Gdyby świat był sceną, graj dalej – Aktualności

Sztuki sceniczne są tak stare jak cywilizacja, ale z czasem ewoluowały. Czy konsumpcja spersonalizowanych treści cyfrowych pozostanie czystą formą teatru?

Podczas pandemii w 2020 roku, gdy aktorzy na całym świecie nie mieli ani sceny, ani publiczności, własna arena teatralna Dubaju, The Junction, przekształciła się w biznes. Organizowałem wieczory monologowe i robiłem to online. Publiczność była wyciszona, a aktorzy występowali na żywo przez Instagram, Facebook i Zoom.

Gautam Goenka, współzałożyciel i dyrektor artystyczny The Junction, opisuje to zjawisko jako „połączenie dwóch mediatorów”. Goenka cofa się w czasie, by opowiedzieć o narastaniu zbieżności tej skali. Prawie dwa lata temu The Junction uczestniczyło w spektaklu z francuską trupą z częściami spektaklu rozgrywającymi się we Francji i Dubaju. Te dwa zostały następnie połączone cyfrowo.

„Podobnie ambasada włoska poprosiła nas o udział w cyfrowym i na żywo wspólnym projekcie, który łączy wykonawców z Emiratów, Włoch i Izraela w celu uczczenia porozumień Ibrahima” – powiedział.

Zgodnie z doświadczeniami Goenki, połączenie mediów na żywo i mediów cyfrowych stało się powszechne, „pod względem istniejących możliwości, niebo jest granicą w tej nowej epoce”. Gautam przewodzi największej i najbardziej aktywnej grupie teatralnej społeczności w Emiratach – zwanej H72 Productions.

Przytacza kolejne atrakcyjne doświadczenie blokowania. „Kiedy drzwi były zamknięte, nakręciliśmy przedstawienie Romea i Julii, w którym każdy aktor kręcił swoje role siedząc w swoich domach” – mówi.

Ale czy integracja jest wyjątkiem czy regułą? A może jest to znak tego, co ma nadejść dla sztuki performance, która przetrwała próbę czasu? A może jest to po prostu adaptacja do zmian, jakie wprowadza technologia? Goenka, który od ponad 20 lat pracuje w Zjednoczonych Emiratach Arabskich jako reżyser, producent i aktor, mówi, że teatr był historycznie formą sztuki, która sama się adaptuje i właśnie to musi zrobić.

„czysta” forma sztuki

Alex Brune to kolejne znane nazwisko w społeczności teatralnej w Dubaju. Wielokrotnie nagradzany australijski dramaturg i scenarzysta jest jednym z najlepszych na świecie 10-minutowych dramatopisarzy. Zrealizował ponad 100 różnych 10-minutowych spektakli w ponad 1500 produkcjach w ponad 40 krajach. Bronn wierzy, że nic nie zastąpi poczucia wspólnoty, gdy ludzie spotykają się, aby podzielić się historią.

„Zbiorowe doświadczenie teatru na żywo nigdy nie może zostać zastąpione ani przestarzałe”, mówi, dodając, że hiperplatformy (OTT) i cyfryzacja wpłynęły bardziej na filmy niż teatr. „Dlaczego musisz iść do kina, kiedy masz takie same wrażenia, jak oglądanie na ekranie w domu lub na laptopie w łóżku? Ale doświadczenie oglądania kogoś na żywo przed tobą w kinie nigdy nie może być powtórzone w domu, ” on mówi.

Cyfryzacja nigdy nie zastąpi prymitywnych form sztuki, takich jak taniec, teatr, a nawet rzeźba, ponieważ „jest coś czystego w ludzkim połączeniu, czego nie utrudnia technologia”. Brune przewiduje, że w końcu nastąpi zmęczenie technologią, a ludzie będą chcieli więcej ludzkich i brudnych doświadczeń. „Możesz zauważyć wzrost popularności »teatru ubogiego«, jak proponuje legendarny polski reżyser Jerzy Grotowski, teatru, który unika wyszukanego oświetlenia, scenografii i kostiumów, aby powrócić do sztuki opowiadania historii i ciał w przestrzeni” – mówi Brun.

Więc co sprawia, że ​​występ na żywo jest tak odurzający? Dla niektórych jest to doświadczenie oglądania aktora u szczytu kariery, wcielającego postać do tej głębi, która staje się postacią. Brune nazywa to „pre-akcją transformacji”, której technologia nigdy nie jest w stanie odtworzyć. „Wspaniałe historie, wspaniałe role i wspaniałe sztuki będą trwały wiecznie, ponieważ zawsze będą aktorzy, którzy będą chcieli je reprezentować, reżyserzy, którzy będą chcieli je reżyserować, i widzowie, którzy będą chcieli je oglądać” – mówi.

Brune ma najciekawszy przykład ilustrujący to zjawisko – występy na żywo, takie jak Theatre Digital Art (TODA), gdzie aktor, w tym przypadku Juan Mario Silva, występuje na wciągającym tle obrazu Vincenta van Gogha. Przeglądanie cyfrowych wersji Metaverse w przestrzeni cyfrowej, oglądanie spektaklu teatralnego we wspólnej przestrzeni cyfrowej to nie lada wyczyn.

Technologia i technologia

Trzydzieści lat po tym, jak Seif Haider Hassan manipulował swoją pracą z liceum, aby ukryć swoją porażkę, napisał dwie książki, trzy seriale telewizyjne i 14 sztuk teatralnych, a osiem z nich wyreżyserował. Wyreżyserował także dwa filmy. Te wczesne, pełne przygód dni dały mu wgląd w dramat zatytułowany Życie i sprawiły, że zdecydował, że chce zostać gawędziarzem. Nic dziwnego, że Hassan uznał, że najlepszym sposobem na to jest teatr.

„Teatr ma inne reguły gramatyczne i trwa do teraźniejszości” – mówi Hassan, dodając, że widzowie teatru mogą wywęszyć aktorów i vice versa. „To trójstronny ruch od aktora do publiczności, do aktora, a potem z powrotem do publiczności. Ta dynamika nie istnieje w żadnej innej formie opowiadania”. Podobnie jak większość osób związanych z teatrem, Hassan przyznaje, że technologia jest niezbędna do przetrwania i dobrobytu.

„Scena musi komunikować się z publicznością, która jest w pełni świadoma tego, co dzieje się w świecie rozrywki”, mówi. Według niego performerzy muszą opowiadać historie za pomocą dzisiejszych narzędzi. W przeciwnym razie twórcy staną się zbędni i powtórzą utratę surowego teatru. „Nawet surowy teatr był robiony przy użyciu narzędzi swoich czasów i epoki” – mówi Hassan, który wyprodukował i wyreżyserował Yes Papa, który jest w postprodukcji.

Hassan wiąże cyfrową transformację z transmisją cyfrową i zwraca uwagę, że w teatrze ma miejsce już znacząca interakcja cyfrowa. „Światło i dźwięk działają na panelach cyfrowych, a operator musi tylko nacisnąć przycisk. Używamy metod takich jak echo i opóźnienie dźwięku” – wyjaśnia. Najważniejsze jest to, że interakcja cyfrowa już odgrywa ogromną rolę w eskalacji wydajności i produkcji.

Jeśli cyfrowe przeniesienie sztuki jest jak utrata jakości, forma sztuki w rzeczywistości straci swój wewnętrzny urok. „Nie sądzę, że to powinno lub się wydarzy, ponieważ pod koniec dnia masz przed sobą cyfrowy front i aktora”, mówi, powtarzając, że magia występu na żywo będzie zawsze obecna. „Ludzie oczekują występu. Ubierają się jak na wesele lub imprezę.”

Hassan rozróżnia również to, co jest możliwe cyfrowo, a co nie. Dla niego zbliżenie w transmitowanym cyfrowo spektaklu to nie to samo, co zbliżenie w cyfrowym filmie. „Widzowie nie docenią serialu transmitowanego cyfrowo, ponieważ jakość nie będzie taka sama jak serialu lub filmu Netflix. A jeśli go przeniesiesz, zmodyfikujesz lub nadasz mu wymiar kinowy, nie będzie już kinowy.” on mówi.

Transmisja musicali i nie tylko

Aktor, reżyser i specjalista teatralny, dr James P. Merrion był w latach 1978-2005 dramatopisarzem rezydentem Creative Arts Team (CAT), teatru edukacyjnego z siedzibą w New York University (NYU). w Chinach, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, na Bliskim Wschodzie iw Stanach Zjednoczonych. Dr Mirrione wymienia Teatr Narodowy w Londynie jako „awangardową instytucję” dostarczającą cenny cyfrowy strumień spektakli podczas pandemii.

Żałuje, że z powodu długiego wyłączenia, granice między wyższymi poziomami teatru a „wrakami i odrzutowcami czysto transformacyjnych platform transmisyjnych” zaczynają się zacierać. „Kulminacja tego pomieszania estetyki, między tym, czego widzowie doświadczają podczas oglądania programu na żywo, a tym, co czują podczas oglądania w domu, nastąpiła, gdy Broadwayowy program Diana: The Musical Musical został zaprezentowany na Netflix w listopadzie 2021 roku” – mówi.

Według dr Mirrione, która została nakręcona bez obecności publiczności i przy użyciu technologii do sfilmowania sceny, efektem netto było złagodzenie jakiegokolwiek efektu, jaki gatunek mógłby mieć, gdyby został zaprezentowany w formie sprzed pandemii. Najbardziej niepokojące było to, że uciekając się do przepływu pracy jako finansowego manewru, aby zrekompensować straty finansowe, nie zrobił nic, aby poprawić gatunek lub reputację teatru muzycznego. Stał się jeszcze bardziej zapomnianym producentem telewizyjnym” – mówi.

Pośród zalewu cyfryzacji dr Mirrione bardziej interesuje „stabilna kultura globalna”, szczególnie w krajach rozwiniętych. Przypuszczalnie pandemia pozwoliła nam być aspołecznym i wykluczającym wokół naszego otoczenia. „Teatr jest widowiskiem publicznym. Uczucie ulgi, jakiego doznaje się w otoczeniu współobywateli podczas oglądania spektaklu na żywo, nie może się równać z cyfryzacją interakcji międzyludzkich. On-ona [digitalisation] To tylko zwiększa nasze poczucie odseparowania się od siebie” – zapewnia.

Mirrione jest Luddite, jeśli chodzi o nadużywanie mediów cyfrowych i na żywo, podkreślając potrzebę odpowiedniej równowagi. Przytacza inny przykład, Broadway Show Network, który przekształcił film w sztukę. „Starał się odtworzyć stylizowany styl dziennikarstwa telewizyjnego w kontekście dramatu na żywo na scenie”, mówi, twierdząc, że dobrze wykorzystany może poprawić fabułę i akcję. „Jednak gdy używa się go jako wymówki do zastąpienia dramatu grafiką, efekt schodzi do najniższego wspólnego mianownika” – podsumowuje nieco zwięźle.

dobra historia

Pisarka, reżyserka i gawędziarka Alison Richards wędruje teraz w swoim nowym awatarze jako założycielka i twórca Film Co-Op, będącego połączeniem tradycyjnych studiów i niezależnych domów produkcyjnych. Nadal preferuje wydarzenia na żywo, mimo że zajmuje się wideo i filmami od ponad 35 lat. „Efekty specjalne i technologia cyfrowa nas porwały, ale w ostatecznym rozrachunku jest dobra historia, która ma uniwersalny urok” – mówi.

Realistyczne historie ukazują ludzkiego ducha Richardsa, a sztuczką w teraźniejszości – jak podkreślał wcześniej Saif Haider Hassan – jest prezentacja przy użyciu najlepszych dostępnych narzędzi. Dowodzi tego, doświadczając najbardziej dziejącej się fuzji, z której założyła grupę Sketch Comedy z autorem komiksów CBC Radio. „Wzięli scenariusze w formacie radiowym i przerobili je na szkice do programów na żywo” – mówi. Uzasadnienie eksperymentu jest oczywiste. „Prawdziwa interakcja z publicznością to najwyższy poziom, jaki może osiągnąć wykonawca. Żadna technologia tego nie pobije” – mówi Richards.

Specjalista teatralny, dr James P. Merione, wydaje się mieć najkorzystniejszą diagnozę w tej debacie na żywo i cyfrowej. Dla niego cyfryzacja technologiczna wszystkiego, z czym spotykamy się na co dzień, tylko nas rozprasza. „Szybko przewijamy, dostrajamy się, zmieniamy kanał i odwracamy wzrok z coraz krótszymi okresami uwagi. To nie jest postęp. To jest regresja” – podsumowuje dr Mirrione dramat obejmujący świat teatru.