Hubble znajduje parę wodną na lodowym księżycu Jowisza Ganimedesa, potencjalnym miejscu życia pozaziemskiego

NASA ma Potwierdzony Naukowcy odkryli pierwszy dowód na istnienie pary wodnej na lodowym księżycu Jowisza, Ganimedesie, po tym, jak naukowcy przeanalizowali dane zebrane przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a w odstępie 20 lat.

Eksperci przyjrzeli się obserwacjom Ganimedesa w ultrafiolecie wykonanym w 1998 i 2010 roku przez Space Telescope Imaging Spectroradiometer (STIS) i porównali je z obserwacjami z 2018 roku.

Zdjęcia w ultrafiolecie z 1998 roku z STIS pokazały gromady księżycowej atmosfery przypominające zorzę polarną. W poprzednich obserwacjach istniała sprzeczność, że w tamtym czasie naukowcy uważali, że jest to spowodowane wysokim stężeniem tlenu atomowego.

Przejdź do wideo

NASA potwierdziła, że ​​naukowcy odkryli pierwszy dowód pary wodnej na lodowym księżycu Jowisza, Ganimedesie, po tym, jak naukowcy przeanalizowali dane, które dzielą ich 20 lat.

Eksperci przyjrzeli się obserwacjom Ganimedesa w ultrafiolecie wykonanym w 1998 i 2010 roku przez spektrograf obrazowania Teleskopu Kosmicznego Hubble’a i porównali je z obserwacjami z 2018 roku.

Naukowcy są przekonani, że temperatura w pobliżu równika Ganimedesa „staje się na tyle wysoka, że ​​lodowa powierzchnia uwalnia niewielkie ilości cząsteczek wody”.

READ  Naukowcy łamią kod kosmicznych planów

Eksperci przebadali obserwacje Ganimedesa w ultrafiolecie, wykonane w 1998 i 2010 roku przez spektrograf do obrazowania z Teleskopu Kosmicznego Hubble’a i porównali je z obserwacjami wykonanymi w 2018 roku przez spektrograf kosmicznego pochodzenia Hubble’a

Patrząc na obserwacje ultrafioletowe z 2018 r. zarejestrowane przez spektrometr kosmicznego pochodzenia Hubble’a (COS), naukowcy nie znaleźli dużo tlenu atomowego w atmosferze Ganimedesa, co oznacza, że ​​istniał inny powód różnic w ultrafioletowych obrazach zorzy polarnej.

Teraz uważają, że temperatura w pobliżu równika Ganimedesa „staje się na tyle wysoka, że ​​lodowa powierzchnia uwalnia niewielkie ilości cząsteczek wody” – powiedziała Europejska Agencja Kosmiczna. oświadczenie.

Główny autor badania, Lorenz Roth z KTH Royal Institute of Technology, powiedział w oświadczeniu a oświadczenie Wydany przez NASA.

Powstaje, gdy naładowane cząstki erodują powierzchnię lodu. Para wodna, którą teraz zmierzyliśmy, pochodzi z sublimacji lodu spowodowanej ucieczką termiczną pary H2O z ciepłych obszarów lodowych.

„Temperatura powierzchni Ganimedesa jest bardzo zróżnicowana w ciągu dnia, a około południa w pobliżu równika może stać się na tyle ciepło, że lodowa powierzchnia uwalnia niewielkie ilości cząsteczek wody” – dodała Europejska Agencja Kosmiczna w swoim oświadczeniu.

W rzeczywistości obserwowane różnice między obrazami UV są bezpośrednio związane z miejscem, w którym spodziewana jest woda w atmosferze księżycowej.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a to partnerstwo NASA i Europejskiej Agencji Kosmicznej.

Roth dodał, że nadchodząca misja JUpiter ICy Moons Explorer (JUICE) Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA) ma wystartować w przyszłym roku i dotrzeć do Jowisza w 2029 roku, a najnowsze wyniki Hubble’a mogą zostać włączone do swojej misji.

„Nasze wyniki mogą dostarczyć zespołom zajmującym się instrumentami JUICE cennymi informacjami, które można wykorzystać do udoskonalenia ich planów monitorowania w celu poprawy wykorzystania statków kosmicznych” – dodał Roth.

Europejska Agencja Kosmiczna dodała, że ​​w ramach misji JUICE będzie badać największą planetę Układu Słonecznego, a także trzy z jego największych księżyców, „ze szczególnym uwzględnieniem Ganimedesa jako ciała planetarnego i świata nadającego się do zamieszkania”.

Wyniki opublikowano w poniedziałek w czasopiśmie astronomia naturalna.

Największe księżyce Jowisza, Io, Europa, Ganimedes i Callisto, znane są jako księżyce galilejskie, po odkryciu ich przez włoskiego astronoma Galileo Galilei w styczniu 1610 roku.

Ganimedes to nie tylko największy księżyc Jowisza, ale największy księżyc w naszym Układzie Słonecznym i jedyny księżyc z własnym polem magnetycznym.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a NASA nadal działa i wykonał ponad 1,3 miliona obserwacji od początku swojej misji w 1990 roku.

Teleskop Hubble’a został wystrzelony 24 kwietnia 1990 roku przez prom kosmiczny Discovery z Centrum Kosmicznego im. Kennedy’ego na Florydzie.

Jego nazwa pochodzi od słynnego astronoma Edwina Hubble’a, który urodził się w Missouri w 1889 roku.

Jest prawdopodobnie najbardziej znany ze swojego odkrycia, że ​​wszechświat się rozszerza i tempa, w jakim to się dzieje – teraz ukuł stałą Hubble’a.

Teleskop Hubble’a nosi imię słynnego astronoma Edwina Hubble’a, który urodził się w Missouri w 1889 roku (na zdjęciu)

READ  Wytrwałe kamery łazika NASA rejestrują „krytyczne” widoki Marsa — i epickie selfie

Hubble wykonał ponad 1,3 miliona obserwacji od początku swojej misji w 1990 roku i pomógł opublikować ponad 15 000 artykułów naukowych.

Okrąża Ziemię z prędkością około 17 000 mil na godzinę (27 300 kilometrów na godzinę) na niskiej orbicie okołoziemskiej na wysokości około 340 mil.

Hubble ma dokładność naprowadzania 0,007 sekundy kątowej, co jest podobne do tego, że jest w stanie skierować wiązkę laserową skupioną na głowę Franklina D. Roosevelta na monetę oddaloną o około 200 mil (320 km).

Teleskop Hubble’a nosi imię Edwina Hubble’a, który był odpowiedzialny za stworzenie stałej Hubble’a i jest jednym z największych astronomów wszechczasów.

Podstawowe lustro Hubble’a ma szerokość 2,4 metra (7 stóp, 10,5 cala) i całkowitą długość 13,3 metra (43,5 stopy) – długość dużego autobusu szkolnego.

Wystrzelenie i opublikowanie Hubble’a w kwietniu 1990 roku oznaczało największy postęp w astronomii od czasu teleskopu Galileo.

Dzięki pięciu misjom serwisowym i ponad 25-letniej działalności nasze spojrzenie na wszechświat i nasze w nim miejsce nigdy nie były takie same.