub w rugby dla All Blacks.

„Robiłem strzelanie jako sport poboczny i ciągle stawałem się coraz lepszy w strzelaniu. Moje umiejętności strzeleckie poprawiły się, ale nie nastąpiła duża poprawa w krykiecie czy rugby.”

Biorąc pod uwagę, że jego ojciec, Peter Walsh, zdobył tytuł juniora Nowej Zelandii w latach 1964-65, pchnięcie kulą było tylko sprawą rodzinną.

„Mój ojciec rzucił kulą w swoją szkołę.

„Pomagał mi przez pierwsze kilka lat, zanim trenowałem Iana Birda. Zawsze byłem lepszy w rzucaniu imprez niż w bieganiu. Więc potraktowałem ten strzał poważnie. „

Walsh przypisuje swojemu koledze z drużyny kopanie kiwi Jacko Gilla i rywalizację za zaspokojenie głodu dominacji.

„Jaco Gill to sensacja. To była dla mnie ogromna motywująca siła, aby przezwyciężyć go i być lepszym od niego. To są chwile, które sprawiły, że urosłem i poprawiłem moje umiejętności rzucania. „

Współpraca Walsha ze Stevensonem rozpoczęła się w 2014 roku.

„Kiedy przeprowadziłem się do Christchurch w 2010, nie miałem trenera. Trenowałem, ale dystans się nie poprawił. Dale (Stevenson) dołączył do zarządu w 2014 po Igrzyskach Wspólnoty Narodów w Glasgow.”

Duet współpracował, zdobywając po drodze kilka nagród, w tym brąz w Rio.

„Trening idzie naprawdę dobrze. Ostatnio miałem jedne z najlepszych sesji treningowych w moim życiu i czuję się naprawdę dobrze. Robię właściwe rzeczy i muszę iść dalej. Jeśli pracuję w ten sam sposób, wszystko w końcu się zatrzaśnie”.

Mistrz Świata Halowego i Wspólnoty Narodów startował ostatnio w kilku zawodach w Polsce, na Węgrzech i w Stanach Zjednoczonych.

„Ruszam się i trenuję. Trochę startuję w zawodach”.

Walsh zarządzał swoim obciążeniem pracą poprzez program treningowy prowadzony przez Stevensona oraz trenera siły i kondycji Angusa Rossa.

„Upewniają się, że ładują mnie, kiedy chcą, i wywierają presję, a następnie pozwalają mi odzyskać świeżość i zachować świeżość”.

Walsh pracuje religijnie, aby być sprawnym psychicznie z pomocą psychologa sportowego Johna Quinna.

„Dużo trenujemy umiejętności umysłowe i wykonujemy medytacje, ponieważ wiele osób może to robić fizycznie, ale to mentalny aspekt robi największą różnicę”.

Mając w zanadrzu mentalność zwycięzcy, Walsh chce skupić się na podboju Tokio.

„Moim głównym celem jest wygrać igrzyska olimpijskie. Chcę wygrywać i wygrywać dalej. Wygrywanie zawodów jest tym, co sprawia, że ​​udowadniam, że jestem najlepszy w danym dniu, to jest to, czym jestem naprawdę podekscytowany i mnie podekscytowany.”

„Wygranie Mistrzostw Świata w 2017 roku w Londynie było prawdopodobnie moim ulubionym momentem, ponieważ miałem tam moją rodzinę, mojego pierwszego trenera Iana Birda i moją dziewczynę. Wygranie dwóch tytułów mistrza świata halowego w 2016 i 2018 roku to jedne z moich cenionych momentów.”

Pchnięcie kulą to gra na ułamek odległości, a Walsh opowiada, jak centymetrowa różnica sprawiła, że ​​pracował ciężej.

„Opuściłem Mistrzostwa Świata 1 cm w 2013 roku. Wiedziałem, że muszę włożyć wszystkie jajka do kosza i pracować nad tym.

„Do 2013 roku pracowałem na pełny etat 5 dni w tygodniu jako budowniczy, a także grałem w krykieta. Nie pozwoliłem, aby to był koniec mojej kariery. Zdecydowałem, że dostanę naprawdę dobry crack przy pchnięciu kulą. ”

Walsh ustanowił nowy rekord 22,9 miliona na Mistrzostwach Świata w Lekkoatletyce w Doha 2019, co jest rekordem dla Nowej Zelandii i Oceanii.

Walsh przyznał, że był to jeden z nieparzystych rekordów, ponieważ ostatecznie zdobył brązowy medal w tym konkursie, ponieważ pierwsza trójka była oddzielona 1 cm.

„Rzuciłem 22,90 m, co było najdalszym rzutem od 30 lat w tym czasie. Ale później tego dnia Ryan Crozier (22,90 m) i Joe Kovacs (22,91 m) złamali go. Więc skończyłem jako trzeci, o czym mówi ok. Wszyscy do dziś uważają to za najlepsze zawody w historii tego sportu.

„Bycie częścią tego było całkiem fajne, ale bycie po złej stronie i przegapienie zwycięstwa o zaledwie 1 cm jest frustrujące do dziś”.

Chociaż Walsh konsekwentnie walczy o osiągnięcie 22-metrowego poziomu, ostatnio odniósł lawinę zwycięstw w konkursach prowadzących do igrzysk olimpijskich.

1 lipca Walsh wywalczył złoto na Memoriał Iriny Szywińskiej w Polsce z rzutu 21,46 m, a 7 lipca osiągnął 22,22 m na Węgrzech – jak dotąd najlepszy występ w tym roku.