Europejskie modele migracji neandertalczyków wskazują na ukryte obszary archeologiczne w Iranie

Naukowcy modelujący migrację wschodnich neandertalczyków z Europy uznali obszar na południe od Morza Kaspijskiego w północnym Iranie za najbardziej prawdopodobną trasę, co sugeruje, że po drodze mogą znajdować się ważne, jeszcze nieodkryte stanowiska archeologiczne, ukryte w mniej zbadanych obszarach .

Artykuł opublikowany w czasopiśmie Plus jeden, śledzi komputerowe modelowanie rozprzestrzeniania się neandertalczyków na hipotetycznych północnych i południowych trasach kaspijskich w oparciu o dostępne dane archeologiczne i fizjologiczne. Metody te wskazują na potencjalne możliwości badawcze w mało znanych regionach Iranu i Azji Środkowej, gdzie modelowanie przewiduje idealne siedliska paleolityczne.

Wcześniejsze badania genetyczne prowadzone przez Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology, „Neandertalczycy Azji Środkowej i Syberii”, wspomniane w artykule, powiązały neandertalczyków w Uzbekistanie i regionie Ałtaju w południowej Syberii z europejskimi przodkami. Pytanie jak się tam dostały?

Mapowanie korytarza

Naukowcy wykorzystali system informacji geograficznej typu open source, QGIS, z warstwami informacji biogeograficznych o przeszłych warunkach klimatycznych, aby zbudować model wyszukiwania ścieżki o najniższym koszcie (LCP).

Modele LCP nie zawsze są najbardziej bezpośrednimi ścieżkami liniowymi, ponieważ uwzględniają niezakłócone ścieżki i kosztowne przeszkody po drodze, podobnie jak sposób, w jaki system GPS w samochodzie kieruje Cię do celu, po prostu podążając za drogami i ruchem ulicznym, budową lub drogą zamknięcia mogą skierować Cię w inne miejsce . Gdy GPS wyznacza trasę, „koszt” trasy jest ważony czasem potrzebnym do dotarcia do celu. Podczas wyznaczania ścieżki starożytnych homininów „koszt” jest ważony przez takie czynniki, jak klimat, dostępność zasobów i korzyści płynące z życia po drodze.

Naukowcy zastosowali analizę LCP, aby modelować możliwe trasy rozprzestrzeniania się neandertalczyków między dwoma znanymi archeologicznie stanowiskami jaskiniowymi na Kaukazie (jedno z materiałem z kultury mykockiej, a drugie z materiałem kultury mousterskiej) a miejscami jaskiniowymi w górach Ałtaju w Rosji. Te dwie grupy materiału kulturowego przedstawiają różnice w narzędziach i artefaktach między miejscami oddzielonymi wysokimi górami (Micoquian na północy i Mousterian na południu) i mogą sugestywnie reprezentować dwa odrębne szczepy migracji neandertalczyków do iz regionu.

Korzystając z danych klimatycznych pobranych z PaleoClim.org i innych źródeł, naukowcy szukali obszarów, które doświadczyły najbardziej znikomych wahań klimatu i najprawdopodobniej zapewnią stabilne środowisko dla roślin i zwierząt. Badacze skupili się na południowym przejściu Morza Kaspijskiego, ponieważ okazało się, że jest ono stosunkowo wilgotne i umiarkowane w porównaniu z sąsiednimi obszarami, co czyni go idealnym szlakiem ekspansji i osadnictwa. Jako idealna trasa poza Europę mogła być również atrakcyjną bramą do Europy dla migracji obecnych współczesnych ludzi ( Homo sapiens ) podróżujących z Afryki i przez Lewant – pozostawiając otwartą możliwość, że było to ważne spotkanie międzykulturowe między dwoma gatunkami.

Przez kilkaset tysięcy lat neandertalczycy byli najnowocześniejszymi ludźmi w Europie. Tworzyli sztukę jaskiniową, dbali o swoje choroby, kontrolowali swoje ogniska w celu ogrzewania i gotowania oraz polowali na największą zdobycz jako drapieżnik. Neandertalczycy byli również najbardziej rozpowszechnionymi ludźmi swoich czasów, od tak dalekiego zachodu i północy jak Europa, aż po Izrael i Palestynę oraz na wschód od Azji Środkowej i Syberii. Jak wiemy z badania naszej historii genomicznej, współcześni ludzie mieszali się z neandertalczykami wiele razy iw różnych miejscach, dzięki czemu historia neandertalczyków jest również dużą częścią naszej historii.