80 lat temu brytyjscy spadochroniarze wpadli w „krwawą łaźnię” – i zmienili sztukę wojenną

Minęło ponad 80 lat od założenia Pułku Spadochronowego i zbliżającej się rocznicy lądowania operacji Torch w Afryce Północnej w listopadzie 1942 r., która była pierwszym użyciem sił powietrznych na dużą skalę przez Brytyjczyków. W ramach nowej historii pułku badałem zapisy tych wczesnych pionierów i odkrywałem ich historię, poczynając od znaczenia walk w Tunezji dla utworzenia jednostki.

To właśnie w tych bitwach Pułk Spadochronowy otrzymał przydomek Czerwone Diabły.

Pierwsze cztery bataliony spadochronowe utworzone przez armię brytyjską obejmowały walijskich metodystów, szkockich wodzów, irlandzkich katolików, żydowskich uchodźców z Niemiec i potężny angielski Kościół Anglii – i wielu bez religii, w tym komunistów. W milionowej armii poborowych tych kilka tysięcy zgłosiło się na ochotnika; Połączyła ją głód przygody, nuda z „biciem do kwadratu”, podczas gdy Wielka Brytania czekała na możliwą inwazję po Dunkierce, i chęć podjęcia wielkiego ryzyka, nie tylko skoku spadochronowego do akcji.

Rzeczywiście, 2. batalion, dowodzony przez dowódcę, podpułkownika Johnny’ego Frosta (który stał się sławny w Arnhem) już nauczył się gorzkich lekcji, jak ta nowa forma wojny zawiodła.

2. Batalion został wysłany w 1942 roku do Afryki Północnej, a 2. Batalion i dwie siostrzane jednostki utworzyły brygadę 1800 spadochroniarzy, którzy brali udział w lądowaniu z pochodniami. Strategiczną ideą było stać za siłami Osi zwróconymi na wschód, walczyć z ósmą armią, gdy przeszła przez Libię, i iść z zachodu, aby odizolować Niemców od ich baz zaopatrzeniowych w Tunezji.