Filmowiec „Fortnight Opener” The Goldman Case, reżyser Cedric Kahn wystawia język na próbę

Otwierając tegoroczny Tydzień Reżyserów, „Sprawa Goldmana” staje się retoryką i wzbogaca debatę polityczną, kondensując dekadę niepokojów społecznych w wąskich liniach thrillera sądowego.

W centrum tego dokumentu jest Pierre Goldman (Aryeh Wortalter), lewicowy ekstremista, który odwołuje się od zarzutu morderstwa – wraz z szeregiem innych przestępstw, z którymi już ma do czynienia – który staje się postacią katalizatora we Francji lat 70.

Więcej z Variety

Współpracując ze współscenarzystką Natalie Hertzberg, reżyser Cedric Kahn wydobył z procesów obu oskarżonych w 1974 i 1975 roku, z kolejnych wywiadów z przyjaciółmi i współpracownikami oraz z kart książki historycznej „Mroczne wspomnienia polskiego Żyda urodzonego we Francji” ”, która zmieniła uwięzionego Goldmana w lewicowego celebre. Dorastając wśród innych podróżników, Kahn rozpoznał książkę z 1975 roku z nocnego stolika swoich rodziców, choć o jej treści dowiedział się dopiero w późniejszym życiu.

„Uderzyła mnie jakość języka i myśli Goldmana” — mówi Kahn. „Chociaż poproszono mnie o napisanie bardziej konwencjonalnej biografii, życie Goldmana nie wydało mi się interesujące. Jego życie było pełne porażek i kompromisów. Dla mnie wielkim dziełem Goldmana było jego pisanie – a właściwym miejscem na to jest sam proces. „

„Kino nazywamy językiem obrazów” — kontynuuje Khan. „Tak więc w przypadku tego filmu wyzwaniem było wyprowadzenie kina z samego języka, aby naprawdę oddać kamerę w służbę tekstowi. Ostatecznie w teatrze jest to o wiele prostsze niż w filmie”.

Aby wypełnić tę lukę i sprawić, by widzowie byli aktywnymi świadkami hałaśliwego i gorączkowego procesu, reżyser opracował niekonwencjonalną technikę produkcji, wypełniając plan pełnym zestawem głównych ról i statystów i utrzymując je wszystkie razem, dzień po dniu. w ciągu trzech tygodni zdjęć.

Kontynuacja historii

„To było doświadczenie grupowe” — wyjaśnia Kahn. „Wszyscy z tyłu pokoju kręcili codziennie, tak jak ja. [As a director] Mogę ocenić jakość każdego ujęcia, wyczuwając reakcję sali. Już samo to dało mi znać, czy obsada jest przekonująca”.

Przesiewając masę materiału z zestawu montażowego, Kahn skupiał się na rytmie i rytmie, pozwalając, by pomruki publiczności lub gwałtowne zwroty akcji dyktowały kształt filmu. „Często montowałem z zamkniętymi oczami” — mówi Khan. „Powiedziałbym, zmieńmy obraz dokładnie w tym zdaniu. Połączmy tę linię z tą konkretną twarzą.”

Jak napisał Kahn i grany przez Worthaltera, Goldman jest prowodyrem we własnym procesie o morderstwo, rozgrywając rywalizujące frakcje na sali sądowej przeciwko sobie, często ku rozczarowaniu swoich obrońców. „Jest jak showman” — mówi Khan. „Goldman stawia zarzuty, przygotowuje publiczność i robi przedstawienie, gdy w grę wchodzą kwestie życia i śmierci”.

Oderwanie Goldmana od jego oblężonego prawnika George’a Kegmana (Arthur Harari) rodzi nie tylko pytania dotyczące strategii na sali sądowej, ale także szersze obawy dotyczące tożsamości żydowskiej, ponieważ dwaj synowie polskich imigrantów obierają przeciwne ścieżki, jeśli chodzi o asymilację we Francji bliżej okupacji niż dzisiaj .

„Byli naprawdę dziećmi wojny i Holokaustu” – mówi Khan. „Byłem bardzo zainteresowany waśnią między Kiejmanem a Goldmanem, ponieważ reprezentują one dwie bardzo różne drogi wyjścia z tej daty. Przychodzą mi na myśl przykłady, nawet z mojej własnej rodziny, ludzi, którzy zostali zmiażdżeni przez ten ciężar, podczas gdy inni zostali tak odporni, którzy przekształcili tę historię w społeczną siłę i ambicję. Myślę, że to wyjaśnia agresywność i zazdrość Goldmana wobec Kegemana.

W każdym razie spodobał mi się pomysł zbliżenia [these questions] Poprzez bardzo fanatyczną osobowość, która nie żyje swoim judaizmem w klasyczny sposób” – dodaje Kan.

Najlepszy skład

Zapisz się do Biuletyn jest różnorodny. Aby uzyskać najnowsze wiadomości, śledź nas dalej FacebookI ŚwiergotI Instagram.

Kliknij tutaj, aby przeczytać cały artykuł.