„Ambasada optymizmu”: odrodzenie legendarnego centrum Afryki | Inżynieria ogólna

FRzęsy mebli w neonowym różu, kwasowej żółci i limonkowej zieleni błyszczą z balkonu na pierwszym piętrze w Southwark w Londynie, dodając subtelnego posmaku słonecznej atmosfery do nieokreślonej ulicy biur i mieszkań. To pierwsze oznaki, że po prawie 10 latach bez domu od zamknięcia swojej bazy w Covent Garden, Centrum Afryki Wrócił – z hukiem.

Wejdź do budynku z bielonej na czarno cegły, a znajdziesz nieoczekiwanie ciepły świat ścian z piaskowanego tynku, rzeźbionych mebli z drewna i lekkich tkanych osprzętu, gdzie żaluzje z koralików i rzędy łuków otaczają platformy jadalne i wygodne zakątki do siedzenia. Atrakcyjne tkaniny pokrywają poduszki, a perforowane bloki pokrywają stół restauracyjny i siedzenia na stoisku, sugerując Prasa Soleil ekrany Modernistyczna architektura na kontynencie afrykańskim.

Nie do poznania z brudnego biurowca dla architektów z lat 60. Darmowy dom i projektanta wnętrz Tula Ogulabi Kiedy rozpoczęli projekt, aby stworzyć coś, co aspiruje do miana „najbardziej przyjaznej przestrzeni kulturalnej Londynu”.

„Chcieliśmy, aby było to zaproszenie dla jak najszerszego grona odbiorców” – mówi architekt Jonathan Hagos, współzałożyciel Freehaus. „Nie miejsce, w którym trzeba dokonać transakcji biznesowej, aby tam być, ale otwarta, przyjazna i dostępna przestrzeń dla wszystkich zainteresowanych Afryka – czy są Afrykanami, czy nie.

Nowe centrum ma trudny biznes do naśladowania. Została założona w 1964 i otwarta Kenneth Kaunda, wówczas nowo wybrany przywódca niepodległej Zambii, centrum Afryki stało się żywotnym ośrodkiem politycznej i kulturalnej działalności diaspory. Znajdował się tam tętniący życiem bar, restauracja i sala muzyczna, miejsce, w którym podsycano ruchy niepodległościowe i dyskutowano o walce z apartheidem, i gdzie publicznie wygłosił oświadczenie Nelsona Mandeli podczas uwięzienia na Robben Island. arcybiskup Desmond Tutu Spotka się tu z Thabo Mbeki podczas swojego pobytu Druga dusza to dusza Nagłośnienie nadzorowało hałaśliwe noce w piwnicy, a wśród nich byli artyści Sonia Boyce A Lubina Hamid Wystawili swoje hipnotyzujące obrazy na górze.

W 2000 roku centrum spadło na trudne czasy, a wynajmowana nieruchomość Covent Garden Building została sprzedana w 2013 roku, pomimo głośnego sprzeciwu społeczności. Dochód ze sprzedaży, plus 1,6 miliona funtów od Arts Council England, został wykorzystany na zakup małego biurowca Southwark – w doskonałej lokalizacji, zaledwie 10 minut spacerem od Tate Modern. Było to sprytne posunięcie, polegające na wykorzystaniu dochodów uzyskanych z posiadania własności nieruchomości w Covent Garden na wsparcie swojej działalności, z Dodatkowe 1,6 miliona funtów od burmistrza Good Growth Fund w Londynie projekt kapitałowy. W rękach Freehaus budynek został sprytnie rozebrany i wyrzeźbiony, z serią tanich interwencji, które całkowicie zmieniają przestrzeń i sprawiają, że ciasny budżet budowlany w wysokości 2,6 miliona funtów znacznie się przesunie.

Parter jest wysunięty na rufę, z rzędem w pełni otwieranych szklanych drzwi, łączących restaurację z ruchomą aleją arkad kolejowych, wyłożoną kawiarniami, barami i teatrem, gdzie w centrum znajduje się również para start-upowych powierzchni biurowych. To miejsce dla pierwszego stałego domu Tatale, dawnego klubu obiadowego, który prowadzi Aquasi Brenia Mensa, który wyobrażał sobie nową restaurację jako hołd dla posiekanych kawiarni w Ghanie – „centrum konwersacji, które dosłownie skupia się na jedzeniu”. Scena z widokiem na taras baru jest przygotowana do animowanych rozmów, które rozchodzą się w zaułek, tworząc tętniące życiem centrum tego, co ma stać się nową afrykańską dzielnicą.

Wprowadzenie poczucia otwartości do nieatrakcyjnej bryły biura było kluczowe, a architekci wprowadzili duże nowe wejście od frontu budynku, otoczone solidnym stalowym baldachimem podtrzymującym balkon powyżej – „świętując użytkowników jako część elewacji”. słowami Hagos, wzorowany na teatrze Young Vic w pobliżu. Nowe schody prowadzą do baru na pierwszym piętrze, za niezwykłym muralem autorstwa nieżyjącego już mozambickiego artysty i poety. Malangatana Nguyenya, który został mozolnie usunięty z dawnego domu ośrodka, a następnie odrestaurowany i sprowadzony z powrotem. Wyskakuje ze ściany w kolorze głębokiego indygo, wykonanej z tego samego wzorzystego tynku glinianego, nawiązującego do bogatych odcieni tradycyjnych zachodnioafrykańskich barwników.

– Brief miał być jednoznacznie afrykański, ale chcieliśmy uniknąć powierzchownych uogólnień i stereotypów, które nękają kontynent – ​​mówi Hajos. Erytrea, którego estetyka jest w dużej mierze powiązana z włoską przeszłością kolonialną – zupełnie inną niż perspektywa nigeryjska czy ghańska. Nie chcieliśmy przedstawiać bardzo konkretnego spojrzenia na to, jak wygląda Afryka, ale świętujemy to, co nas łączy, i pokazujemy, jak może wyglądać ambasada dla kontynentu w XXI wieku”.

Zamiast uciekać się do dobrze znanych tropów wizualnych, projektanci wymyślili szereg wspólnych motywów, w tym silnie wyrażone progi, powierzchnie dotykowe, jakość światła, ponowne wykorzystanie i personalizację. Przyjrzyj się uważnie, a zauważysz, że ziemisty tynk na parterze gęstnieje, gdy wznosi się przez budynek, kaskadowo od piaskowych odcieni, przez odcienie różu, po bogatą terakotę, gdy wspina się po poziomach, a jego tekstura staje się grubsza w miarę czas wspina się. Celebrowane są chwile przejścia, jak w polerowanym zielonym lastryko, nakrapianym różowymi kamieniami, które wyznacza krok do restauracji, a także ręcznie robionymi przedmiotami, takimi jak gęsto dopasowane meble, wykonane przez kenijskich i brytyjskich projektantów. Studio propolisowe.

Nawet niektóre postrzępione blizny zostały zachowane z miejsca, w którym budynek został rozcięty, pozostawiając cierniste obszary wyszczerbionego betonu i odsłonięte stalowe wzmocnienia na połaciach nowego, wydajnego termicznie szkła. „Chcieliśmy przyznać, że modernizując ten bardzo ponury budynek w latach 60., Afryka Center już wykonuje ogromny gest”, mówi Hajos. „Staraliśmy się uwzględnić jak najwięcej negatywnych działań środowiskowych, takich jak wykorzystanie klatki schodowej jako komina termicznego do naturalnej wentylacji, przy jednoczesnym zachowaniu budynku” – i Unikaj aktu zniszczenia żądnego węgla – „Coś, z czego powinni być naprawdę dumni.”

Drugie schody wyłożone dziełami sztuki prowadzą do galerii na trzecim piętrze, jednej z najbardziej zapadających w pamięć przestrzeni w budynku, zalanej ziarnistym błękitem indygo, podobnie jak obie klatki schodowe, zgodnie z instrukcją Ojuolape. W obliczu braku miejsca na ścianach architekci czerpali z tego inspirację Muzeum Sir Johna Soane’a Zaprojektowali sprytny system paneli, które odginają się od ścian, aby zapewnić więcej wiszących powierzchni, tworząc zakamarki przypominające kabiny dla dzieł sztuki.

Intensywny dobór kolorów może wydawać się przytłaczający, ale stanowi idealne tło dla inauguracyjnej wystawy olśniewających obrazów tanzańskiego artysty. Songji Mlingjaktórych zniszczone czarne postacie błyszczą na jaskrawobiałych panelach, mocno zajmując przestrzeń swoimi radośnie uwolnionymi krawędziami (i być może zapowiadając niektóre postacie, które można by wrzucić do baru na dole).

Druga faza prac, na którą obecnie poszukujemy środków, to przekształcenie trzeciego i czwartego piętra w przestrzeń edukacyjną, która ma być cyfrowo połączona z salami lekcyjnymi w Afryce i inkubatorem dla biznesu afrocentrycznego, wraz z planami stworzenia Zainspirowany mashrabiya Ekran do zakrycia elewacji budynku. Lokalni planiści niestety odrzucili świetliste napisy na dachach, zwrócone twarzą do linii kolejowej, aby ogłosić obecność centrum, ale wszystko wskazuje na to, że energia wyłaniająca się z tej „ambasady optymizmu” będzie szeroko rezonować, niezależnie od tego.