„Idealny czarny krawat”, srebrne cekiny: wewnątrz luksusowej gali Muzeum Sztuki Hrabstwa Orange

Są imprezy muzealne, które zapraszają na koktajle. Osoby, które proszą o gości, przyjeżdżają w oficjalnym stroju z czarnym krawatem. Potem jest „idealny czarny krawat”.

Tak było w przypadku sobotniej imprezy w Orange County Museum of Art, która zażądała przybycia prawie 400 gości ubranych w idealny czarny krawat. Jednak dress code trafnie nadał ton temu wieczorowi i jest to optymistyczna, choć poważna sprawa upamiętniająca debiut nowego, wartego 94 miliony dolarów budynku muzeum, który zostanie otwarty dla publiczności 8 października.

A utopijny czarny krawat, jak się okazuje, w dużej mierze wyjaśnia. Dla darczyńcy muzeum Mary Carrington oznaczało to sukienkę Comme des Garcons w klatce z czarnymi falbankami; Dla darczyńcy Marshy Anderson, czarna sukienka z dmuchanej satyny autorstwa Rabiha Kayrouza. Donor Mindy Stearns, sięgająca podłogi sukienka francuskiego projektanta, wykonana jest z geometrycznej siateczki i luster. A dla wielu oznaczało to lśniące srebro.

To wszystko na uroczyste otwarcie najnowszego sąsiada Costa Mesa, który uzupełnia kampus w Segerstrom Center for the Arts. Scena była przerywana kolorowymi koktajlami przed kolacją, takimi jak lemoniada pieczona w wódce, która zmieniła się z przezroczystej na fioletową dzięki organicznemu kwiatowi groszku unoszącemu się w każdej szklance.

Dyrektor muzeum Heidi Zuckerman żartowała, że jej granatowa tiulowa sukienka jest „idealną sukienką na studniówkę”, ponieważ „mój chłopak i ja czujemy się razem nastolatkami”. (Nazywał się J.P. McNeil i nosił szkocką kratę). Wtedy Zuckerman spoważniał. Powiedziała, że wieczór był dla niej „ekscytujący”.

„Jako ostatni element kulturowej układanki tutaj, na kampusie Segerstrom, jesteśmy w stanie ożywić i ożywić tę przestrzeń w sposób, który nigdy nie był możliwy” – powiedziała o nowym budynku muzeum. „Jesteśmy otwarci o 10:00, sześć dni w tygodniu, a fakt, że przez pierwszą dekadę mamy bezpłatny wstęp, ludzie ciągle mówią:„ Naprawdę? Jest wolne?’ Wiemy, że sztuka współczesna może być dla ludzi dziwna lub onieśmielająca, więc usunięcie jak największej liczby barier wejścia to tylko spełnienie marzeń”.

Osoba w fioletowym smokingu trzyma martini.

Budynek zaprojektowany przez Morphosis, pod kierunkiem architekta, zdobywcy nagrody Pritzkera Thoma Mayne’a i partnera zarządzającego Brandona Wellinga, miał ponad dekadę.

Podczas koktajli Welling obserwował scenę — mieszankę farby stosowanej na dużych wysokościach, z błyszczącym szkłem budowlanym i płytkami z terakoty, a także niektórymi, co prawda, szorstkimi krawędziami, takimi jak fragment zewnętrznej części budynku, gdzie krawędzie płytek były odsłonięte i odsłonięte — i powiedział, że wszystko wydawało się „trochę surrealistyczne”. Ale tak właśnie jest z ambitnym nowym budynkiem muzeum.

„Nigdy nie otworzyłem budynku, który wydawał mi się w 100% gotowy” – powiedział. „Zawsze coś się dzieje. To nie jest niezwykłe.”

Dodał, że otwarcie OCMA było szczególnie satysfakcjonujące.

„Pracujemy w budynkach na całym świecie, ale budynki użyteczności publicznej są lepsze, ponieważ masz przepływ widoków i wpływa to na większość ludzi” – powiedział.

Wśród obecnych artystów – z których wielu, jak powiedziała Zuckerman, jest znana od ponad połowy swojego życia – byli Sanford Biggers, Fred Eversley, Alexandra Grant, Doug Aitken, Lily Stockman, Fred Tomaselli i Peter Shelton.

Goście mieli okazję obejrzeć przedpremierowe wystawy inauguracyjne muzeum, które obejmowały przegląd prac 81-letniego nowojorskiego rzeźbiarza Eversleya; Prezentacja pracy „13 czołowych artystek” w ramach Kolekcji OCMA dla uhonorowania 13 instytucji Muzeum; Odrodzenie California Long Biennale w Muzeum.

Kierując się do galerii, Aitken zwrócił uwagę na historię obszaru w odniesieniu do muzeum.

„To ciekawe, w jaki sposób wpływ UC Irvine i Orange County był niejasny na leżącą u ich podstaw sztukę” – powiedział. „Wielu artystów Ruchu Światła i Kosmosu – Chris Borden, Robert Irwin – wszyscy chodzili tutaj do szkoły. Każda społeczność potrzebuje własnego światła nawigacyjnego, własnego światła ostrzegawczego i to interesujące, że naprawdę istnieje tutaj bardzo głęboki system korzeniowy. ”

Gościem honorowym wieczoru był Biggers, gdzie duża rzeźba site-specific „Of Many Waters…” (2022) witała gości po wielkich schodach muzeum na górnym balkonie. Kawałek stali i aluminium o szerokości 24 stóp i długości 16 stóp i ozdobiony dwukolorowymi cekinami – Hybrydowe przedstawienie zarówno klasycznej rzeźby afrykańskiej, jak i europejskiej – mieniące się na tle zachodu słońca, gdy zaczyna się kolacja. Biggers opisał utwór jako dotyczący wielu rzeczy, w tym „grafiki, optyki, kompozycji, trompe l’oeil i iluzorycznej przestrzeni. Ale jest też w rozmowie z pomnikami, pomnikami, historią i kulturą”.

Biggers dodał, że wieczór przypominał powrót do domu na wiele sposobów. Nowojorski artysta pochodzi z Los Angeles – dorastał w Baldwin Hills – ale Zuckerman jest też starym przyjacielem od 20 lat. Oboje pracowali razem nad jego pierwszym pokazem muzealnym, „Psychologiczne okna”, kiedy była kuratorką na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley Museum of Art. Archiwum Filmowe Pacyfiku w 2002 roku. „Więc możliwość powrotu i ponownej współpracy jest bardzo satysfakcjonująca” – powiedział.

Na początku kolacji na werandzie Zuckerman powitała tłum.

„Co by było, gdybyśmy przez resztę naszego życia w każdej chwili i każdej godzinie każdego dnia zadawali sobie pytanie: „Co bym kochał?”. „A co, jeśli pozwolimy sobie na cudowny dar, aby połączyć się z naszymi prawdziwymi i najgłębszymi pragnieniami? A jeśli wierzymy, że nie tylko jesteśmy do tego zdolni lub wykwalifikowani, ale wiemy, że dając sobie ten dar połączenia, czynimy świat lepszym – lepszym dla nas samych, naszych partnerów, naszych dzieci i planety? Co by było, gdybyś zachęcił i wzmocnił tę przestrzeń sztuki? „

Dodała, że to wydarzenie przyniosło muzeum ponad 2,1 miliona dolarów – ponad dwukrotnie więcej niż muzeum zebrało na swojej gali w zeszłym roku.

Ale nic nie mówi o utopii jak wystawne wino na świeżym powietrzu w świeży jesienny wieczór (goście dostali koce, miły akcent). Czterodaniowa kolacja wydana przez Untitled Events składała się z nie mniej niż siedmiu par wina, z oddzielnymi kieliszkami do każdego nalania. Oznacza to około 70 pustych kieliszków do wina o różnych wysokościach i kształtach, skupionych razem i pokrywających każdą powierzchnię stołu na początku posiłku.

Główny sommelier Jay Fletcher przeprowadził tłum przez podawane wino, opisując francuskie Chapley jako pochodzące z „zimnej, niejednolitej gleby” i nieco „napiętej”. (Było już dość żywe.)

Wkrótce asortyment wyrobów szklanych w różnym stopniu został wypełniony płynem o różnych odcieniach rubinowej czerwieni i złota. Latarki towarzyszące imprezie przecięły ciemne niebo i przeleciały nad stołem, tak że drobinki światła odbijały się od krawędzi kieliszka. Efekt był zaskakująco piękny, niczym wyrafinowane, utylitarne i syntetyczne dzieło sztuki na blacie stołu.

W tym momencie DJ Dylan zrobił domowy remiks „Funky Town”. Goście gromadzą się na parkiecie pośrodku placu, w uroczystym morzu srebrnych frędzli, srebrnych pociągów i srebrnych cekinów.